Hallo Meiden,
Ik zal me aller eerst even voorstellen.
Ik ben Fabiënne 24 jaar, getrouwd met David en in augustus 2008 een gezonde zoon Jari gekregen.
Ik kwam erachter dat ik zwanger was op 3 juni 2010.
Ik was toen 4 weken zwanger.
Alles verliep prima, buikje begon al te groeien, en de nodige "kwaaltjes" had ik ook met vlagen.
Eerste afspraak met de vk had ik toen ik bijna 8 weken was.
Ik had een afspraak op 23 juli staan voor de 12 weken echo.
Maar, helaas afgelopen zaterdag bleek ik bloed te verliezen.
Het begon allemaal met een onschuldige afscheiding.
De vk direct gebeld, en volgens haar was niets aan de hand.
Ik moest me rustig houden, en me niet gek laten maken.
Als het bloeden erger werd, moest ik weer contact opnemen.
Die avond heb ik haar nog ge-sms't en ze stuurde terug, dat er niets aan de hand was, en ik toch echt moest wachten tot maandag.
Zolang er geen krampen of buikpijn kwam, was er niets aan de hand.
En die krampen had ik ook nog niet.
Die zondag was het bloeden net zo erg als zaterdag, dus nog even volhouden.
Afgelopen maandag heb ik de vk gebeld, en ik kon pas om 13.40 uur terecht voor een echo?!?!
Dus met mijn schoonmoeder gebeld, en ze vond t maar niks dat ik alleen met Jari was.
Dus ben ik naar haar toe gegaan.
Ik moest ineens tig keer naar de wc en er kwam alleen maar bloed.
Het werd steeds erger, dacht ik nog.
Totdat ik om 12.00 uur naar de wc ging, en daar ineens iets groots in zag liggen.
Ik heb me omgedraaid en ben weg gelopen, ik heb mijn schoonmoeder geroepen, en gezegd dat "het" daar ligt.
Zij vertelde me dat het indd wel groot was, maar dat het niet perse het vruchtje hoefde te zijn.
Het waren 2 stukken, 1 grote en 1 kleine.
En toen leek het wel of elke minuut 1 uur duurde.
Buikpijn begon ik wel te krijgen, maar ook weer heel minimaal.
Ik heb alleen maar gehuild.
Ik wil dit niet, nee ons kindje moet bij ons blijven.
Eenmaal bij de vk, werd ik pas na 15 min naar binnen gehaald.
Ik kreeg een inwendige echo.
Mijn baarmoeder was leeg, het enige wat nog te zien was, waren bloed blaasjes, die er nog uit moeten komen.
Op dit moment voel ik me leeg, boos, verdrietig, teleurgesteld.
Maar ook weet ik dat er iets met het kindje aan de hand was, anders was dit niet gebeurd.
Dit geeft me wel weer veel angst.
Want we willen heel graag een 2e kindje.
Ik weet nog niet echt wat ik wel, of meteen beginnen of even rust.
Het is ook nog maar net gebeurt.
Het heeft even tijd nodig.
Bedankt voor het lezen...
Liefs, Fabiënne
Ik zal me aller eerst even voorstellen.
Ik ben Fabiënne 24 jaar, getrouwd met David en in augustus 2008 een gezonde zoon Jari gekregen.
Ik kwam erachter dat ik zwanger was op 3 juni 2010.
Ik was toen 4 weken zwanger.
Alles verliep prima, buikje begon al te groeien, en de nodige "kwaaltjes" had ik ook met vlagen.
Eerste afspraak met de vk had ik toen ik bijna 8 weken was.
Ik had een afspraak op 23 juli staan voor de 12 weken echo.
Maar, helaas afgelopen zaterdag bleek ik bloed te verliezen.
Het begon allemaal met een onschuldige afscheiding.
De vk direct gebeld, en volgens haar was niets aan de hand.
Ik moest me rustig houden, en me niet gek laten maken.
Als het bloeden erger werd, moest ik weer contact opnemen.
Die avond heb ik haar nog ge-sms't en ze stuurde terug, dat er niets aan de hand was, en ik toch echt moest wachten tot maandag.
Zolang er geen krampen of buikpijn kwam, was er niets aan de hand.
En die krampen had ik ook nog niet.
Die zondag was het bloeden net zo erg als zaterdag, dus nog even volhouden.
Afgelopen maandag heb ik de vk gebeld, en ik kon pas om 13.40 uur terecht voor een echo?!?!
Dus met mijn schoonmoeder gebeld, en ze vond t maar niks dat ik alleen met Jari was.
Dus ben ik naar haar toe gegaan.
Ik moest ineens tig keer naar de wc en er kwam alleen maar bloed.
Het werd steeds erger, dacht ik nog.
Totdat ik om 12.00 uur naar de wc ging, en daar ineens iets groots in zag liggen.
Ik heb me omgedraaid en ben weg gelopen, ik heb mijn schoonmoeder geroepen, en gezegd dat "het" daar ligt.
Zij vertelde me dat het indd wel groot was, maar dat het niet perse het vruchtje hoefde te zijn.
Het waren 2 stukken, 1 grote en 1 kleine.
En toen leek het wel of elke minuut 1 uur duurde.
Buikpijn begon ik wel te krijgen, maar ook weer heel minimaal.
Ik heb alleen maar gehuild.
Ik wil dit niet, nee ons kindje moet bij ons blijven.
Eenmaal bij de vk, werd ik pas na 15 min naar binnen gehaald.
Ik kreeg een inwendige echo.
Mijn baarmoeder was leeg, het enige wat nog te zien was, waren bloed blaasjes, die er nog uit moeten komen.
Op dit moment voel ik me leeg, boos, verdrietig, teleurgesteld.
Maar ook weet ik dat er iets met het kindje aan de hand was, anders was dit niet gebeurd.
Dit geeft me wel weer veel angst.
Want we willen heel graag een 2e kindje.
Ik weet nog niet echt wat ik wel, of meteen beginnen of even rust.
Het is ook nog maar net gebeurt.
Het heeft even tijd nodig.
Bedankt voor het lezen...
Liefs, Fabiënne