He meid,
Wat een ellende. Maar gelukkig pakken kinderen het vaak heel natuurlijk op. Onze dochter was 2.5 jaar toen haar oma overleed. Oma had kanker en werd geopereerd. Die operatie zou eigenlijk ervoor zorgen dat het allemaal weer goed kwam. Maar door allerlei complicaties hebben we na 10 weken ziekenhuis afscheid moeten nemen. Een hele moeilijke periode voor ons allemaal en zeker als je zwanger bent van de tweede.
Wij hebben onze meid niet meegenomen naar het ziekenhuis omdat oma aan allerlei apparaten lag en ook in coma werd gehouden. Er kwam dus geen enkele reactie van haar kant. Wij hebben er dus bewust voor gekozen om haar dit te besparen. We hebben haar wel verteld dat oma heel ziek was en in het ziekenhuis lag. Ook dat ze oma niet meer beter konden maken en dat ze daarom naar de sterretjes ging.
Bij de begrafenis is ze alleen meegeweest naar de koffietafel. Dat vond ik voor haar genoeg.
Met mijn moeder zingt ze voordat ze gaat slapen altijd een liedje van het mannetje van de maan. Toen ik haar vetelde dat oma (mijn schoonmoeder) naar de hemel was bij de sterren en de maan. Kwam ze zelf met het verhaal dat oma dan bij het mannetje van de maan was. Ik heb dit ook zo gelaten. We gaan wel regelmatig met haar naar het kerkhof even naar het graf van oma. Dat weet ze allemaal,maar het feit dat oma daar ook echt ligt hebben we haar niet verteld. Dat lijkt me zelf zo'n eng idee op die leeftijd.
Het is inmiddels al meer dan een jaar geleden en soms heeft ze het er nog wel over. Dat oma er niet meer is, maar dat die gelukkig bij het mannetje van de maan is.
Ze begint er altijd over op een moment dat ik denk moet dat nu, maar het is goed om erover te praten en om er eerlijk over te zijn.
Ik wens jullie veel sterkte de komende tijd. En luister naar je eigen gevoel, wat jij denkt dat goed is.
Groejts Anninas