onzekerheid

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal.

Wat onwennig heb ik op deze site wat gelezen, maar ik herken er zo veel uit, qua verdriet, frustatie en vooral geestelijke pijn. Ik heb mijn levenspartner pas laat gevonden (ben nu 40 jaar) en toch was het meteen raak. Binnen een maand was ik zwanger. Maar vlak voor het maken van een echo kreeg ik een miskraam (eind twaalfde week). Wat er dan door je heen gaat! Nu ben ik voor de 4e keer zwanger (de 2e en 3e miskraam was gelijk aan het begin). Mensen begrijpen niet in welke onzekerheid je leeft, dag in, dag uit. Een echo heb ik gehad, waaruit bleek dat ik precies 9 weken zwanger was en het hartje klopte. En toch blijf je bang. Ik zit nu begin 11e week en krijg last van krampen. Eerst in de liezen en nu als ik beweeg trekt het in mijn buik. Mijn angst kan mijn partner niet begrijpen, hij zegt dat ik gewoon rustig moet blijven!!! Wie heeft hier ook ervaring mee of begrijpt wat ik bedoel (ik ben trauwens nog steeds misselijk). Ik krijg nog reakties ook van: wees blij dat je zo snel achter mekaar zwanger kunt worden op jouw leeftijd, sommigen lukt dat niet eens meer of duurt het jaren!
 
Hoi Sonja,
trek je niets aan hoor wat anderen zeggen. Het maakt niet uit of je wel of niet snel zwanger wordt, je hebt 3 keer een kindje verloren en natuurlijk ben je nu weer bang om het te verliezen. Helaas kunnen we het inderdaad niet beinvloeden, als het mis moet gaan dan gaat het. Maar het is erg spannend en dat kan nu je hele leven beheersen. en juist omdat je al 40 bent word je misschien ook nog wel meer gespannen, omdat de tijd toch ook wel dringt voor je.
Ik wens je heel veel sterkte en bovenal...over een aantal maanden een mooi gezond kindje in de wieg.
Liefs,
Anne
 
hoi sonja

Ik begrijp je angst ik heb dit jaar hetzelfde meegemaakt in januari een miskraam van 12 weken en in julie een miskraam van 6 weken.
ben nu 4 weken zwanger en erg bang durf niet positief te zijn.
Ikzelf ben 39 heb 2 gezonde kinderen van 13 en 11.
Maar heb een nieuwe relatie en willen graag samen een kind.
Probeer nu wel positief te blijven maar is erg moeilijk voel ik een krampje in mijn buik wordt ik al bang.
Vanaf het moment dat ik de test heb gedaan ben ik zenuwachtig wat ook niet goed is heb vandaag besloten dat ik nu alles positief moet zien en probeer mijn angst opzij te zetten.
Dus begrijp hoe je je voelt
Liefs,
Anja
 
Hoi Sonja,

Mannen hebben sneller iets van "het gaat toch goed"
Ik snap precies de angst die je hebt,
Ik ben 37 jaar en ben al moeder van twee kinderen(13jr en 10 jr)Heb sinds drie jaar een relatie met een kinderloze man, hij had een hele grote kinderwens en na lang beraad heb ik een refirtillisatie(ik was nl. gesterilliseerd)in feb bleek ik zwanger te zijn maar dat ging helaas mis in de negende week, (na tweeen een halve week bloedingen)ik had me die zwangerschap de hele tijd beroerd gevoeld,in augustus testte ik weer positief en voelde me geweldig,tot ik in de zesde week weer een bloedinkie kreeg, de angst sloeg me om het hart, de bloeding was de volgende dag al over maar de angst zat er in, ik zou die donderdag een echo krijgen(ik was dan drie weken overtijd)
Het eerste dat de gyn zei toen hij de echo zag was dat ie geen vruchtje kon zien, ik moest maar over twee/drie weken terugkomen.
Afgelopen maandag had ik de afspraak, na twee en een halve week vol angst,stress,buikkrampen( gigantisch misselijk en moe)eindelijk de dag van de nieuwe echo.
Ik had me er volledig op voorbereid dat ik een echo, daarna een afspraak voor curritage zou krijgen, dan een maand rust nemen en alle
zwanger-word-rituelen zouden weer opnieuw beginnen.(ik wist nog niet of ik dat weer aan zou kunnen, ik werk ook part-time en daar hebben ze hiervan niets mee gekregen)

Tot mijn stomme verbazing bleek alles in orde te zijn en er zat mooi duidelijk een vruchtje van 9.1 wkn in mijn buik,geweldig.

Ik zit al weken op het April2005-forum daar kun je je ei kwijt en daar zijn meer meiden die die onzekerheid aan den lijfe ondervinden.

Misschien zie ik je daar??(je bent toch in april uitgerekend?)

Jeanette
 
Hoi Sonja,

Ik kan me je angst enorm goed voorstellen en dat zal voorlopig ook niet zomaar overgaan.
Maar de pijn die je beschrijft, beginnend in je lies en nu trekkend in je buik, is volgens mij echt gewoon bandenpijn.En dat kan heel goed hoor, al vroeg in de zwangerschap. Vraag het gewoon na bij je gyneacoloog of verloskundige, daar zijn ze voor.
Sterkte!
Groetjes, Joany
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan