<p>Hoi mama’s,</p><p>mijn zoontje is net 1 geworden. Hij is een lief en vrolijk jongetje dat het liefst vermaakt wordt door de mensen om hem heen. Motorisch loopt hij wat achter, hij kan prima zitten en rollen. Kruipen en tijgeren lukt nog niet. Zo even zodat jullie een beeld hebben. <br />Ik zit namelijk met een hoop onzekerheden en weet soms niet meer wat ik wil uitstralen en waar ik achter sta. Daarom aan jullie een aantal vragen om eens te kijken hoe jullie het aanpakken. Hopelijk dat ik er wat inspiratie en zekerheid uit kan halen!</p><p>-Hoe zien jullie jezelf als moeder? Wat geef je je kleintje mee en ben je daarin ook consequent?</p><p>-Hoe ga je ermee om als je een dagje minder zin hebt? Blijf je bij jezelf of ga je alsnog je best doen om vrolijkheid uit te stralen?</p><p>-Hoe zit de balans tussen zelf en samen spelen eruit? </p><p>-Leren jullie je kindje alleen spelen? Hoe ziet dit eruit en voor hoe lange tijd houden jullie dit vol? </p><p>-Wat doen jullie wanneer je kindje zich niet kan vermaken wanneer je op bezoek bent? Hoe voel je je dan?</p><p>Sten kan bijvoorbeeld gefrustreerd zijn als we op bezoek zijn zonder enige aanleiding. Ik probeer hem te vermaken/af te leiden maar niks is goed. Het maakt dat ik me onzeker voel. Daarnaast voel ik me onzeker over een hoop dingen en zou het me helpen om wat handvaten te bedenken waar ik op terug kan vallen. Hoe lang mag ik mijn zoontje alleen laten spelen en hoe lang mag ik hem laten huilen? Wat maakt me een goede/slechte moeder? Ik zit met zoveel vragen en weet dat jullie niet de antwoorden kunnen geven maar jullie kunnen me ongetwijfeld inspireren. Ik hoop er wat uit te kunnen halen. Dankjewel!</p>
Onzekerheid
- Onderwerp starter Michellex-
- Startdatum
Niks maar dan ook niks uit jouw verhaal laat mij denken dat je een slechte moeder zou zijn!!! Pas bij zware verwaarlozing kom je in die buurt. Haal dat uit je hoofd.
Mijn dochtertje speelt veel zelf. Ben ik erg dankbaar voor. Als zij mij vraagt te spelen, doe ik dat dan ook met liefde. Maar ik bepaal wel wanneer dat weer klaar is. Dan zeg ik gewoon: speel maar lekker verder en loop dan weg. Mijn dochter is nu bijna 15mnd. Ik wil gewoon geen kind dat straks alleen maar aan iedereen trekt van jij MOET met mij spelen. Heb nogal veel kinderen in mijn omgeving die zo zijn.
Als ik een slechte dag heb, krijgt ze alsnog alle liefde maar ik ga geen mooi weer spelen. Goede en slechte dagen horen nu eenmaal bij het leven. Ik probeer wel op mijn lontje te letten omdat deze dan korter is en daar kan zij niks aan doen. En dat bedoel ik qua dat ze sneller mijn grens bereikt dan normaal.
Als mijn dochter dramt als we ergens op bezoek zijn voel ik mij heel bezwaard en heel eerlijk, als afleiding niet werkt ga ik eerder weg. Ik wil niet dat andere "last" van haar hebben. Dus hier geen tips of tricks.. ik peer hem gewoon ?
Ik merk dat ik soms nogal een afwezige moeder kan zijn met mijn hoofd/telefoon. Ik word daar heel verdrietig van als ik eind van de dag realiseer hoeveel tijd er in dat soort dingen zijn gaan zitten. Daarom pak ik ook bewust de momenten aan om samen te spelen als mijn dochtertje dit komt vragen (ook op mijn initiatief natuurlijk maar vaak zit ze dan zo in haar eigen pad dat het haar frustreerd). Mijn eigen moeder lag altijd op de bank. Ik wil dat niet zijn dus daar probeer ik op te letten maar het sluipt er soms te makkelijk in.
Hopelijk heb je er iets aan. Volgens mij doe je het enorm goed met je kleintje. En als ouder is liefde vaak al voldoende! Het gevoel van veiligheid en vertrouwen. Dat hebben ze nodig!
Mijn dochtertje speelt veel zelf. Ben ik erg dankbaar voor. Als zij mij vraagt te spelen, doe ik dat dan ook met liefde. Maar ik bepaal wel wanneer dat weer klaar is. Dan zeg ik gewoon: speel maar lekker verder en loop dan weg. Mijn dochter is nu bijna 15mnd. Ik wil gewoon geen kind dat straks alleen maar aan iedereen trekt van jij MOET met mij spelen. Heb nogal veel kinderen in mijn omgeving die zo zijn.
Als ik een slechte dag heb, krijgt ze alsnog alle liefde maar ik ga geen mooi weer spelen. Goede en slechte dagen horen nu eenmaal bij het leven. Ik probeer wel op mijn lontje te letten omdat deze dan korter is en daar kan zij niks aan doen. En dat bedoel ik qua dat ze sneller mijn grens bereikt dan normaal.
Als mijn dochter dramt als we ergens op bezoek zijn voel ik mij heel bezwaard en heel eerlijk, als afleiding niet werkt ga ik eerder weg. Ik wil niet dat andere "last" van haar hebben. Dus hier geen tips of tricks.. ik peer hem gewoon ?
Ik merk dat ik soms nogal een afwezige moeder kan zijn met mijn hoofd/telefoon. Ik word daar heel verdrietig van als ik eind van de dag realiseer hoeveel tijd er in dat soort dingen zijn gaan zitten. Daarom pak ik ook bewust de momenten aan om samen te spelen als mijn dochtertje dit komt vragen (ook op mijn initiatief natuurlijk maar vaak zit ze dan zo in haar eigen pad dat het haar frustreerd). Mijn eigen moeder lag altijd op de bank. Ik wil dat niet zijn dus daar probeer ik op te letten maar het sluipt er soms te makkelijk in.
Hopelijk heb je er iets aan. Volgens mij doe je het enorm goed met je kleintje. En als ouder is liefde vaak al voldoende! Het gevoel van veiligheid en vertrouwen. Dat hebben ze nodig!
Wat vind je zelf belangrijk? Hoe lang wil je je zoontje alleen laten spelen? Als je dat soort vragen voor jezelf kunt beantwoorden, dan sta je wellicht meer achter je keuzes 
Om je vragen te beantwoorden (onze dochter is 9 maanden):
Ik ben redelijk makkelijk en laat onze dochter veel zelf ontdekken. Nee is nee (lukt echt niet altijd hoor). Ik wil dat ze, als ze straks wat groter is, altijd alles tegen me kan zeggen;
Ik probeer dan echt wel leuk te doen, maar de waarheid is dat dat vaak niet lukt. Ik heb geen idee wat ze wel of niet begrijpt, maar vaak probeer ik uit te leggen waarom ik doe zoals ik op dat moment doe. En ja, als ik boos word om niets dan voel ik me echt wel eens een loedermoeder;
's Ochtends laat ik onze dochter zelf spelen. Na haar middagdutje is het onze tijd samen. Zo kan ik 's ochtends een en ander in huis doen;
Onze dochter kan goed zelf spelen. We hebben dat niet echt aangeleerd of iets. Ze vermaakt zich gewoon prima zelf;
Tja, dat is dan zo. Ik heb alleen een hekel aan onnodig plakken. Verder mag ze gewoon lekker bij ons zitten hoor als ze dat wil
Niets is goed of slecht! We zijn allemaal maar een mens en gelukkig doen we niet allemaal hetzelfde. Ik vind bijvoorbeeld dat ik te veel met mijn telefoon bezig ben en ik heb onze dochter laatst verkeerde medicijnen gegeven, doordat ik zo ontzettend moe was dat ik alles op de automatische piloot deed. Nou, dan voel je je k*t hoor!
Om je vragen te beantwoorden (onze dochter is 9 maanden):
Ik ben redelijk makkelijk en laat onze dochter veel zelf ontdekken. Nee is nee (lukt echt niet altijd hoor). Ik wil dat ze, als ze straks wat groter is, altijd alles tegen me kan zeggen;
Ik probeer dan echt wel leuk te doen, maar de waarheid is dat dat vaak niet lukt. Ik heb geen idee wat ze wel of niet begrijpt, maar vaak probeer ik uit te leggen waarom ik doe zoals ik op dat moment doe. En ja, als ik boos word om niets dan voel ik me echt wel eens een loedermoeder;
's Ochtends laat ik onze dochter zelf spelen. Na haar middagdutje is het onze tijd samen. Zo kan ik 's ochtends een en ander in huis doen;
Onze dochter kan goed zelf spelen. We hebben dat niet echt aangeleerd of iets. Ze vermaakt zich gewoon prima zelf;
Tja, dat is dan zo. Ik heb alleen een hekel aan onnodig plakken. Verder mag ze gewoon lekker bij ons zitten hoor als ze dat wil
Niets is goed of slecht! We zijn allemaal maar een mens en gelukkig doen we niet allemaal hetzelfde. Ik vind bijvoorbeeld dat ik te veel met mijn telefoon bezig ben en ik heb onze dochter laatst verkeerde medicijnen gegeven, doordat ik zo ontzettend moe was dat ik alles op de automatische piloot deed. Nou, dan voel je je k*t hoor!
Voordat ik begin, vraag me niet naar bronnen want dat weet ik niet meer maar...
Ik heb gehoord dat het uit onderzoek is gebleken dat een kind al gebaat is bij 15 minuten onverdeelde aandacht van de ouders. En dan bedoel ik, zonder afleiding van telefoon en andere dingen. Dit is voldoende om het kind een veilig, stabiel gevoel te geven. Als je kijkt naar een dag, valt dat dus reuze mee!
Ik ben ook gezegend met een kind wat heerlijk zelf speelt. Maar ik zorg dus wel dat ik tussen het huishouden en werk door, 15 minuten (en vaak wel meer) onverdeelde aandacht aan mijn zoontje besteed. Door met hem boekje te lezen, of mee te spelen.
Wanneer ik een slechte dag heb, hou ik geen schijn op. Ik leg uit dat mama zich niet zo vrolijk voelt en dat ze misschien wat sneller boos wordt. Wanneer ik 'uit mijn slof schiet' om iets kleins, waar ik achteraf altijd spijt van heb, bied ik mijn excuses aan.
Probeer je onzekerheid los te laten. Je kindje geeft zelf aan wat het nodig heeft, en volg je gevoel in wat jij goed vind voelen. Elke ouder is anders, heeft andere normen en waarden en een andere manier van opvoeden.
Geloof in jezelf en geloof dat wanneer het 'niet goed zou gaan' je kindje je daarin wel van feedback voorziet. Op welke manier dan ook
Ik heb gehoord dat het uit onderzoek is gebleken dat een kind al gebaat is bij 15 minuten onverdeelde aandacht van de ouders. En dan bedoel ik, zonder afleiding van telefoon en andere dingen. Dit is voldoende om het kind een veilig, stabiel gevoel te geven. Als je kijkt naar een dag, valt dat dus reuze mee!
Ik ben ook gezegend met een kind wat heerlijk zelf speelt. Maar ik zorg dus wel dat ik tussen het huishouden en werk door, 15 minuten (en vaak wel meer) onverdeelde aandacht aan mijn zoontje besteed. Door met hem boekje te lezen, of mee te spelen.
Wanneer ik een slechte dag heb, hou ik geen schijn op. Ik leg uit dat mama zich niet zo vrolijk voelt en dat ze misschien wat sneller boos wordt. Wanneer ik 'uit mijn slof schiet' om iets kleins, waar ik achteraf altijd spijt van heb, bied ik mijn excuses aan.
Probeer je onzekerheid los te laten. Je kindje geeft zelf aan wat het nodig heeft, en volg je gevoel in wat jij goed vind voelen. Elke ouder is anders, heeft andere normen en waarden en een andere manier van opvoeden.
Geloof in jezelf en geloof dat wanneer het 'niet goed zou gaan' je kindje je daarin wel van feedback voorziet. Op welke manier dan ook
Die onzekerheid is heel herkenbaar, maar je groeit er in en het wordt langzaamaan minder. Onze dochter is nu 9 maanden. Ze heeft altijd al heel goed alleen kunnen spelen. Gedurende de dag ga ik lekker bij haar zitten en speel mee of we liggen even gezellig samen op de bank (vooral voor etenstijd als ze een beetje moe is) tussendoor doe ik de dingen die gedaan moeten worden en vaak kijkt ze met grote interesse naar wat ik aan het doen ben. Nu ze kan kruipen, komt ze vanzelf naar me toe als ze aandacht wil. Als ik bijvoorbeeld aan het koken ben en het eigenlijk niet goed uit komt om mee te spelen, begin ik met haar te babbelen of zing liedjes. Vaak is ze dan al tevreden en zit er gezellig op de grond bij als ik kook. Ze zit ook nog heel erg in de ontdekkende fase betreft de ruimtes waar ze is, ze ziet dus altijd wel iets interessants. Soms heeft ze wat meer aandacht nodig en dan pak ik haar even op, zodat ze kan zien wat ik aan het doen ben. Daarna haal ik een speelmatje met wat speelgoed naar de keuken zodat ze dicht bij me kan spelen. Haar normale speelplekje is aan de overkant van het kookschiereiland, nog steeds dicht bij maar er zit wel een keukenblok tussen. Gedurende de dag babbel ik dus veel met haar, zodat ze weet dat ik in de buurt ben en we contact kunnen maken.
Die telefoon is voor mij inderdaad ook wel n dingetje waar ik mee moet minderen. Dat voelt ook geregeld echt niet goed voor mij zelf. Ik let er wel heel erg op maar soms lukt het mij ook niet helemaal.
Verder bespreek ik mijn gevoelens met mijn vriend. Ik ben van nature een negatieve denker helaas en hij helpt mij de boel van een andere kant te bekijken. Onze kleine meid maakt mij wel altijd vrolijk en zodra ik thuis kom van mijn werk en dat snoetje zie, vergeet ik alle ellende om me heen.
Wat ik ons meisje mee wil geven is dat ze mag zijn wie ze is en ze haar gedachtes positief of negatief altijd met ons kan delen. Ik kom zelf uit een liefdevol gezin, maar echt over gevoelens praten werd er vroeger niet gedaan, waardoor ik toch wel behoorlijk onzeker en verlegen was en nu nog wel eens ben. Zo wist ik bijvoorbeeld niet toen ik een tiener was dat mijn vader een flinke depressie had. Tuurlijk zie je een andere man dan dat je gewend was, maar het beestje werd nooit bij zijn naam genoemd waar wij bij waren. Het is dat ik de antidepressiva vond. Dit wil ik voor onze dochter graag anders. Een open houding zodat iedereen zijn emoties kwijt kan.
Het gevoel dat je hebt een slechte moeder te zijn, moet je per direct vergeten. Een slechte moeder zou zich over deze punten niet eens druk maken of ze niet eens zien. Je wilt het beste voor je kindje en dat krijgt hij ook bij jou. Het wordt makkelijker en je zult zelf ook blijven groeien. De ene keer gaat het wat makkelijker dan de andere keer. Geloof in jezelf want je bent een goede moeder.
Die telefoon is voor mij inderdaad ook wel n dingetje waar ik mee moet minderen. Dat voelt ook geregeld echt niet goed voor mij zelf. Ik let er wel heel erg op maar soms lukt het mij ook niet helemaal.
Verder bespreek ik mijn gevoelens met mijn vriend. Ik ben van nature een negatieve denker helaas en hij helpt mij de boel van een andere kant te bekijken. Onze kleine meid maakt mij wel altijd vrolijk en zodra ik thuis kom van mijn werk en dat snoetje zie, vergeet ik alle ellende om me heen.
Wat ik ons meisje mee wil geven is dat ze mag zijn wie ze is en ze haar gedachtes positief of negatief altijd met ons kan delen. Ik kom zelf uit een liefdevol gezin, maar echt over gevoelens praten werd er vroeger niet gedaan, waardoor ik toch wel behoorlijk onzeker en verlegen was en nu nog wel eens ben. Zo wist ik bijvoorbeeld niet toen ik een tiener was dat mijn vader een flinke depressie had. Tuurlijk zie je een andere man dan dat je gewend was, maar het beestje werd nooit bij zijn naam genoemd waar wij bij waren. Het is dat ik de antidepressiva vond. Dit wil ik voor onze dochter graag anders. Een open houding zodat iedereen zijn emoties kwijt kan.
Het gevoel dat je hebt een slechte moeder te zijn, moet je per direct vergeten. Een slechte moeder zou zich over deze punten niet eens druk maken of ze niet eens zien. Je wilt het beste voor je kindje en dat krijgt hij ook bij jou. Het wordt makkelijker en je zult zelf ook blijven groeien. De ene keer gaat het wat makkelijker dan de andere keer. Geloof in jezelf want je bent een goede moeder.
Bij mijn eerste kindje was ik ook veel onzekerder dan bij mijn tweede. Alles is nieuw en stiekem ga je toch vergelijken met andere moeders en kinderen.
Mijn tweede kindje is net 1 jaar geworden.
- wel relax, maar ook wel consequent. Overigens bij mijn eerste kind veel onzekerder
- ik ga wandelen met de kinderen als ik weinig zin heb. Gewoon iets doen buiten de deur geeft mij nieuwe energie
- ik speel samen maar wil ook echt stimuleren om zelfstandig te spelen. Vaak zit ik op de grond. Mn kinderen spelen om me heen. Ik vermaak ze zeker niet. Misschien 10 min zelf spelen dan komt ze naar me toe voor knuffel oid en dan weer verder spelen
- dat is heel rot idd. Zo klein hou ik haar op Mn schoot en geef haar bv een boekje die ik af en toe omsla en ondertussen verder vertel. Ook ga ik soms wel eens op de grond zitten, en ondertussen verder praten. Is het beetje zoeken, Maarja het is wat het is. Merk dat begin Mn kinderen beetje moeten wennen/ontdooien in onbekendere omgeving. Na kwartiertje ofzo bewegen ze zich meestal zelf goed rond.
probeer je niet rot te voelen of je wel of niet een goede moeder bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je kindje niet voldoende aandacht geeft wanneer hij zelf speelt. Dat is ook goed voor zijn eigen ontwikkeling.
waar maak jeje precies zorgen over? Wat speelt nou het zwaarst?
Mijn tweede kindje is net 1 jaar geworden.
- wel relax, maar ook wel consequent. Overigens bij mijn eerste kind veel onzekerder
- ik ga wandelen met de kinderen als ik weinig zin heb. Gewoon iets doen buiten de deur geeft mij nieuwe energie
- ik speel samen maar wil ook echt stimuleren om zelfstandig te spelen. Vaak zit ik op de grond. Mn kinderen spelen om me heen. Ik vermaak ze zeker niet. Misschien 10 min zelf spelen dan komt ze naar me toe voor knuffel oid en dan weer verder spelen
- dat is heel rot idd. Zo klein hou ik haar op Mn schoot en geef haar bv een boekje die ik af en toe omsla en ondertussen verder vertel. Ook ga ik soms wel eens op de grond zitten, en ondertussen verder praten. Is het beetje zoeken, Maarja het is wat het is. Merk dat begin Mn kinderen beetje moeten wennen/ontdooien in onbekendere omgeving. Na kwartiertje ofzo bewegen ze zich meestal zelf goed rond.
probeer je niet rot te voelen of je wel of niet een goede moeder bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je kindje niet voldoende aandacht geeft wanneer hij zelf speelt. Dat is ook goed voor zijn eigen ontwikkeling.
waar maak jeje precies zorgen over? Wat speelt nou het zwaarst?
Niet zo onzeker zijn! Ieder kind is anders en iedere ouder ook. Mijn dochter kon echt niet goed zelf spelen toen ze 1 was hoor. 10 min max denk ik. En zeker niet toen ze nog niet liep. Snel verveeld ook, speelgoed was allemaal niet echt boeiend. Wandelen wel, dus dat deed ik veel. En toen ze kon lopen, een driewieler loopfiets. Jengelen laat ik zoveel als maar kan gaan, en huilen als pressiemiddel ook. Maar het hangt echt een beetje van het moment af.. iedereen doet het op gevoel toch.. en ik volgde dan toch wel een beetje mijn dochter. Hoe ouder ze werd, hoe meer ze zelf wilde ondernemen. Het wordt echt beter! Je bent een goede mama!