hoi mede moeders,
Ik ben eigenlijk een best onzekere moeder, terwijl ik dus niet zo
overkom op mijn omgeving. Het is al begonnen met de bavalling van mijn
zoon(13 maanden).Ik ben wel wat uurtjes bezig geweest en ondankt de
weeopwekkers wilde het maar niet lukken, ook had ik veel pijn van de
persweeen, die 7 uur hadden aangehouden zonder dat ik er iets mee mocht
doen, ik moest ze maar even wegzuchten. Ik raakte even helemaal in
paniek, wat ook toen de omgeving niet in de gaten had.Ze leiten het zo
lang doorgaan omdat ik zo helder bleef. Toch vond een zuster het nodig
om mij het gevoel te geven dat ik me aanstelde en dat die pijn er
gewoon bijhoorde. Uiteindelijk is hij geboren met een keizersnee. Alom
had ik voor mij gevoel gevaald.Heb daar achteraf nog wel even met de
verloskundige over gehad, maar die verzekerde mij dat ik het heel goed
had gedaan en dat het nooit zolang had mogen duren, ze hadden veel
eerder in moeten grijpen. Nu zal je denken dat dat helpt, dat doet het
natuurlijk wel maar toch blijft dan dat stemmetje van die zuster op de
achtergrond horen.
Nu is mijn mannetje alweer een grote knul en op ontdekkingstocht en
zelfs nu krijgt mijn omgeving me zover om mij onzeker te voelen in mijn
opvoeding. Bijvoorbeeld mijn moeder en schoonmoeder die mij weten te
vertellen dat hun kinderen nooit aan spullen op bijvoorbeeld de tafel
zaten, ze hoeften nooit wat weg te zetten, ze zaten er gewoon niet aan.
Wat ik ook probeer of doe het lukt me niet dat Thijmen (mijn zoontje)
er niet aankomt. Het lijkt wel een spelletje aan het worden. Ik voel
me, dramatisch gezegd, een niet goede opvoedkundige en voel me, in
plaats van getsteund, gefaald. Het komt nu zo dramatisch over, zo
dramatisch en zwart wit is het niet. Mijn vriend zei al erg weinig tot
geen kinderen in onze omgeving te kennen die niet aan spullen zit waar
hij/zij niet aan mag komen en dat er gerust een tijd komt wanneer het
wel makkelijk om te buigen is. Volgens hem is het dus gewoon een fase.
Dat geeft me wel een beetje houdvast maar vond toch nog de behoefte het
hier even kwijt te willen.
Bedankt voor de luisterende oren en "lezende ogen"
Ik ben eigenlijk een best onzekere moeder, terwijl ik dus niet zo
overkom op mijn omgeving. Het is al begonnen met de bavalling van mijn
zoon(13 maanden).Ik ben wel wat uurtjes bezig geweest en ondankt de
weeopwekkers wilde het maar niet lukken, ook had ik veel pijn van de
persweeen, die 7 uur hadden aangehouden zonder dat ik er iets mee mocht
doen, ik moest ze maar even wegzuchten. Ik raakte even helemaal in
paniek, wat ook toen de omgeving niet in de gaten had.Ze leiten het zo
lang doorgaan omdat ik zo helder bleef. Toch vond een zuster het nodig
om mij het gevoel te geven dat ik me aanstelde en dat die pijn er
gewoon bijhoorde. Uiteindelijk is hij geboren met een keizersnee. Alom
had ik voor mij gevoel gevaald.Heb daar achteraf nog wel even met de
verloskundige over gehad, maar die verzekerde mij dat ik het heel goed
had gedaan en dat het nooit zolang had mogen duren, ze hadden veel
eerder in moeten grijpen. Nu zal je denken dat dat helpt, dat doet het
natuurlijk wel maar toch blijft dan dat stemmetje van die zuster op de
achtergrond horen.
Nu is mijn mannetje alweer een grote knul en op ontdekkingstocht en
zelfs nu krijgt mijn omgeving me zover om mij onzeker te voelen in mijn
opvoeding. Bijvoorbeeld mijn moeder en schoonmoeder die mij weten te
vertellen dat hun kinderen nooit aan spullen op bijvoorbeeld de tafel
zaten, ze hoeften nooit wat weg te zetten, ze zaten er gewoon niet aan.
Wat ik ook probeer of doe het lukt me niet dat Thijmen (mijn zoontje)
er niet aankomt. Het lijkt wel een spelletje aan het worden. Ik voel
me, dramatisch gezegd, een niet goede opvoedkundige en voel me, in
plaats van getsteund, gefaald. Het komt nu zo dramatisch over, zo
dramatisch en zwart wit is het niet. Mijn vriend zei al erg weinig tot
geen kinderen in onze omgeving te kennen die niet aan spullen zit waar
hij/zij niet aan mag komen en dat er gerust een tijd komt wanneer het
wel makkelijk om te buigen is. Volgens hem is het dus gewoon een fase.
Dat geeft me wel een beetje houdvast maar vond toch nog de behoefte het
hier even kwijt te willen.
Bedankt voor de luisterende oren en "lezende ogen"