hallo lieve papa's en mama's
het is niet een heel leuk onderwerp natuurlijk, maar wel een onderwerp wat en in meer gezinnen aan de orde is en in ons gezin nu aan de hand.
Mijn schoonvader is zojuist overleden (23april09) en gecremeerd (28april09). Deze opa is al een tijdje ziek geweest waarbij hij intensief is verzorgt voornamelijk door mij (en de kinderen) en zijn vrouw. Opa en oma woonde langs ons (oma nu nog). De kinderen hebben dus van heel dichtbij alles meegemaakt, hoe opa altijd is geweest, hoe opa ziek is geworden, voorbereiding op dat hij dood gaat en hoe hij is gestorven. Ook de afgelopen dagen hebben ze intensief meegemaakt, opa lag thuis opgebaart en de kids zijn vaak wezen kijken en hebben nog even gekletst met opa. Ook de crematie hebben ze helemaal meegemaakt, zelfs helemaal tot opa's kist in de oven werd gereden.
Je begrijpt, wij hebben er nooit een punt van gemaakt en de kinderen weggehouden van alles. Dood hoort immers bij het leven.
Onze kinderen zijn 1,5jr en 3,5jr. we hebben ze nergens in voorgelogen hoe de dood werkt en de dagen erna. Wel hebben we dingen proberen te vertalen naar hun leeftijd.
We hebben bijvoorbeeld verteld dat opa weg is en nooit meer terug komt en dat opa ergens heel hoog in de lucht is, dat wij hem niet meer kunnen zien, behalve als we heel hard de ogen dicht doen en aan hem denken, maar hij komt nooit meer terug.
Ze weten ook dat opa is gecremeerd en dat cremeren zoiets is als het branden van de kachel en je dan ook een as overhoud die oma dan straks weer thuis krijgt in een soort vaas. (het oudste kleinkind van 5jr wilde opa wel thuis opstoken, want oma heeft geen kachel meer, maar dan moet hij wel rechtop gaan staan)
Onze jongste heeft wel alles meegemaakt, maar lijdt er niets van, hij roept nog wel opa, maar verder niets aan hem te merken.
De ouste heeft er vrede mee, hij weet wat er met opa is gebeurt en hoe opa is doodgegaan en ook dat we opa gister hebben weggebracht en hij nu niet meer thuiskomt.
Ik ben blij dat ik/wij de kinderen alles hebben laten meemaken, en zij weten dat dood niet iets engs is, maar bij het leven hoort. Zo kan ik er ook makkelijker mee omgaan. En ongetwijfeld dat ze nog wel eens vragen waar opa is, maar zo is het goed.
Memmeh chantal
het is niet een heel leuk onderwerp natuurlijk, maar wel een onderwerp wat en in meer gezinnen aan de orde is en in ons gezin nu aan de hand.
Mijn schoonvader is zojuist overleden (23april09) en gecremeerd (28april09). Deze opa is al een tijdje ziek geweest waarbij hij intensief is verzorgt voornamelijk door mij (en de kinderen) en zijn vrouw. Opa en oma woonde langs ons (oma nu nog). De kinderen hebben dus van heel dichtbij alles meegemaakt, hoe opa altijd is geweest, hoe opa ziek is geworden, voorbereiding op dat hij dood gaat en hoe hij is gestorven. Ook de afgelopen dagen hebben ze intensief meegemaakt, opa lag thuis opgebaart en de kids zijn vaak wezen kijken en hebben nog even gekletst met opa. Ook de crematie hebben ze helemaal meegemaakt, zelfs helemaal tot opa's kist in de oven werd gereden.
Je begrijpt, wij hebben er nooit een punt van gemaakt en de kinderen weggehouden van alles. Dood hoort immers bij het leven.
Onze kinderen zijn 1,5jr en 3,5jr. we hebben ze nergens in voorgelogen hoe de dood werkt en de dagen erna. Wel hebben we dingen proberen te vertalen naar hun leeftijd.
We hebben bijvoorbeeld verteld dat opa weg is en nooit meer terug komt en dat opa ergens heel hoog in de lucht is, dat wij hem niet meer kunnen zien, behalve als we heel hard de ogen dicht doen en aan hem denken, maar hij komt nooit meer terug.
Ze weten ook dat opa is gecremeerd en dat cremeren zoiets is als het branden van de kachel en je dan ook een as overhoud die oma dan straks weer thuis krijgt in een soort vaas. (het oudste kleinkind van 5jr wilde opa wel thuis opstoken, want oma heeft geen kachel meer, maar dan moet hij wel rechtop gaan staan)
Onze jongste heeft wel alles meegemaakt, maar lijdt er niets van, hij roept nog wel opa, maar verder niets aan hem te merken.
De ouste heeft er vrede mee, hij weet wat er met opa is gebeurt en hoe opa is doodgegaan en ook dat we opa gister hebben weggebracht en hij nu niet meer thuiskomt.
Ik ben blij dat ik/wij de kinderen alles hebben laten meemaken, en zij weten dat dood niet iets engs is, maar bij het leven hoort. Zo kan ik er ook makkelijker mee omgaan. En ongetwijfeld dat ze nog wel eens vragen waar opa is, maar zo is het goed.
Memmeh chantal