Opvoeden is zooo moeilijk.....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dag dames

Momenteel vind ik de opvoeding van Stefan zo verschrikkelijk zwaar..... pffff.
Ik weet soms echt niet meer wat ik met hem aan moet.

Natuurlijk hou ik zielsveel van hem en zou ik hem voor geen goud meer willen/kunnen missen. Maar ik kan ook vreselijk moe en verdrietig van hem zijn.

Stefan is een heel temperamentvol jongetje. Hij is heel sociaal. Is heel lief naar anderen. Hij zal anderen nooit kwaad doen. Iedereen vind hem dan ook een scheet en is dol op hem.

Maar de afgelopen tijd is ie thuis echt niet zo grappig.
Als hij zijn zin niet krijgt, dan gaat ie slaan, knijpen en bijten. Ook bijt hij bijvoorbeeld in de kussens van de bank of in zijn kleding.

Even een klein voorbeeldje:
Hij slaat met een speelgoedhamer op onze salontafel. Ik wil dat niet hebben en zeg:
Stefan hou daar eens mee op, want de tafel gaat kapot. Ik zeg dan ook dat ie bij zijn eigen speelhoekje moet spelen (daar mag hij het wel!)
Hij word dan boos en slaat nog harder met de hamer op de tafel.
Ik zeg nog 1 keer dat ie dat niet mag doen en dat ie anders op het stoutestoeltje moet.
Hij doet het vervolgens nog een keer en ik pak hem dan hardhandig op en zet hem op dat stoeltje. Op dat moment maait ie dus al met zijn handen en hapt ie met zijn mond op zoek naar iets om te slaan of te bijten.
Ik zeg hem dan dat ie straf heeft omdat mamma boos is en wil weglopen. Dan slaat hij en bijt hij dus echt in mijn gezicht.

Op dat moment weet ik niet meer wat te doen en loop weg. Hij loopt dan ook weg, waarop ik hem weer terug zet op die stoel.
Uiteindelijk lukt het dan wel en geeft hij een kusje en zegt sorry en over nadat hij verteld heeft waarom ie straf had..... dan is het even goed, om vervolgens na 5 minuten weer iets uit te halen wat niet mag.....

Afgelopen  dagen ben ik echt de hele dag bezig met hem:
Stefan dat mag niet
Stefan niet doen
Stefan mamma word daar heel boos van
Stefan moet je op het stoutestoeltje?

Hij is continue op zoek naar manieren om ons tot wanhoop te krijgen heb ik het idee.
Zelfs bij kleine dingen (aankleden, schone luier tanden poetsen, jas aan, eten (oh drama, hij gooit met alles).

Het ergste aan alles vind ik dus dat hij het alleen bij mij en in mindere mate bij mijn man doet. Dus als ik met anderen daarover probeer te praten dan reageren e vol ongeloof. Dat Stefan echt heel lief is en dat dat dus aan mij ligt....

Jullie begrijpen dat ik echt niet meer weet hoe hiermee om te gaan.
Spoort hij niet?
Spoor ik niet??

Wellicht zijn het wel mijn hormonen. Ik ben momenteel 26 weken zwanger van onze tweede en ben veel moe... Misschien ben ik daardoor kortaf. Maar hij moet toch opgevoed worden en luisteren naar wat wij zeggen...
En dat slaan en bijten vind ik gewoon echt verschikkelijk. Hij mag best ondeugend zijn en vervelend, maar dat slaan en bijten... aargh dat doet pijn aan mijn moederhart.....

Ik hoop dat jullie tips hebben hoe met mijn o zo verschrikkelijke peuterpuber (maar mijn o zo heerlijk lieve ventje) om te gaan.....
Het zal wel weer een fase zijn, maar die duurt wel erg lang zo....

Liefs
Margo
 
Hey Margo,

Jullie sporen echt wel hoor, haha.
Zoals je zelf al zegt: hij is heel temperamentvol, en bij wie kan dat bengeltje het beste zichzelf zijn: bij z'n mama!

Finn heeft een periode precies hetzelfde gehad. Bij iedereen was ie lief en aardig en ik kom de kamer binnen gelopen en hij draait als een blad aan een boom om en wordt een duiveltje. Begint te mekkeren en te zeuren en te deugnieten.

Geloof me, tis een fase. Belangrijk is dat je nu consequent blijft (en oh wat is dat moeilijk) en een beetje begrip te hebben voor z'n grilletjes.

Jou pijn doen mag natuurlijk absoluut niet.
Misschien een ideetje om 'm es zachtjes terug te bijten, dan voelt ie gelijk dat dat echt niet prettig is.
Succes en sterkte met je (b)engeltje.

Tessie
 
Hiya Margo!

Oh mens ik neem m'n petje voor je af hoor! Zo',n tweejarige rebel in huis is op zich al best zwaar en dan ben je ook nog zwanger.
Max doet het ook, slaan, schoppen boos worden, absoluut niet op zijn time-out stoeltje blijven zitten. Maar ik heb wel het idee dat we door het ergste heen zijn.
Ik heb me wel eens laten vertelen dat dit de leeftijd is waarop onze peuters echt hun eigen onafhankelijke persoon worden, en soms gaat dat dus letterlijk gepaard met zich losvechten van degene met wie ze zich tot nog toe het sterkste verbonden voelde. In de meeste gevallen is dat mama, vandaar dat veel vaders ook niet zo snappen waar moeder zich druk over maakt.
Ik vind het ook moeilijk soms hoor, om het niet persoonlijk op te vatten, en je wordt er inderdaad doodmoe van als elke luierverschoning uitmond in een halve worstelwedstrijd. Laatst dacht ik echt dat Max m'n neus gebroken had, zo hard belande zijn voet in mijn gezicht.
En ik ben ontzettend consequent, vertel hem altijd waarom mama boos is, na z'n time out doen we een knufel etc. Het duurde behoorlijk lang, maar ik geloof dat ie het nu doorheeft.
Wat bij Max helpt is hem keuzes geven en uitleggen van te voren wat er hem te gebeuren staat. Ik geef hem bijvoorbeeld twee keuzes voor avondeten, of als hij een luier aan moet geef ik hem de keuze welke pyama hij daarna aanwilt etc. Ik heb het idee dat ie zich daardoor een beetje meer "in control" voelt over z'n eigen leventje.
En hou vol hoor, jij weet hoe lief en aanhankelijk jouw kereltje is, dat is de echte Stefan...dat duiveltje is er maar tijdelijk.

Ajuus, ilja
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan