A
Anoniem
Guest
Hallo allemaal,
Ongeveer een half jaar geleden ben ik actief geweest op dit forum. (onder een andere schuilnaam).
Mijn vriend en ik hadden er voor gekozen om proberen zwanger te worden.
Nu na een half jaar is de hele situatie veranderd.
Ik zal proberen om een zo goed mogelijk beeld te schetsen van de situatie.
Vanaf mijn 16e heb ik al een grote kinderwens.
Na verschillende relaties te hebben gehad.
Trof ik mijn (nu) ex. Na een relatie van ongeveer 2 jaar besloten we om proberen zwanger te raken.
Na ongeveer een jaar ging het niet goed meer tussen ons en liep de relatie stuk. Ik had samen met hem een huis gekocht, veel drama en hectiek.
Na verschillende gesprekken met verschillende mensen ouders / notaris etc. ben ik er uiteindelijk positief (dacht ik) uitgekomen en werd het huis volledig op mijn naam gezet en moest hij gedwongen andere woonruimte zoeken.
Ik had mezelf voorgenomen om nu eens een tijd vrijgezel te blijven, tijd voor mezelf te hebben en te ontdekken wie ik nou eigenlijk zelf was en wat ik wilde. (ik was eigenlijk altijd vrij snel van relatie in relatie gestapt.)
Tot dat ik via via iemand leerde kennen, die ik van gezicht en horen al kende. Maar waar ik me nog nooit echt in verdiept had, want tja ik had immers al een relatie.
Toen ik hem beter leerde kennen merkte ik al gauw dat we veel van elkaar verschilden. Dit klinkt heel lullig en opschepperig misschien, maar het niveau verschil was groot. Hij was niet zon prater, die diepzinnige gesprekken kon voeren. Kon soms raar uit de hoek komen met bepaalde opmerkingen die los van een bepaald onderwerp stonden maar die hij verkeerd begreep. Zo waren er nog meer dingetjes waar ik van op keek.
Ik heb lang gedacht dat het niks werd vanwege het niveau verschil, en 'anders in het leven staan'.
Ik wist dat hij mij wel zag zitten en verliefd was.
Ik vond dat ik eerlijk naar hem moest zijn en hem uit moest leggen wat mij dwars zat (niet in zoveel woorden als ik het hier beschrijf, maar subtiel en totaal niet kwetsend).
De avond dat ik met hem af had gesproken en mezelf had voorgenomen om hem dit te vertellen verliep heel anders. Ik voelde wat voor hem, ik was verliefd en wilde mezelf niet voor de gek houden en besloot om het te proberen.
Onze relatie verliep voor mijn gevoel erg stroef, omdat ik me vaak stoorde aan zijn onwetendheid / gedrag. Toch kon ik dit een plekje geven en hem accepteren zoals hij was, ik hield van hem.
Toen ik dit een plekje had gegeven gingen we een super tijd tegemoet, alles was leuk.
We deden leuke dingen, hij stelde me aan iedereen voor en was trots dat ik naast hem liep.
We hadden gesprekken gevoerd over kinderen en het bleek dat hij ook een grote kinderwens had, net als ik.
Na een paar gesprekken en goed wetend wat de consequenties waren besloten we om proberen zwanger te raken.
We waren ongeveer 5 maand bezig om zwanger te raken. En onze relatie ging niet helemaal vlekkeloos, hadden vaak ruzie en het liep gewoon niet lekker. Hij vroeg weinig meer aan mij, en stelde nooit voor om iets leuks te doen met z'n tweeen.
Toen kwam de dag die me tot op heden pijn doet.
We waren op een feestje, en ik zag dat hem iets dwars zat. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Omdat hij niet een prater is, en moeilijk over zijn gevoelens sprak besloot ik om te vragen wat er was, en ook echt door te vragen.
Hij vertelde dat hij zich niet gelukkig voelde, zich opgesloten voelde.
Eenmaal thuis hebben we hier over gepraat.
Ik heb hem gevraagd waarom hij zich zo voelde en wat ik eraan kon doen om het te veranderen.
Hij vertelde dat hij weinig meer voor me voelde, en zich niet thuis voelde in mijn huis / buurt.
(hij heeft zelf ook een koophuis en hier was hij dus vrijwel nooit meer).
Ik heb toen tegen hem gezegd dat het mij verstandig leek dat hij naar zijn eigen huis ging, om te kijken hoe hij zich daar zou voelen en als hij wist wat hij met onze relatie aan wilde, weer contact met mij kon zoeken.
Ik kon merken dat hij dit erg moeilijk vond, en het hem pijn deed. Hij belde me elke dag om te vragen of ik niet even langs wou komen, dat ik wel kon blijven slapen en dat hij me mistte.
Na een nieuw gesprek vroeg hij of we niet konden proberen dat ik bij hem introk, tijdelijk, niks geen verplichtingen etc. gewoon om te kijken hoe dat ging. Dit heb ik gedaan.
Tot op heden 'woon' ik nu bij hem, in zijn huis.
Het gaat goed, we doen leuke dingen etc.
Vandaag vroeg ik hem of hij wist hoe het zat met zijn gevoelens voor mij nu en voor de toekomst, want ja ik wil ook wel weten waar ik aan toe ben.
Toen zei hij, nee dat weet ik nog steeds niet.
Ik heb gezegd, dat ik weer naar mijn eigen huis ging. Dat wanneer hij het niet zeker wist ik niet bij hem wilde wonen. Toen ik dat zei, schrok hij en zei nee dat moet je niet doen, het gaat nu toch goed tussen ons, het komt allemaal goed.
Ik weet niet meer wat ik moet, ik was een zeer zeker persoon en stond sterk in mijn schoenen.
Dit alles maakt mij zo onzeker, en ik weet dat deze situatie mij niet sterker maakt maar ik langzaam naar beneden glijd. Toch houd ik heel veel van hem, en ik weet ook dat hij van mij houd.
Wat wel belangrijk is om te weten, is dat dit zijn eerste echte lange relatie is. Dat verder geen ervaring heeft opgedaan in andere relaties. (dit hoeft niks te zeggen natuurlijk).
Het maakt mij zo onzeker, en het vertrouwen is zo ontzettend gedaald. Elke keer als ik hem zie kijken naar een andere meid denk ik dat hij haar vergelijkt met mij en wanneer ik haar mooier vind als mezelf, cijfer ik mezelf totaal weg.
Het is zo moeilijk, omdat ik graag met hem hierover een diepgaand gesprek voer maar hij dit weliswaar gewoon niet kan. Hij zegt dat hij niet weet waar het aan ligt, en dat het niet aan mij ligt maar aan hemzelf.
Ik wou zo graag mijn verhaal kwijt, omdat ik er heel erg mee zit. Ik weet dat het meer onder het onderwerp 'relatieproblemen' valt, maar omdat ik al actief was op dit forum hoop ik toch dat ik wat reacties krijg.
Liefs Mee28
Ongeveer een half jaar geleden ben ik actief geweest op dit forum. (onder een andere schuilnaam).
Mijn vriend en ik hadden er voor gekozen om proberen zwanger te worden.
Nu na een half jaar is de hele situatie veranderd.
Ik zal proberen om een zo goed mogelijk beeld te schetsen van de situatie.
Vanaf mijn 16e heb ik al een grote kinderwens.
Na verschillende relaties te hebben gehad.
Trof ik mijn (nu) ex. Na een relatie van ongeveer 2 jaar besloten we om proberen zwanger te raken.
Na ongeveer een jaar ging het niet goed meer tussen ons en liep de relatie stuk. Ik had samen met hem een huis gekocht, veel drama en hectiek.
Na verschillende gesprekken met verschillende mensen ouders / notaris etc. ben ik er uiteindelijk positief (dacht ik) uitgekomen en werd het huis volledig op mijn naam gezet en moest hij gedwongen andere woonruimte zoeken.
Ik had mezelf voorgenomen om nu eens een tijd vrijgezel te blijven, tijd voor mezelf te hebben en te ontdekken wie ik nou eigenlijk zelf was en wat ik wilde. (ik was eigenlijk altijd vrij snel van relatie in relatie gestapt.)
Tot dat ik via via iemand leerde kennen, die ik van gezicht en horen al kende. Maar waar ik me nog nooit echt in verdiept had, want tja ik had immers al een relatie.
Toen ik hem beter leerde kennen merkte ik al gauw dat we veel van elkaar verschilden. Dit klinkt heel lullig en opschepperig misschien, maar het niveau verschil was groot. Hij was niet zon prater, die diepzinnige gesprekken kon voeren. Kon soms raar uit de hoek komen met bepaalde opmerkingen die los van een bepaald onderwerp stonden maar die hij verkeerd begreep. Zo waren er nog meer dingetjes waar ik van op keek.
Ik heb lang gedacht dat het niks werd vanwege het niveau verschil, en 'anders in het leven staan'.
Ik wist dat hij mij wel zag zitten en verliefd was.
Ik vond dat ik eerlijk naar hem moest zijn en hem uit moest leggen wat mij dwars zat (niet in zoveel woorden als ik het hier beschrijf, maar subtiel en totaal niet kwetsend).
De avond dat ik met hem af had gesproken en mezelf had voorgenomen om hem dit te vertellen verliep heel anders. Ik voelde wat voor hem, ik was verliefd en wilde mezelf niet voor de gek houden en besloot om het te proberen.
Onze relatie verliep voor mijn gevoel erg stroef, omdat ik me vaak stoorde aan zijn onwetendheid / gedrag. Toch kon ik dit een plekje geven en hem accepteren zoals hij was, ik hield van hem.
Toen ik dit een plekje had gegeven gingen we een super tijd tegemoet, alles was leuk.
We deden leuke dingen, hij stelde me aan iedereen voor en was trots dat ik naast hem liep.
We hadden gesprekken gevoerd over kinderen en het bleek dat hij ook een grote kinderwens had, net als ik.
Na een paar gesprekken en goed wetend wat de consequenties waren besloten we om proberen zwanger te raken.
We waren ongeveer 5 maand bezig om zwanger te raken. En onze relatie ging niet helemaal vlekkeloos, hadden vaak ruzie en het liep gewoon niet lekker. Hij vroeg weinig meer aan mij, en stelde nooit voor om iets leuks te doen met z'n tweeen.
Toen kwam de dag die me tot op heden pijn doet.
We waren op een feestje, en ik zag dat hem iets dwars zat. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Omdat hij niet een prater is, en moeilijk over zijn gevoelens sprak besloot ik om te vragen wat er was, en ook echt door te vragen.
Hij vertelde dat hij zich niet gelukkig voelde, zich opgesloten voelde.
Eenmaal thuis hebben we hier over gepraat.
Ik heb hem gevraagd waarom hij zich zo voelde en wat ik eraan kon doen om het te veranderen.
Hij vertelde dat hij weinig meer voor me voelde, en zich niet thuis voelde in mijn huis / buurt.
(hij heeft zelf ook een koophuis en hier was hij dus vrijwel nooit meer).
Ik heb toen tegen hem gezegd dat het mij verstandig leek dat hij naar zijn eigen huis ging, om te kijken hoe hij zich daar zou voelen en als hij wist wat hij met onze relatie aan wilde, weer contact met mij kon zoeken.
Ik kon merken dat hij dit erg moeilijk vond, en het hem pijn deed. Hij belde me elke dag om te vragen of ik niet even langs wou komen, dat ik wel kon blijven slapen en dat hij me mistte.
Na een nieuw gesprek vroeg hij of we niet konden proberen dat ik bij hem introk, tijdelijk, niks geen verplichtingen etc. gewoon om te kijken hoe dat ging. Dit heb ik gedaan.
Tot op heden 'woon' ik nu bij hem, in zijn huis.
Het gaat goed, we doen leuke dingen etc.
Vandaag vroeg ik hem of hij wist hoe het zat met zijn gevoelens voor mij nu en voor de toekomst, want ja ik wil ook wel weten waar ik aan toe ben.
Toen zei hij, nee dat weet ik nog steeds niet.
Ik heb gezegd, dat ik weer naar mijn eigen huis ging. Dat wanneer hij het niet zeker wist ik niet bij hem wilde wonen. Toen ik dat zei, schrok hij en zei nee dat moet je niet doen, het gaat nu toch goed tussen ons, het komt allemaal goed.
Ik weet niet meer wat ik moet, ik was een zeer zeker persoon en stond sterk in mijn schoenen.
Dit alles maakt mij zo onzeker, en ik weet dat deze situatie mij niet sterker maakt maar ik langzaam naar beneden glijd. Toch houd ik heel veel van hem, en ik weet ook dat hij van mij houd.
Wat wel belangrijk is om te weten, is dat dit zijn eerste echte lange relatie is. Dat verder geen ervaring heeft opgedaan in andere relaties. (dit hoeft niks te zeggen natuurlijk).
Het maakt mij zo onzeker, en het vertrouwen is zo ontzettend gedaald. Elke keer als ik hem zie kijken naar een andere meid denk ik dat hij haar vergelijkt met mij en wanneer ik haar mooier vind als mezelf, cijfer ik mezelf totaal weg.
Het is zo moeilijk, omdat ik graag met hem hierover een diepgaand gesprek voer maar hij dit weliswaar gewoon niet kan. Hij zegt dat hij niet weet waar het aan ligt, en dat het niet aan mij ligt maar aan hemzelf.
Ik wou zo graag mijn verhaal kwijt, omdat ik er heel erg mee zit. Ik weet dat het meer onder het onderwerp 'relatieproblemen' valt, maar omdat ik al actief was op dit forum hoop ik toch dat ik wat reacties krijg.
Liefs Mee28