Onzeker en emotioneel

Zwangerschapsklacht nr 1 bij mij op dit moment. De hormonen gieren door mijn lijf. Als mijn man per ongeluk tegen mij aanstoot, dan barst ik in huilen uit. Niet omdat het zo'n pijn doet, maar omdat het zo kwetsend is. Ik ben sowieso onzeker en ik ben altijd de eerste die in huilen uitbarst, maar nu is het echt bijna problematisch. Ik moet net een nieuwe student op het werk begeleiden en het valt me zo zwaar. Ik ben gisteren bij een collega in huilen uitgebarsten. Ik werd gek van de onzekerheid. Ik denk dat de student niks tekort komt en mijn baas zeggen dat ik de begeleiding emotioneel nu er niet bij kan hebben, wil ik echt niet. Ik voel me al zo'n mislukkeling.

Een verdrietige jippi
 
Oh wat vervelend meid! Ik heb wel dat ik sneller kan huilen enzo ben ook wel een emo maar voel me gelukkig niet verdrietig heb juist sinds week of 3 ben nu 19 wkn da ik me steeds lekkerder ga voelen en er steeds meer van ga genieten! Ondanks de onzekerheid die ik af en toe heb of alles wel goed gaat met m'n kleine meid maar dat hoort er denk ik wel bij! Voel der ook jammer genoeg nog niet :(! Succes ermee en gewoon vaak je hart luchten en toch proberen Gé genieten van dat mooie wondertje wat in je buik groeit! Liefs
 
Schaam je niet voor je emoties meid en probeerze ook niet te verstoppen. Iedereen weet dat dat soort buien bij een zwangerschap horen. Mensen zijn vaak juist extra lief voor je als ze weten waardoor je emotioneel bent. Ik heb het vooral met tvprogrammas. Huilen joh tijdens frozen planet of all you need is love. Achterafmoet ik er dan zelf ook wel weer om lachen :) onzekerheid hebben we denk ik allemaal last van. Ik zou het liefst elke dag een echo willen om te kijken of alles echt goed gaat met de kleine. Maarja... hou je taai meid en probeer te genieten van je kleine wondertje.
 
Och meid. Ik ken je gevoel wel. Maar denk toch dat je toe moet geven aan je emoties. Ik voel me ook zo'n onvolledig geval. Dat is niet zo. Dat weet ik met mijn verstand ook wel, maar het voelt wel zo aan. Ik krijg mijn werk ook niet normaal gedaan en heb gelukkig hulp van mijn man en moeder. Heeft even geduurd voordat ik het toe wilde geven, maar ik heb ze gewoon nodig op dit moment. Nou is mijn werk aan huis dus ik kan het makkelijker neerleggen, maar desondanks moet het wel gebeuren. We slaan ons er wel doorheen en probeer te accepteren dat het even wat minder gaat. Straks kun je weer op volle toeren draaien, nu heeft mini je hard nodig en die is nu even het belangrijkste!
 
Ik ben ook zo onzeker, ik werk dan niet maar ik heb meer last van jaloezie! Of mijn man mij nog wel leuk vind? Facebook helpt daar ook niet bij als er weer een ex of iemand reageert op zijn berichtjes......normaal heb ik daar dus helemaal geen moeite mee en sta ik sterker in mijn schoenen maar nu.....Dit was in mijn eerste zwangerschap ook zo dat ik zo onzeker werd van mijn uiterlijk en de knappe dames om me heen....

Gelukkig weet ik uit ervaring dat het na de bevalling wel weer weg gaat maar toch vind ik het nu lastig... en mijn kerel pest me er ook nog mee....de etterbak!
 
Herkenbaar hoor, ik heb mijn tranen ook erg los zitten. Het meeste kan ik gelukkig nog wel relativeren, maar toen gisteren een collega moest huilen omdat zij ook graag kinderen wil, maar haar partner voorlopig niet, schoot ik ook vol.

Om de meest stomme dingen beginnen tranen te lopen, terwijl ik niet eens het gevoel heb dat ik moet huilen. Probeer van zoveel mogelijk dingen te genieten!
 
Terug
Bovenaan