Hallo Dames
allereerst voor degene die vinden dat ik positiever moest zijn. ER zijn zoveel klachten en wekelijks komt er nieuwe bij die heel heftig zijn, sinds vorige opname praten we niet eens meer van ons meisje, onze kleine baby maar van '"dat kind"moet eruit. het uitkijken naar de baby is inmiddels zo ontzettend op de achtergrond gekomen en dan die verlamming en zonder antwoorden naar huis gestuurd worden. Dit is waarom wij zo hoopten op inleiden of meer. je gaat je grenzen verleggen, ook al weet je wel alle risico's! Ik wil ook vragen om daar niet meer op te reageren, wie mij volgde weet dat ik goed op de hoogte ben en ook hoeveel er vooraf gegaan is.
Vandaag naar gynaecoloog geweest, met tassen en al. ze heeft de neuroloog nog gebeld voor meer info en gezien de situatie besloot ze idd tot opname. Het klinkt heel cru maar onderhand waren we zover dat we bijna dit prachtig wondertje niet meer wilden, dat het niet meer uitmaakte.
Dan ben je gewoon heel ver heen
Nu ben ik hier, ik kom langzaamaan weer tot rust. Nu wordt ik geholpen en gaan we die eindspurt tegemoet. Ik vind het eng want ik ben bang dat ik niet sterk genoeg ben. Maar ik weet dat ik nu weer kan uitkijken naar dit mooie meisje in mijn buik.
Na een goede nachtrust heb ik morgen weer wat energie om uit te kijken naar mijn dochter
Mijn man heeft rust, zijn moeder was links verlamd en hij kwam gister thuis en zag mijn gezicht, alle ellende met zijn moeder kwam naar boven. ze zijn al een tijdje overleden en dat is en blijft moeilijk.
Hij durft nu weer naar het werk te gaan want hij durfde mij echt niet meer alleen te laten. Voorons is dit beter, en de kleine is volgroeid.
De 1e gel is ingebracht, idd niet zo lekker, nu krampen en afwachten.
Het gaat zoals het gaat
nu kan ik weer ademhalen, ik ben morgen 39 weken, binnen 3-4 dagen is ze er, deze nieuwe infectie heb ik net 1 dag dus ik kan de angst meer loslaten. Maar ik zal reuzeblij zijn als ze er is
allereerst voor degene die vinden dat ik positiever moest zijn. ER zijn zoveel klachten en wekelijks komt er nieuwe bij die heel heftig zijn, sinds vorige opname praten we niet eens meer van ons meisje, onze kleine baby maar van '"dat kind"moet eruit. het uitkijken naar de baby is inmiddels zo ontzettend op de achtergrond gekomen en dan die verlamming en zonder antwoorden naar huis gestuurd worden. Dit is waarom wij zo hoopten op inleiden of meer. je gaat je grenzen verleggen, ook al weet je wel alle risico's! Ik wil ook vragen om daar niet meer op te reageren, wie mij volgde weet dat ik goed op de hoogte ben en ook hoeveel er vooraf gegaan is.
Vandaag naar gynaecoloog geweest, met tassen en al. ze heeft de neuroloog nog gebeld voor meer info en gezien de situatie besloot ze idd tot opname. Het klinkt heel cru maar onderhand waren we zover dat we bijna dit prachtig wondertje niet meer wilden, dat het niet meer uitmaakte.
Dan ben je gewoon heel ver heen
Nu ben ik hier, ik kom langzaamaan weer tot rust. Nu wordt ik geholpen en gaan we die eindspurt tegemoet. Ik vind het eng want ik ben bang dat ik niet sterk genoeg ben. Maar ik weet dat ik nu weer kan uitkijken naar dit mooie meisje in mijn buik.
Na een goede nachtrust heb ik morgen weer wat energie om uit te kijken naar mijn dochter
Mijn man heeft rust, zijn moeder was links verlamd en hij kwam gister thuis en zag mijn gezicht, alle ellende met zijn moeder kwam naar boven. ze zijn al een tijdje overleden en dat is en blijft moeilijk.
Hij durft nu weer naar het werk te gaan want hij durfde mij echt niet meer alleen te laten. Voorons is dit beter, en de kleine is volgroeid.
De 1e gel is ingebracht, idd niet zo lekker, nu krampen en afwachten.
Het gaat zoals het gaat
nu kan ik weer ademhalen, ik ben morgen 39 weken, binnen 3-4 dagen is ze er, deze nieuwe infectie heb ik net 1 dag dus ik kan de angst meer loslaten. Maar ik zal reuzeblij zijn als ze er is
