Onze dochter is op 6 augustus geboren en mijn schoonmoeder wil ons maar niet met rust laten. We kwamen afgelopen woensdag thuis uit het ziekenhuis en 2 uur later belde ze op. Ze was de schoonouders van mn schoonzus (haar dochter) tegen gekomen en die hadden wat voor de kleine gekocht dus ze had gezegd dat ze wel langs konden komen. We waren nu toch thuis. Ze wist dat ik bekaf was en in het ziekenhuis bijna geen oog had dichtgedaan en thuis wilde gaan slapen... toen mijn man zei dat we nu niet op bezoek zaten te wachten zei ze dat we niet zo onbeschoft moesten doen.
Ze respecteert ons totaal niet. Toen we even bij mn schoonouders waren om te eten liep ze overal heen te sjouwen met onze dochter. Prima dat ze ze vasthoudt maar blijf gewoon zitten. Ook maakt ze steeds foto's van haar met flits, ondanks dat wij zeggen dat we dat niet willen hebben.
We hebben na ons laatste bezoek gezegd dat we voorlopig even alleen willen zijn om met zn drietjes te genieten. En we hebben haar verzocht ons met rust te laten. Ook daar heeft ze geen respect voor. Ze heeft letterlijk tegen mn man gezegd dat ze het recht heeft om haar kleinkind te zien. Vrijdag belde ze al. Kan ik komen? Dus mijn man. Nee want moeder en kind moeten rusten. Dan krijg je als reactie. Pff rusten, wat een excuus. Zaterdag kreeg ik een appje van haar. Die ik heb genegeerd want we hebben aangegeven dat ze ons met rust moet laten. Zondag stond ze op de stoep want ze hoorde maar niets. Ze dringt ons huis binnen. 'Zo en wat zal ik eens gaan doen? Was opvouwen? Schoonmaken?' Terwijl ze ondertussen kussen en kleedjes op de bank rechttrekt. 'Dankjewel, maar we hebben geen hulp nodig.' Zeiden we allebei. Vervolgens loopt ze naar de box. 'Ik mag haar vast wel even oppakken he?!' Mijn man 'nee want ze ligt er net in'. Vervolgens tegen mij 'goh wanneer ga je dr eens in bad doen?' Ons lieve kind had een melksnor en ze vond dat ze vies was.. 'Ik maak me wel zorgen hoor want ik heb het idee dat je het helemaal niet aan kan de zorg voor een kleintje.'
Tijdens mijn zwangerschap heb ik al van alles over me heen gehad waarbij 'ik geloof nooit dat je een goede moeder zult zijn' wel de meest kwetsende was. Ik heb toen met haar gezeten en haar verteld dat ik het enorm kwetsend vind dat ze dit zegt en dat ik wil dat ze met respect met mij omgaat. Nu is onze dochter nog geen week oud en begint het weer. De dagen dat we met mn schoonmoeder in contact zijn geweest ben ik vet over de zeik. De hormonen gieren nog door mn lijf en ze dringt zich vreselijk op. Ik denk dat onze dochter de spanningen voelt want juist die dagen hebben we vreselijke moeite gehad haar in slaap te krijgen s avonds. Je ziet dat ze moe is, maar ze durft zich niet aan de slaap over te geven. Dat breekt echt mijn hart.
Nu heeft mijn man geen goede band met zn moeder, maar wel met zn vader. Zn vader is ernstig ziek en het is echt een lieve man. Ik heb voor mijn man en schoonvader geprobeerd om mn schoonmoeder zoveel mogelijk te negeren en op haar plaats te zetten waar nodig, maar niets lijkt te werken. We hebben haar vriendelijk gevraagd om ons de tijd te geven om te genieten van onze dochter en haar te leren kennen. En voor mij om bij te komen van de bevalling.
Ik weet niet meer wat ik moet doen om tot haar door te dringen. Ik heb nu tegen mijn man gezegd dat ik mn schoonmoeder de komende weken niet wil zien. Het voelt heel hard om dit te doen, maar ik weet het gewoon niet meer. Al het andere respecteert ze niet. Ik wil echt tot rust kunnen komen zonder al die negatieve energie. En momenteel voel ik me niet eens op mn gemak in mn eigen huis omdat ze op elk moment van de dag op de stoep kan staan.
Wat kan ik in hemelsnaam doen tegen iemand die zo respectloos omgaat met ons?
Ze respecteert ons totaal niet. Toen we even bij mn schoonouders waren om te eten liep ze overal heen te sjouwen met onze dochter. Prima dat ze ze vasthoudt maar blijf gewoon zitten. Ook maakt ze steeds foto's van haar met flits, ondanks dat wij zeggen dat we dat niet willen hebben.
We hebben na ons laatste bezoek gezegd dat we voorlopig even alleen willen zijn om met zn drietjes te genieten. En we hebben haar verzocht ons met rust te laten. Ook daar heeft ze geen respect voor. Ze heeft letterlijk tegen mn man gezegd dat ze het recht heeft om haar kleinkind te zien. Vrijdag belde ze al. Kan ik komen? Dus mijn man. Nee want moeder en kind moeten rusten. Dan krijg je als reactie. Pff rusten, wat een excuus. Zaterdag kreeg ik een appje van haar. Die ik heb genegeerd want we hebben aangegeven dat ze ons met rust moet laten. Zondag stond ze op de stoep want ze hoorde maar niets. Ze dringt ons huis binnen. 'Zo en wat zal ik eens gaan doen? Was opvouwen? Schoonmaken?' Terwijl ze ondertussen kussen en kleedjes op de bank rechttrekt. 'Dankjewel, maar we hebben geen hulp nodig.' Zeiden we allebei. Vervolgens loopt ze naar de box. 'Ik mag haar vast wel even oppakken he?!' Mijn man 'nee want ze ligt er net in'. Vervolgens tegen mij 'goh wanneer ga je dr eens in bad doen?' Ons lieve kind had een melksnor en ze vond dat ze vies was.. 'Ik maak me wel zorgen hoor want ik heb het idee dat je het helemaal niet aan kan de zorg voor een kleintje.'
Tijdens mijn zwangerschap heb ik al van alles over me heen gehad waarbij 'ik geloof nooit dat je een goede moeder zult zijn' wel de meest kwetsende was. Ik heb toen met haar gezeten en haar verteld dat ik het enorm kwetsend vind dat ze dit zegt en dat ik wil dat ze met respect met mij omgaat. Nu is onze dochter nog geen week oud en begint het weer. De dagen dat we met mn schoonmoeder in contact zijn geweest ben ik vet over de zeik. De hormonen gieren nog door mn lijf en ze dringt zich vreselijk op. Ik denk dat onze dochter de spanningen voelt want juist die dagen hebben we vreselijke moeite gehad haar in slaap te krijgen s avonds. Je ziet dat ze moe is, maar ze durft zich niet aan de slaap over te geven. Dat breekt echt mijn hart.
Nu heeft mijn man geen goede band met zn moeder, maar wel met zn vader. Zn vader is ernstig ziek en het is echt een lieve man. Ik heb voor mijn man en schoonvader geprobeerd om mn schoonmoeder zoveel mogelijk te negeren en op haar plaats te zetten waar nodig, maar niets lijkt te werken. We hebben haar vriendelijk gevraagd om ons de tijd te geven om te genieten van onze dochter en haar te leren kennen. En voor mij om bij te komen van de bevalling.
Ik weet niet meer wat ik moet doen om tot haar door te dringen. Ik heb nu tegen mijn man gezegd dat ik mn schoonmoeder de komende weken niet wil zien. Het voelt heel hard om dit te doen, maar ik weet het gewoon niet meer. Al het andere respecteert ze niet. Ik wil echt tot rust kunnen komen zonder al die negatieve energie. En momenteel voel ik me niet eens op mn gemak in mn eigen huis omdat ze op elk moment van de dag op de stoep kan staan.
Wat kan ik in hemelsnaam doen tegen iemand die zo respectloos omgaat met ons?
