Hallo allemaal,
ook ff een positief berichtje van mij. Nadat we anderhalve week geleden bij de 1e echo te horen kregen dat de kleine uk eigenlijk niet groot genoeg was voor 6 weken, hebben we weer een hectische week achter de rug.
Het begon afgelopen maandag toen ik plotseling allemaal witte vlokken in mijn urine had (lekker smakelijk). Omdat ik toch al zo onzeker als wat was, heb ik 's middags toch ff het ziekenhuis gebeld en kreeg ik een superaardige arts-assistente aan de lijn. Ze verzekerde me dat het geen kwaad kon, dat dat wel eens voor kwam bij mensen die zwanger zijn. Zolang er geen bloed bij de urine zat kon het geen kwaad. Ook vroeg ik nog eens naar de groeiachterstand en ook hierop zei ze dat ik me niet zo druk moest maken. Ze zei dat je nog niet echt van een groeiachterstand kon spreken als je nog maar zo vroeg zwanger bent.
Een beetje gerustgesteld, totdat ik dinsdagavond ineens bloed verloor! Omdat ik bij de 1e miskraam ook wat bloed verloor en het toen mis was (ondanks dat ik toen ook geen krampen had), was ik er echt 100% zeker van dat het mis was (ook omdat ik mijn achterhoofd had dat het eigenlijk niet groot genoeg was). Ik was echt al na aan het denken over een evt. curretage en dat we een paar maanden zouden stoppen met zwanger worden. De volgende dag gelijk het ziekenhuis gebeld. Toen kreeg ik een superbotte assistente aan de lijn die na mijn verhaal zei: "Jaaaaaaaa, dan is het echt mis!". Ik voelde me dus behoorlijk klote. Ze wilde me niet eens laten komen voor een echo. Uiteindelijk kon ik toch 's middags terecht. Ik lag daar in die stoel, er echt helemaal zeker van dat het mis was, dus mijn verbazing was gigantisch toen de echoscopiste zei : het is nog goed! Ik kon het echt niet geloven. Dit keer tranen van blijdschap. De uk was ook prima gegroeid en was nu al een hele 6,4 mm, wat betekende dat ik 6 weken en 4 dgn was. We hebben zelfs het hartje horen kloppen!!!! Echt kippevel. Waarschijnlijk is mijn eisprong dit keer gewoon later geweest, omdat ik direct na de laatste miskraam zwanger ben geworden.
Ze zei dat bloedverlies niet altijd hoeft te beteken dat het mis is, sommige vrouwen verliezen schijnbaar 18 weken lang bloed. Ook raadde ze me aan er nu toch echt van proberen te genieten. Die 9 maanden zijn immers zo voorbij. Ook zei ze dat je goed naar je lichaam moet luisteren en niet altijd de angst moet laten regeren. Mijn lichaam vertelde me inderdaad ook dat ik goed zwanger ben. Ik ben bijna de hele dag misselijk en heb zeer pijnlijke borsten (vooral 's avonds). Nu weet ik dat dat ook niet altijd alles wil zeggen, maar ik ga er nu van uit dat het goed komt.
Dinsdag a.s. hebben we weer een echo en daarna gesprek met de gynaecoloog. Weer iets om naar uit te leven dus. Het blijft natuurlijk spannend, maar ik probeer er nu even niet aan te denken dat het mis gaat. Na dat wonder van afgelopen woensdag heb ik weer vertrouwen.
Eigenlijk wilde ik ook even afstand nemen van het forum, maar ik kan eigenlijk niet zonder jullie verhalen en het is ook zo fijn als ik mijn verhaal even kwijt kan.
Het is een heel verhaal geworden, maar misschien dat het weer wat mensen een beetje hoop geeft.
Biate en alle andere NOD-ers ik duim voor jullie! Corina proficiat met je verjaardag!
Liefs, Gitta
ook ff een positief berichtje van mij. Nadat we anderhalve week geleden bij de 1e echo te horen kregen dat de kleine uk eigenlijk niet groot genoeg was voor 6 weken, hebben we weer een hectische week achter de rug.
Het begon afgelopen maandag toen ik plotseling allemaal witte vlokken in mijn urine had (lekker smakelijk). Omdat ik toch al zo onzeker als wat was, heb ik 's middags toch ff het ziekenhuis gebeld en kreeg ik een superaardige arts-assistente aan de lijn. Ze verzekerde me dat het geen kwaad kon, dat dat wel eens voor kwam bij mensen die zwanger zijn. Zolang er geen bloed bij de urine zat kon het geen kwaad. Ook vroeg ik nog eens naar de groeiachterstand en ook hierop zei ze dat ik me niet zo druk moest maken. Ze zei dat je nog niet echt van een groeiachterstand kon spreken als je nog maar zo vroeg zwanger bent.
Een beetje gerustgesteld, totdat ik dinsdagavond ineens bloed verloor! Omdat ik bij de 1e miskraam ook wat bloed verloor en het toen mis was (ondanks dat ik toen ook geen krampen had), was ik er echt 100% zeker van dat het mis was (ook omdat ik mijn achterhoofd had dat het eigenlijk niet groot genoeg was). Ik was echt al na aan het denken over een evt. curretage en dat we een paar maanden zouden stoppen met zwanger worden. De volgende dag gelijk het ziekenhuis gebeld. Toen kreeg ik een superbotte assistente aan de lijn die na mijn verhaal zei: "Jaaaaaaaa, dan is het echt mis!". Ik voelde me dus behoorlijk klote. Ze wilde me niet eens laten komen voor een echo. Uiteindelijk kon ik toch 's middags terecht. Ik lag daar in die stoel, er echt helemaal zeker van dat het mis was, dus mijn verbazing was gigantisch toen de echoscopiste zei : het is nog goed! Ik kon het echt niet geloven. Dit keer tranen van blijdschap. De uk was ook prima gegroeid en was nu al een hele 6,4 mm, wat betekende dat ik 6 weken en 4 dgn was. We hebben zelfs het hartje horen kloppen!!!! Echt kippevel. Waarschijnlijk is mijn eisprong dit keer gewoon later geweest, omdat ik direct na de laatste miskraam zwanger ben geworden.
Ze zei dat bloedverlies niet altijd hoeft te beteken dat het mis is, sommige vrouwen verliezen schijnbaar 18 weken lang bloed. Ook raadde ze me aan er nu toch echt van proberen te genieten. Die 9 maanden zijn immers zo voorbij. Ook zei ze dat je goed naar je lichaam moet luisteren en niet altijd de angst moet laten regeren. Mijn lichaam vertelde me inderdaad ook dat ik goed zwanger ben. Ik ben bijna de hele dag misselijk en heb zeer pijnlijke borsten (vooral 's avonds). Nu weet ik dat dat ook niet altijd alles wil zeggen, maar ik ga er nu van uit dat het goed komt.
Dinsdag a.s. hebben we weer een echo en daarna gesprek met de gynaecoloog. Weer iets om naar uit te leven dus. Het blijft natuurlijk spannend, maar ik probeer er nu even niet aan te denken dat het mis gaat. Na dat wonder van afgelopen woensdag heb ik weer vertrouwen.
Eigenlijk wilde ik ook even afstand nemen van het forum, maar ik kan eigenlijk niet zonder jullie verhalen en het is ook zo fijn als ik mijn verhaal even kwijt kan.
Het is een heel verhaal geworden, maar misschien dat het weer wat mensen een beetje hoop geeft.
Biate en alle andere NOD-ers ik duim voor jullie! Corina proficiat met je verjaardag!
Liefs, Gitta