<p>Hoi dames,</p><p>Ik heb net een post gemaakt over lichtroze afscheiding die ik nu 3 x heb gehad. Volgens mij hoef ik me hierover niet druk te maken. Maar dat doe ik wel, en in dat kader heb ik nog een tweede vraag.. die denk ik beter in deze rubriek past (en in een aparte post).</p><p>De vorige keer heb ik een miskraam gehad (met 6 weken). Dat is nu best lang geleden, augustus. Nu ben ik opnieuw zwanger. En hoe raar ook: tot aan de eerste echo van nu was ik vol vertrouwen, omdat mijn lijf nu gewoon goed voelt en heel anders en rustig. Het voelde echt compleet anders bij de miskraam, en daar begon ik ook al heel snel met bloeden. Het was best heftig. Emotioneel en fysiek. Ik heb in totaal denk ik 2 maanden gebloed en mijn dokter deed heel naar.</p><p>Ik was dan ook enorm trots op mezelf dat ik nu zo vol vertrouwen kon zijn bij de nieuwe zwangerschap. Maar sinds de dagen voor de 1e echo vorige week, maakte ik mezelf toch ineens helemaal gek. Ik was zwaar misselijk en ziek die week (terwijl ik daar eigenlijk minimaal last van heb). De dag na de echo was het weer als 'vanouds', nauwelijks ergens last van. Dat was eigenlijk pas het besefmoment dat ik het dus toch moeilijk vind. Het speelt ook mee dat mijn vriend al 3 weken in quarantaine zit en ik toch maar steeds alleen thuis ben.</p><p>Het is alsof ik pas, sinds ik een kloppend hartje heb gezien, het aan mezelf mag toevoegen, dat ik echt zwanger ben, en ik tegelijkertijd ineens ook erom stress. Ik had vorige week ook een nare droom dat ik steeds wilde checken of het babytje nog 'goed' vastzat, en omdat ik dat steeds ging checken (dit was raar, maarja een droom), liet het babytje uiteindelijk een beetje los. Ik denk nu steeds: ik hoop dat dat niet uitkomt. Terwijl mijn lijf zo rustig was tot aan de echo. </p><p>Herkent iemand die stress na een miskraam? En hoe ging je daar mee om? Ik wil proberen die rust weer te vinden.</p><p>Bedankt alvast!</p>