Lieve allemaal,
Ik wilde even zeggen dat ik weer thuis ben sinds vanmiddag!
Donderdag viel het wachten gelukkig mee, ik had nog van alles te doen en Christian had natuurlijk ook aandacht nodig, alleen... dat nuchter blijven was niet makkelijk, honger, honger!
Maar goed, ik werd netjes op tijd gehaald en om 15:30 had ik mijn infuus er al in zitten in de voorbereidingskamer. Pas toen drong het echt tot me door. Ik ging geopereerd worden! Veel aanspraak gehad, want er werden 3 dingen consequent doorgegeven toen ik (in mijn bed) van hand tot hand ging (bij wijze van): is arts, heeft kindje van 5 maanden en heeft leverontsteking gehad door de pil. Nou, daar krijg je wel een gesprek mee op gang, vooral over mijn kleine mannetje
Van operatie weet ik natuurlijk niets, lang leve narcose e.d.
Maar daarna, het wakker worden... dat valt tegen. Pijn, pijn, bij iedere beweging en ademhaling, stuntelen met zo'n infuus, moe maar niet kunnen slapen, niet kunnen plassen (met dreiging van een cathether! Brrrr! Op de postoel ging het gelukkig wel, al ging ik bijna van mijn stokje...), flink veel darmkrampen, moeizaam bloedprikken met 3 gaten in mijn arm...
Pffff, ik vond het toch wel zwaar...
Ik denk dat het vooral ook is omdat dit ongemak gewoonweg te snel komt op alle andere ellende. Hoe lang geleden is het dat ik mijn gezondheid had en me goed voelde??? Ruim een jaar!! Heb weer een flink potje zitten huilen (mijn buik vasthoudend, deed eigenlijk alleen nog maar meer pijn, maar ja, geen houden aan...) en verpleegsters in rep en roer. Had ik zoveel pijn? Niet lichamelijk, nee...
Het waren trouwens ook mijn allereerste 2 nachtjes zonder Christian. Was wel zwaar om hem zo weinig te zien en nauwelijks in staat te zijn hem vast te pakken (door pijn aan wondjes). Na ieder bezoekuur stonden de tranen weer in mijn ogen als ik hem weer weg zag rijden...
Maar goed, nu ben ik thuis en hopelijk, hopelijk heb ik nu echt alles gehad en wordt het nu alleen nog maar beter...
Groetjes, Karin
Ik wilde even zeggen dat ik weer thuis ben sinds vanmiddag!
Donderdag viel het wachten gelukkig mee, ik had nog van alles te doen en Christian had natuurlijk ook aandacht nodig, alleen... dat nuchter blijven was niet makkelijk, honger, honger!
Maar goed, ik werd netjes op tijd gehaald en om 15:30 had ik mijn infuus er al in zitten in de voorbereidingskamer. Pas toen drong het echt tot me door. Ik ging geopereerd worden! Veel aanspraak gehad, want er werden 3 dingen consequent doorgegeven toen ik (in mijn bed) van hand tot hand ging (bij wijze van): is arts, heeft kindje van 5 maanden en heeft leverontsteking gehad door de pil. Nou, daar krijg je wel een gesprek mee op gang, vooral over mijn kleine mannetje
Van operatie weet ik natuurlijk niets, lang leve narcose e.d.
Maar daarna, het wakker worden... dat valt tegen. Pijn, pijn, bij iedere beweging en ademhaling, stuntelen met zo'n infuus, moe maar niet kunnen slapen, niet kunnen plassen (met dreiging van een cathether! Brrrr! Op de postoel ging het gelukkig wel, al ging ik bijna van mijn stokje...), flink veel darmkrampen, moeizaam bloedprikken met 3 gaten in mijn arm...
Pffff, ik vond het toch wel zwaar...
Ik denk dat het vooral ook is omdat dit ongemak gewoonweg te snel komt op alle andere ellende. Hoe lang geleden is het dat ik mijn gezondheid had en me goed voelde??? Ruim een jaar!! Heb weer een flink potje zitten huilen (mijn buik vasthoudend, deed eigenlijk alleen nog maar meer pijn, maar ja, geen houden aan...) en verpleegsters in rep en roer. Had ik zoveel pijn? Niet lichamelijk, nee...
Het waren trouwens ook mijn allereerste 2 nachtjes zonder Christian. Was wel zwaar om hem zo weinig te zien en nauwelijks in staat te zijn hem vast te pakken (door pijn aan wondjes). Na ieder bezoekuur stonden de tranen weer in mijn ogen als ik hem weer weg zag rijden...
Maar goed, nu ben ik thuis en hopelijk, hopelijk heb ik nu echt alles gehad en wordt het nu alleen nog maar beter...
Groetjes, Karin