<p>Lieve mede-ouders,</p><p>Ik moet gewoon even mijn ei kwijt. Ruim 19 maanden geleden ben ik trotse mama geworden van mijn kindje. De eerste maanden waren pittig met de krampjes, nachtvoedingen, weinig slaapjes overdag ed. Maar na een maand of 4 ging het goed en zitten we in een mooi ritme. Tenminste, tot hoelang dat natuurlijk duurt haha 
.</p><p>Zelf heb ik er nooit bij stilgestaan wat het moederschap nou echt inhoud. Je hoort natuurlijk verhalen van familie en vrienden, maar nu blijkt dat dit vooral altijd de leuke verhalen zijn geweest (wat logisch is). </p><p>De sprongetjes (die bij ons altijd vrij heftig zijn geweest), de nachten dat je amper slaapt hebt, de fase van de tandjes, ziek zijn etc, Ik vond het allemaal vrij heftig, maar ook dat doorsta je weer en denk je achteraf 'ach was dit het nou'. Hetgeen waar ik alleen niet aan kan wennen zijn de onvoorspelbare ochtenden en avonden. 's ochtends ineens niet meer willen eten en alles op de grond smijten, alleen maar op de tablet wil kijken (wat niet mag 's ochtends, alleen 's avonds tijdens het koken) die boosheid 's ochtends al en dan moet je dag nog beginnen. En dit al weken. Dan de avonden die al weken niet leuk meer zijn. Niet in slaap willen vallen en dan uren bezig zijn in de hoop dat je kindje gaat slapen. Als er mensen op bezoek zijn, je dan bezwaard voelen, want een normaal gesprek kan niet gevoerd worden boven het geschreeuw van je kindje uit (onze muren zijn vrij dun). Elke avond weer moeten denken, zullen we nu weer is een keer een rustig avondje hebben? Door dit soort avonden geen zin hebben om mensen meer uit te nodigen, laat staan zin te hebben in seks met je partner, waar je je dan ook weer schuldig over voelt. Maar als ik mijn bed voel ben ik moe en wil ik slapen (zeker na een dag werken en dan 's avonds nog uren in de weer bezig zijn). Gaan we lekker een keer uiteten, zit je je druk te maken om de oppas die nu uren bezig is om je kindje in slaap te krijgen, dus lekker uiteten is er ook niet bij.</p><p>Vooral gewoon het ontspannen gevoel wat ik voor mijn kleintje had, dat heb ik niet meer. Ik heb geen burn-out of depressie, maar merk gewoon dat ik misschien niet een standaard moeder ben. Ik kan er moeilijk mee omgaan (wellicht een beetje controlfreak?) maar zou zo graag weer gezellige ochtenden en makkelijke avonden willen hebben. Het gewoon weer 'leuk' vinden en dat klinkt misschien heel heftig, maar zo bedoel ik het natuurlijk niet. Mijn kindje is een heerlijke knuffelkont en ontzettend grappig en van die momenten geniet je extra hard! Maar ik kan alle tijd nemen voor mezelf die ik wil (uiteten, weg met vriendinnen), maar ik kom nooit ontspannen thuis omdat ik weet wat me weer te wachten staat. </p><p>Stel ik me aan? Waarschijnlijk wel. Ze zeggen niet voor niets dat de eerste jaren tropenjaren zijn. Maar ik wilde het even kwijt. En dat lucht gewoon al op.</p>
.</p><p>Zelf heb ik er nooit bij stilgestaan wat het moederschap nou echt inhoud. Je hoort natuurlijk verhalen van familie en vrienden, maar nu blijkt dat dit vooral altijd de leuke verhalen zijn geweest (wat logisch is). </p><p>De sprongetjes (die bij ons altijd vrij heftig zijn geweest), de nachten dat je amper slaapt hebt, de fase van de tandjes, ziek zijn etc, Ik vond het allemaal vrij heftig, maar ook dat doorsta je weer en denk je achteraf 'ach was dit het nou'. Hetgeen waar ik alleen niet aan kan wennen zijn de onvoorspelbare ochtenden en avonden. 's ochtends ineens niet meer willen eten en alles op de grond smijten, alleen maar op de tablet wil kijken (wat niet mag 's ochtends, alleen 's avonds tijdens het koken) die boosheid 's ochtends al en dan moet je dag nog beginnen. En dit al weken. Dan de avonden die al weken niet leuk meer zijn. Niet in slaap willen vallen en dan uren bezig zijn in de hoop dat je kindje gaat slapen. Als er mensen op bezoek zijn, je dan bezwaard voelen, want een normaal gesprek kan niet gevoerd worden boven het geschreeuw van je kindje uit (onze muren zijn vrij dun). Elke avond weer moeten denken, zullen we nu weer is een keer een rustig avondje hebben? Door dit soort avonden geen zin hebben om mensen meer uit te nodigen, laat staan zin te hebben in seks met je partner, waar je je dan ook weer schuldig over voelt. Maar als ik mijn bed voel ben ik moe en wil ik slapen (zeker na een dag werken en dan 's avonds nog uren in de weer bezig zijn). Gaan we lekker een keer uiteten, zit je je druk te maken om de oppas die nu uren bezig is om je kindje in slaap te krijgen, dus lekker uiteten is er ook niet bij.</p><p>Vooral gewoon het ontspannen gevoel wat ik voor mijn kleintje had, dat heb ik niet meer. Ik heb geen burn-out of depressie, maar merk gewoon dat ik misschien niet een standaard moeder ben. Ik kan er moeilijk mee omgaan (wellicht een beetje controlfreak?) maar zou zo graag weer gezellige ochtenden en makkelijke avonden willen hebben. Het gewoon weer 'leuk' vinden en dat klinkt misschien heel heftig, maar zo bedoel ik het natuurlijk niet. Mijn kindje is een heerlijke knuffelkont en ontzettend grappig en van die momenten geniet je extra hard! Maar ik kan alle tijd nemen voor mezelf die ik wil (uiteten, weg met vriendinnen), maar ik kom nooit ontspannen thuis omdat ik weet wat me weer te wachten staat. </p><p>Stel ik me aan? Waarschijnlijk wel. Ze zeggen niet voor niets dat de eerste jaren tropenjaren zijn. Maar ik wilde het even kwijt. En dat lucht gewoon al op.</p>