Onzeker!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dag meiden,

ja, ook mij zitten de hormonen flink in de weg. En ik weet niet wat het is, maar het lijkt wel erger dan ik ooit heb mee gemaakt....... Pfffff, die arme man van mij, die heeft al heel wat over zich heen gekregen en ook de kids hebben al een aantal huilbuien opgepikt, die ik dan maar heel vlug weglachte.....
En wat ik niet begrijp; iedere zwangerschap denk ik weer: 'Kunnen we dit wel? Wie zijn wij dat we denken dat we kinderen een goede basis kunnen bieden....'
Deze keer zou ik dat gevoel niet meer hebben, bij een vierde is dat anders......DACHT ik!
Maar nee hoor, niets is minder waar, ook nu denk ik: 'Ojee, waar zijn we aan begonnen, kunnen we dit wel?'

Natuurlijk weet ik in mijn hart heel goed dat we het heel goed gaan doen en dat alle onzekerheden weg zijn zodra dat kleine mensje op je buik ligt, of in ieder geval als de zwangerschapshormonen zijn uitgewerkt......

Maar nu heb ik weer te dealen met dat gevoel en ik heb besloten het gewoon maar te laten gebeuren.
En daar komt bij dat we dit weekend twee nichtjes te logeren hebben gehad en dat ging heel goed en als we vijf kids aan kunnen gaat vier toch ook prima?!

Nog meer van jullie met dit gevoel?

Liefs van mij!
 
Heel herkenbaar! De eerste wilden we heel graag en tijdens de zwangerschap ging ik ineens twijfelen. Kan ik dit wel? Wat moet ik met een baby? Kan ik daar wel voor zorgen? Wat als het een puber wordt? Enz. Maar inderdaad, natuurlijk lukt dat. Nu komt de tweede. We hebben er lang op moeten wachten, zijn er ook ontzettend blij mee, maar ook nu komen de twijfels: Kan ik wel voor 2 kinderen zorgen, krijgen ze evenveel aandacht, kan ik van een tweede net zo houden als de eerste? De eerste is met alles heel makkelijk, een tweede kan bijna niet zo makkelijk zijn, hoe doe ik dat dan? Tuurlijk, diep van binnen weet je dat je dat kan. Ach, het zullen inderdaad de hormonen wel zijn. Het komt allemaal goed!
Liefs, Wendy
 
Hoi meid
Ben ook zwanger van de vierde en vraag me bijna dagelijks af of we dat wel aankunnen, vier is wel veel etc.
Ik heb verder helemaal geen last van hormonen maar je verhaal klinkt verder dus vrij bekend!
Ik ga er toch maar vanuit dat we het aan gaan kunnen.
Succes ook
Groetjes liefs h
 
wat doet het mij goed om deze verhalen te lezen..want ik kamp met precies hetzelfde...zo onzeker of ik het allemaal wel aankan..we hebben een zoontje van 16 maanden en het is me er eentje ..echt wel een schatje hoor,maar mn handen vol. De tweede is echt gewild,maar twijfel dus ook..hoe gaan we dat doen..hoe doe IK het?
gelukkig ben ik niet de enige..en weet ik ook dat het vanzelf goed komt..hormonen,hormonen..pfff je zou ze wat!!

succes dames..en over een paar weken voelen we ons waarschijnlijk heerlijk!

 
Hoi dames,

het is mijn eerste zwangerschap, en moet eerlijk zeggen dat ik wel veel vertrouwen in mezelf en de opvoeding heb... Het enige waar ik zo ontzettend verdrietig door word is mijn vriend.

Hij heeft mij zaterdag op zondagnacht vetelt dat hij er nog niet klaar voor is.. En dat hij niet weer of hij het wel kan.. Hij heeft zelfs gezegd dat hij er niet op zit te wachten.
Hij heeft mij hiermee Zoo ontzettend diep gekwest!
Vooral omdat ik er zelf zo zeker over ben dat het goed komt.

Probeer hem te begrijpen, omdat het idd een ongeplande zwangerschap is.. Maar toch, het is een wonder dat dit kan!! Dat mijn lichaam veranderd voor zo'n kleintje en hij vind het maar helemaal niets.

Kan wel constant huilen (hormonen) ben zo bang dat ik het strax alleen moet doen..
Wie van de meiden herkent dit? Of ben ik de enige met zo'n onzekere vriend??..

Nouja, ben iig mijn verhaal even kwijt en dat lucht al op.

Liefs Jessica
 
Hoi vierde op komst,

Heel herkenbaar!!!!!
Nu denk je dat je het allemaal wel weet en kan en dan toch onzeker of alles wel goed zal komen......fijn om te lezen dat meer dit hebben.
Kan ik het allemaal wel?
M`n man die een andere baan aan het zoeken is...verplicht omdat het bedrijf ermee ophoud....
Heb ik genoeg aandacht voor alle kinderen?
Soms wordt je er echt knettergek van....en dan alle hormonen die door je lijf gaan.
Aan de andere kant weet ik dat ik het kan want normaal gesproken (al 11 jaar) zorg ik wekelijks voor 9 bewoners in een slaapdienst en dat lukt ook, met een verstandelijke beperking.

Hier hebben ze er helaas ook last van dat ik niet mijzelf ben.....

Succes allemaal!!
gr. Blije mama van 3
 
Hoi Jessica

Erg voor je hoor. Kan me voorstellen dat het hard aankomt. Ook niet leuk voor je partner natuurlijk dat hij zich er niet klaar voor voelt. Het geeft misschien wel aan dat hij zijn rol als pappa serieus neemt en het niet te licht oppakt. (positief toch )Gelukkig heeft hij nog de tijd om eraan te wennen. Ik hoop dat hij "bijdraait". Het is nu allemaal nog pril en nieuw. Als hij een paar keer het hartje heeft gehoord, echo heeft gezien etc. wordt het misschien al weer anders. Veel mannen zijn tijdens de zwangerschap angstig en afstandelijk, als de kleine er is zijn ze helemaal gek van ze.
Probeer in elk geval te blijven praten samen. Ik ga ervan uit dat hij je niet opzettelijk wil kwetsen.
Heel veel succes.
liefs hanneke
 
Hey, blije mama,

Erg herkenbaar, worstel mezelf door dezelfde vragen heen. Huilbuien vallen mee, maar hormonen regeren hier het huishouden op het moment.
Ik ben zelf erg onzeker of we er wel goed aan doen, vooral omdat mijn lief 13 jr ouder is, 43 nu, en ik heel soms merk dat hij even geen kids kan gebruiken.
Maar aan de andere kant, hij is er met het volle verstand bij geweest toen we hierover gesproken hebben.
En we de knoop doorhakten (dat was trouwens twee weken voor de test positief was, dus vrij vlot zeg maar.)

Bij deze een virtuele knuffel, en ik weet zeker dat het uiteindelijk helemaal goed gaat komen, je zelfvertrouwen komt terug en je zult zien hoezeer je hier van gaat genieten!!!!!

knuff
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan