Hallo allemaal,
Zal me even voorstellen. Ik ben Ramona en ben 28 jaar oud. Sinds maart 2008 heb ik SLE (auto-immuunziekte)
In augustus 2008 heb ik mijn vriend Martijn leren kennen.
In april/mei 2011 was ik ineens zwanger, zonder dat we ermee bezig waren. Helaas ging dit eigenlijk al bijna gelijk mis. Ik had door mij medische indicatie met 5,5 weken al een echo. Daar was al een twijfel op te zien. paar dagen de na begon ik met af en toe bloed verlies, maar nog niet erg. Met 8 weken kreeg ik een miskraam. Dat was half juni
Vrijwel gelijk was het weer raak. EInd juli begin augustus was het alweer raak. Omdat ik de vorige keer zo onzeker was geworden door de vroege echo had ik besloten om de echo niet eerder als met 8 weken te laten plannen. Helaas bleek die zwangerschap ook niet goed te gaan. Ze dachten dat ik een mola- zwangerschap had, dus ik moest gecurerteerd worden :-(
Achteraf bleek het geen mola zwangerschap te zijn geweest, maar ze wisten wel 100% zeker dat het niet goed was omdat er veel bollen te zien waren.
Emotioneel heb ik er erg veel last van gehad en het heeft ook zeker nog geen plaatsje. Na iets meer als een maand na de curretage kreeg ik van mijn vriend zijn broertje te horen dat hun een baby verwachten en dat deed erg pijn bij mij. Ik gun het hun van harte natuurlijk maar wel heel moeilijk.
Nu hebben mijn vriend ik de 28 ste weer een zwangerschapstest gedaan en ja hoor we zijn weer zwanger. Ik wist vanaf de eerste dag al gelijk dat ik zwanger was. Aangezien we in april gaan trouwen zei ik namelijk gelijk tegen mijn vriend misschien was het niet helemaal handig aangezien ik mijn jurk al heb
We zijn erg blij met de zwangerschap, maar ik ben toch ook wel heel bang, omdat ik door mijn ziekte vergrote kans heb op een miskraam. We hebben de 16de onze eerst echo, dan ben ik ietrs meer als 6 weken. We hopen op deze echo te zien of het begin wel gelijk goed is.
Dus we duimen duimen en duimen
Zal me even voorstellen. Ik ben Ramona en ben 28 jaar oud. Sinds maart 2008 heb ik SLE (auto-immuunziekte)
In augustus 2008 heb ik mijn vriend Martijn leren kennen.
In april/mei 2011 was ik ineens zwanger, zonder dat we ermee bezig waren. Helaas ging dit eigenlijk al bijna gelijk mis. Ik had door mij medische indicatie met 5,5 weken al een echo. Daar was al een twijfel op te zien. paar dagen de na begon ik met af en toe bloed verlies, maar nog niet erg. Met 8 weken kreeg ik een miskraam. Dat was half juni
Vrijwel gelijk was het weer raak. EInd juli begin augustus was het alweer raak. Omdat ik de vorige keer zo onzeker was geworden door de vroege echo had ik besloten om de echo niet eerder als met 8 weken te laten plannen. Helaas bleek die zwangerschap ook niet goed te gaan. Ze dachten dat ik een mola- zwangerschap had, dus ik moest gecurerteerd worden :-(
Achteraf bleek het geen mola zwangerschap te zijn geweest, maar ze wisten wel 100% zeker dat het niet goed was omdat er veel bollen te zien waren.
Emotioneel heb ik er erg veel last van gehad en het heeft ook zeker nog geen plaatsje. Na iets meer als een maand na de curretage kreeg ik van mijn vriend zijn broertje te horen dat hun een baby verwachten en dat deed erg pijn bij mij. Ik gun het hun van harte natuurlijk maar wel heel moeilijk.
Nu hebben mijn vriend ik de 28 ste weer een zwangerschapstest gedaan en ja hoor we zijn weer zwanger. Ik wist vanaf de eerste dag al gelijk dat ik zwanger was. Aangezien we in april gaan trouwen zei ik namelijk gelijk tegen mijn vriend misschien was het niet helemaal handig aangezien ik mijn jurk al heb
We zijn erg blij met de zwangerschap, maar ik ben toch ook wel heel bang, omdat ik door mijn ziekte vergrote kans heb op een miskraam. We hebben de 16de onze eerst echo, dan ben ik ietrs meer als 6 weken. We hopen op deze echo te zien of het begin wel gelijk goed is.
Dus we duimen duimen en duimen