Op huwelijksreis een miskraam....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Eigenlijk weet ik nog steeds niet goed hoe ik met mijn verdiret moet omgaan. Tijdens onze huwelijksreis hebben wij na 14 weken zwangerschap ons kindje verloren. Ik ben inmiddels weer terug in nederland maar mijn man is nog niet hier. Die woont en werkt in het buitenland en het duurt waarschijnlijk nog twee maanden voordat hij hier is. Ik moet het nu alleen doen en weet gewoon niet hoe ik het alleen moet verwerken. Lichamelijk gaat het wel weer, alleen mijn HB is veel te laag en dat veroorzaakt de vermoeidheid en de slapheid. Maar het zwaarste is het emotionele gedeelte. Dat maakt me kapot. Het is allemaal zo dubbel, gelukkig getrouwd, mooie reis, ons cadeautje was ons kindje en dan gebeurd er dat! Gewoon niet te volgen. Ik mis mijn vent, ik mis het zwanger zijn, alles was zo goed! Waarom nou? dat is de vraag die ik me constant afvraag! Het is moeilijk om de draad weer op te pakken! Ik weet het gewoon even niet meer.........!

Liefs, Lisette
 
Oh, wat verschrikkelijk moeilijk lijkt me dat. Ik heb 5 weken geleden ons kindje verloren toen hij 14,5 week bij me was. Ik had er ook verschrikkelijk behoefte aan om mijn vriend bij me te hebben. Gelukkig is hij alleen van mijn zijde geweken om te werken. Ik kon 'm echt niet missen. Inmiddels kan ik het allemaal wel weer alleen aan. Maar ik moet er niet aan denken dat mijn vriend in het buitenland had moeten zijn!
Heb je helemaal niemand in je omgeving om mee te praten? Want dat maakt het wel beter, met mensen erover praten. Elke keer dat je je verhaal doet, vindt het meer zijn plek. Misschien kun je aan je huisarts vragen of hij je kan (laten) helpen met rouwverwerking of zo. Mijn huisarts biedt goede nazorg, misschien de jouwe ook wel. Daar zijn ze voor, ook voor je geestelijke gezondheid.
Je kunt natuurlijk altijd hier je verhaal komen doen, dat heeft mij ook heel erg geholpen. Maar als je je daarna weer zo alleen voelt, dan is het misschien niet genoeg.
Het waarom van deze situatie, daar ga je helaas niet achter komen, want er is geen daarom. Hooguit dat de gezondheid van je kindje waarschijnlijk niet in orde was. Daar heb ik het ook mee moeten doen.
Bedenk wel dat alles wat je voelt normaal is bij het verliezen van een kind, dus ook radeloosheid. En bedenk ook dat vrouwen waanzinnig sterk zijn en dat je er zeker doorheen komt. En je bent niet de enige. Als het je hoog zit, post dan weer hier een bericht, er zijn veel vrouwen die snappen hoe je je voelt. Hoe lang is het trouwens geleden?

Heel veel sterkte en een dikke knuffel

Marjon
 
Hoi Meiden,

Bedankt voor jullie reactie! Inderdaad heeft het lezen van verhalen en met andere mensen praten erg veel geholpen. Ik heb gewoon tijd nodig gehad en ik denk er nu niet meer zoveel aan. We hebben positief advies gekregen van de nederlandse overheid betreffende mijn man en die komt 30 december aan in nederland! Onze eerste oud en nieuw samen! Dus ik zie het allemaal wat rooskleuriger in op dit moment. Maar het neemt niet weg dat het ontzettend veel met me gedaan heeft! Ik hoop het ook nooit meer mee te maken. Maar helaas kun je dat niet voorspellen. We doen nu even rustig aan, de afgelopen twee weken ben ik bij mijn man geweest en binnenkort is hij dus hier, nog even deze week afwachten en dan testen...... wie weet hebben we in het nieuwe jaar een goed begin!

Nogmaals bedankt meiden voor jullie steun en reactie! En voor jullie ook he; kop op!
Veel liefs!

Lisette
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan