opeens...

[Anoniem]

Hallo dames,

Gisteren heel gezellig met mijn man lekker wezen picknicken. Daarna 's avonds gewoon thuis gegeten. Ideaal.
Opeens zat ik op de de stoel aan de tafel en ik begon te staren.Ik ben naar de bank toe gelopen en ben daar gaan liggenhuilen.
Mijn man kwam er naast liggen en probeerde te troosten.
Was echt superlief van hem.
Heb hem daarna uitgelegd dat ik gewoon heel erg baal. Ervan bala dat het PCOS is. Ervan baal dat cyclussen zo lang kunnen duren, dat terwijl mijn hormonen wel goed zijn. Ervan baal dat ik nu al zo'n beetje 3 weken met buikpijn rond loop.... bij het opstaan en soms na het eten. Elke keer buikpijn op hetzelfde plekje. Kan gewoon niet op mijn buik liggen.
Hij begreep het ook wel en zei ook direct erbij. Dat hij de buikpijn niet kan voelen. Hij wilde best vandaag testen. (hij zei dan morgen omdat dit voorval op zondag was)
Ik heb toen gezegd dat ik de 43 dagen gewoon moet volhouden. Ik ga er immers vanuit dat ik niet zwanger ben en dat de test puur is om dat te bevestigen voor de MRI. Die ik dinsdagmiddag heb.
Hij kon het ook wel voorstellen dat ik dan toch nog wilde wachten.
Hij vind het wachten ook echt een moeilijke taak, hij wil het liefst ook al NU er mee aan de slag gaan en dat we wat meer kunnen dan deze onderzoeken.

We hebben nu besloten om deze week een kitten op te halen. Hij heeft duidelijk behoefte aan een huisdier. Ik meer aan een hond. Maar ik kan dat nog wel uitstellen tot als er een kleine is... dat die dan ook mee kan lopen met uitlaten.

Ik ben benieuwd.... eerst morgenochtend om 4.40 uur testen.

Maar herkennen sommigen van jullie dit? Het zomaar ineens verdriet kunnen hebben?

 

[Anoniem]

Meid ik weet als geen ander hoe je je voelt. Weet nog precies mijn gevoel toen de gyn pcos tegen mij zei in januari. Gelukkig bleek in mei dat het bij mij verdwenen was en zie nu een positieve test!

Ook in had er de laatste tijd moeite mee en moest vaak mijn tranen inhouden, zelf 2 weken terug bij de fysio....... Geef de moed niet op en geloof ook bij jullie komt het goed al kan je je dat nu niet voorStellen.

Dikke knuffel!

 

[Anoniem]

dankjewel Beauty. Jij onwijs gefeliciteerd hè!

Op het moment zelf had ik al het gevoel dat er iets mis was. Wist het van mijn moeder. Maar nu gewoon... de tijd van de cyclus. Die begint mij partte te spelen.
Wil ook niet altijd in tranen uitbarsten, zeker niet met mijn man erbij.

die test morgen... tja... het is nodig voor de MRI. Maar voor mijzelf echt niet.
Maar goed....

Hoe kan het opeens zijn verdwenen?

Ik geef de moed niet op, ook al is dat soms lastig.

liefs,

 

[Anoniem]

Hey meid.

Heel heel erg herkenbaar, helaas.
Ik heb dan geen pcos, maar het gevoel van elke keer wachten, dan weer slecht, dan weer goed nieuws, is hetzelfde....
Ik snap echt helemaal dat je er soms er helemaal doorheen zit. Ik denk dat we allemaal zo'n dagen hebben..... En dan kan ik het niet uitstaan dat er nog van die ondankbare mensen rondlopen hè...

Blijf inderdaad de moed houden, hoe moeilijk het ook is! Probeer lekker te genieten van het weer...

Dikke knuffel

 

[Anoniem]

Weet ook niet hoe het ineens kan dat het over is.... Als je op internet leest dan kan dat niet en volgens de arts is het net als koorst het kan komen en gaan....... Vind het vreemd maar goed mijn cyclus werd steeds beter gelukkig.

Het lange wachten is echt het ergste en steeds weer die hoop dat het toch raak is en die test gewoon niet goed is ;-)

Sterkte morgen voor de Mri. Is die voor je pcos? Ik heb den kijkoperatie gehad.

 

[Anoniem]

Oh ja, zo herkenbaar.
Weer slecht nieuws, weer een maand verder, weer niets.

Houd de moed erin, probeer de seretonines in je hersenen op peil te houden. (Lees eet chocolade, ga hardlopen)

Maar ach, soms moet je het jezelf ook gewoon toestaan. Verdriet hebben mag toch ook gewoon omdat je dit zo een pijn doet?

Sterkte morgen en houd vol hoor! Wie weet gaat het toch een keertje lukken.
Bij mijn eerste moest ik ruim 10 jaar wachten, maar toch.... toen ik dacht dat ik dan vroeg in de overgang zat (mijn moeder had destijds dezelfde leeftijd) was ik zwanger. (helaas wil het bij mij voor een tweede nog niet zo lukken, maar dat is iets anders)

Zeg nooit nooit, maar blijf wel dicht bij jezelf.

Heerlijk dat je jezelf bij je man kunt uiten en dat hij begripvol is!

 

[Anoniem]

@Beauty, MRI is omdat mijn moeder tegen mij heeft gezegd dat ik een spina heb. (openruggetje) omdat ik heel moeilijk zindelijk werd en nu minimaal urineverlies heb heel de dag door.
Maar dat is echter nergens in het dossier te vinden.

Door dit gezeur duurt de volgende afspraak bij gyn weer langer. (pas 17 aug!)

MRI is niets ergs aan.
Alleen het feit dat zij willen weten of je zwanger bent ja of nee... de MRI zal altijd doorgaan, is niet gevaarlijk, maar ze kunnen op een bepaalde manier er nog wel rekening mee houden.


@Fokan en Bosbesje. Dankjewel voor de steun en lieve woorden.

 

[Anoniem]

En zoals te verwachten. Test was robijnwit.
Toen opeens kwam wel de gedachte. Heeft de urine wel lang genoeg opgeslagen gezeten, want tja, ik lag er pas om middernacht in. En heb toch nog 1 glas water toen gedronken. en om 4.40 uur deed ik de test....
Waar komt dan heel de tijd die pijn vandaan?

Heb vanaf die tijd ook niet meer geslapen omdat ik er zo over aan het nadenken ben geweest. Nu zo brak als wat en dan heb ik nog een hele dag werken tot vanavond 23 uur. Pfff...