<p>Hallo allemaal,</p><p style="text-align: left;">Mijn zoontje van net 9 maanden is opeens extreem eenkennig. Waar hij eerst heel makkelijk bij iedereen op schoot kon zitten, moet hij hier nu niets meer van weten. Zelfs niet bij zijn tantes en opa's, terwijl het vorige week nog volop pret was bij hun. Het is nu alleen maar huilen huilen huilen en hij is soms moelijk af te leiden. Als hij een ander al ziet, ook al is het bij mij op schoot, moet hij al huilen. Niet echt gezellig wanneer ik op visite ben...</p><p>Zijn er meer ouders die dit herkennen en hoe gaan jullie hier mee om? Ik wil hem natuurlijk wel troosten en er voor hem zijn, maar hij moet ook aan anderen (opnieuw?) wennen. En als je ervaring hebt, hoe lang hield deze fase zo 'extreem' aan?</p><p>Dankje alvast voor de reacties!</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Opeens extreem eenkennig
- Onderwerp starter Gebruiker10108333
- Startdatum
Hier duurde het een week of twee. Rond de 8,5 maand. Inderdaad zelfs bij mij of mijn man op schoot, zodra hij oma zag was het huilen. Maar goed. Duurde twee, hooguit drie weken.
Wij hebben er geen big deal van gemaakt. Niet getroost maar ook niet genegeerd. Ik zei dan een paar keer: 'Maar dat is oma / opa / tante / buurvrouw, en die is niet eng hoor. Zie je, mama moet er ook niet van huilen. Mama vindt hem/haar aardig, dus het is oke.' Zoiets ?. Was ook zoals t begon ook zomaar weer voorbij en nu kruipt hij naar iedereen toe en trekt zich op aan ieders benen om op schoot te klimmen.
Wij hebben er geen big deal van gemaakt. Niet getroost maar ook niet genegeerd. Ik zei dan een paar keer: 'Maar dat is oma / opa / tante / buurvrouw, en die is niet eng hoor. Zie je, mama moet er ook niet van huilen. Mama vindt hem/haar aardig, dus het is oke.' Zoiets ?. Was ook zoals t begon ook zomaar weer voorbij en nu kruipt hij naar iedereen toe en trekt zich op aan ieders benen om op schoot te klimmen.
Ik heb in die fase heel erg naar mijn kindje geluisterd, hij vond mannen heel eng, en dus als opa te dichtbij kwam, was het heel hard en zielig huilen. Ik ga dan niet tegen hem zeggen dat hij maar gewoon bij mijn vader moet zitten o.i.d., hij ervaart het echt zo, die emoties waren zo intens. Ik hield hem gewoon dichtbij me en als mensen te dichtbij kwamen, waardoor hij begon te huilen, vroeg ik afstand te nemen, totdat hij had ervaren dat het veilig was, maar ook dan wilde hij niet bij iemand op schoot. Ik had er niet echt een boodschap aan dat anderen daar iets van vonden. Vervelend voor bijv. Opa, maar hij is een volwassen man die rationeler kan denken dan mijn baby, dus hij had het er maar mee te doen
Deze fase was even, geen idee hoe lang. Maar mijn zoontje is nu 1 jaar en heeft blindelings vertrouwen in mij en mijn vriend. Opa is zijn allergrootste vriend geworden. Ik zou persoonlijk dus gewoon naar je kindje luisteren, de angst serieus nemen en je kindje geborgenheid geven, dat versterkt jullie band en zo geef je aan dat mamma hem altijd zal beschermen als dat nodig is. En die eenkennigheid gaat dus gewoon weer over.
Deze fase was even, geen idee hoe lang. Maar mijn zoontje is nu 1 jaar en heeft blindelings vertrouwen in mij en mijn vriend. Opa is zijn allergrootste vriend geworden. Ik zou persoonlijk dus gewoon naar je kindje luisteren, de angst serieus nemen en je kindje geborgenheid geven, dat versterkt jullie band en zo geef je aan dat mamma hem altijd zal beschermen als dat nodig is. En die eenkennigheid gaat dus gewoon weer over.