Hoi hoi,
Ik heb een kwestie waar ik benieuwd van ben naar jullie ervaringen.
Mijn ouders passen elke week op onze dochter, bijna één jaar oud. Nu verschillen wij enorm in opvoedstijlen, dat besef werd mij snel duidelijk toen ik zelf ouder werd. En dat is oke, ieder heeft zo zijn eigen opvoedstijl. Maar ik merk dat bepaalde waarden en normen van mij ook sterk verschillen en ik daardoor echt in dilemma raak met mijzelf. Nu staan ze ook echt niet open voor tips of adviezen, alhoewel ze zeggen dat ze dat wel staan. Telkens als ik een subtiele tip probeer te geven over iets wat ze merkten tijdens het oppassen, dan zie ik mijn moeder een soort van verstijven en stopt ze abrupt met praten. Ze doet er ook echt niks mee. Het gesprek blokkeert meteen. Laatst hadden ze haar een keer in ons bed laten slapen en toen is ze eruit gevallen (best een hoge boxspring). Mijn moeder vertelde dit vrij luchtig toen ik thuis kwam en ik schrok me natuurlijk rot en vond het heel erg dat ze het niet nodig vond om mij hiervan op de hoogte te brengen, want ze wilde me niet ongerust maken. Vervolgens heb ik geen ingang om hier op in te gaan, want ze wendde het gesprek gelijk af.
Nu vind ik het echt heel belangrijk om dankbaar te zijn voor alle hulp die ze aanbieden en dat ben ik ook, maar het loslaten vind ik extra lastig doordat ik er ook niet met hen over kan praten. Die opening is er namelijk echt niet. Het zou het al een stuk makkelijker maken als ze naar ons open communiceren over hoe het gaat en ook wel vertellen als iets niet helemaal goed ging, zou ik me al een stuk geruster voelen. Ritme pakt ze wel weer op, maar zelfs als het om veiligheid gaat is er geen communicatie. Na het val incident kwam ik er, door een foto van iemand anders, achter dat ze tijdens de eerste keer logeren bijvoorbeeld haar maxicosi riem niet goed dichtkregen terwijl ik nog had uitgelegd hoe het moest en gezegd had dat ze altijd mogen bellen. Mn moeder maakte nog de opmerking "dat had je beter niet kunnen laten zien" en ik loop hier dus volledig op vast.
Herkent iemand zulke situaties/opvoeders chillen en hebben jullie advies over hoe hiermee om te gaan?
Ik heb een kwestie waar ik benieuwd van ben naar jullie ervaringen.
Mijn ouders passen elke week op onze dochter, bijna één jaar oud. Nu verschillen wij enorm in opvoedstijlen, dat besef werd mij snel duidelijk toen ik zelf ouder werd. En dat is oke, ieder heeft zo zijn eigen opvoedstijl. Maar ik merk dat bepaalde waarden en normen van mij ook sterk verschillen en ik daardoor echt in dilemma raak met mijzelf. Nu staan ze ook echt niet open voor tips of adviezen, alhoewel ze zeggen dat ze dat wel staan. Telkens als ik een subtiele tip probeer te geven over iets wat ze merkten tijdens het oppassen, dan zie ik mijn moeder een soort van verstijven en stopt ze abrupt met praten. Ze doet er ook echt niks mee. Het gesprek blokkeert meteen. Laatst hadden ze haar een keer in ons bed laten slapen en toen is ze eruit gevallen (best een hoge boxspring). Mijn moeder vertelde dit vrij luchtig toen ik thuis kwam en ik schrok me natuurlijk rot en vond het heel erg dat ze het niet nodig vond om mij hiervan op de hoogte te brengen, want ze wilde me niet ongerust maken. Vervolgens heb ik geen ingang om hier op in te gaan, want ze wendde het gesprek gelijk af.
Nu vind ik het echt heel belangrijk om dankbaar te zijn voor alle hulp die ze aanbieden en dat ben ik ook, maar het loslaten vind ik extra lastig doordat ik er ook niet met hen over kan praten. Die opening is er namelijk echt niet. Het zou het al een stuk makkelijker maken als ze naar ons open communiceren over hoe het gaat en ook wel vertellen als iets niet helemaal goed ging, zou ik me al een stuk geruster voelen. Ritme pakt ze wel weer op, maar zelfs als het om veiligheid gaat is er geen communicatie. Na het val incident kwam ik er, door een foto van iemand anders, achter dat ze tijdens de eerste keer logeren bijvoorbeeld haar maxicosi riem niet goed dichtkregen terwijl ik nog had uitgelegd hoe het moest en gezegd had dat ze altijd mogen bellen. Mn moeder maakte nog de opmerking "dat had je beter niet kunnen laten zien" en ik loop hier dus volledig op vast.
Herkent iemand zulke situaties/opvoeders chillen en hebben jullie advies over hoe hiermee om te gaan?