hi meiden,
ik ben niet zo'n poster...meestal lees ik mee, en geniet ik van de topics "hoera, ik ben zwanger" in het zwangerforum. tot nu toe altijd hoop gehouden dat ik ook wel zo'n berichtje zou plaatsen, ooit...
omdat we nu op de kop af een jaar bezig zijn met zwanger worden, hebben we vorige maand besloten naar de huisarts te gaan. deze heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog, waar we morgen terecht kunnen.
ik had zo gehoopt dat t niet nodig zou zijn, en dat ik deze maand toch nog spontaan zwanger zou worden. niets is minder waar, vanmorgen ben ik toch ongesteld geworden. aan de ene kant voel ik me onverschillig, aan de andere kant ben ik boos, omdat we nu toch nog alle onderzoeken zullen moeten ondergaan. en ik ben toch al niet zo'n held, zeker niet met bloedprikken...
ik ben wel blij dat we de stap verder nu hebben gezet, en dat er een einde komt aan de onzekerheid: "ik voel wat, zou ik zwanger zijn?" "zouden wij wel een kleintje kunnen krijgen?"
iedere maand dat wachten, iedere maand pijntjes, krampjes, misselijkheid, jeuk en weet-ik-het-wat-nog-meer aanzien voor zwangerschapsverschijnselen...en dan toch weer die teleurstelling.
Net als jullie hoop ik op een klein wonder, en na morgen weten we misschien meer.
Ik wilde dit gewoon even met jullie delen, laten weten dat er meer meiden zijn die onzeker zijn, en er veel meer aan denken dan dat ze lief is. dat gaat helaas vanzelf...
ik wens jullie allemaal heel veel geluk bij het zwanger worden, en ik hoop dat ik vaker wat met jullie mag delen!
liefs, Bebe
ik ben niet zo'n poster...meestal lees ik mee, en geniet ik van de topics "hoera, ik ben zwanger" in het zwangerforum. tot nu toe altijd hoop gehouden dat ik ook wel zo'n berichtje zou plaatsen, ooit...
omdat we nu op de kop af een jaar bezig zijn met zwanger worden, hebben we vorige maand besloten naar de huisarts te gaan. deze heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog, waar we morgen terecht kunnen.
ik had zo gehoopt dat t niet nodig zou zijn, en dat ik deze maand toch nog spontaan zwanger zou worden. niets is minder waar, vanmorgen ben ik toch ongesteld geworden. aan de ene kant voel ik me onverschillig, aan de andere kant ben ik boos, omdat we nu toch nog alle onderzoeken zullen moeten ondergaan. en ik ben toch al niet zo'n held, zeker niet met bloedprikken...
ik ben wel blij dat we de stap verder nu hebben gezet, en dat er een einde komt aan de onzekerheid: "ik voel wat, zou ik zwanger zijn?" "zouden wij wel een kleintje kunnen krijgen?"
iedere maand dat wachten, iedere maand pijntjes, krampjes, misselijkheid, jeuk en weet-ik-het-wat-nog-meer aanzien voor zwangerschapsverschijnselen...en dan toch weer die teleurstelling.
Net als jullie hoop ik op een klein wonder, en na morgen weten we misschien meer.
Ik wilde dit gewoon even met jullie delen, laten weten dat er meer meiden zijn die onzeker zijn, en er veel meer aan denken dan dat ze lief is. dat gaat helaas vanzelf...
ik wens jullie allemaal heel veel geluk bij het zwanger worden, en ik hoop dat ik vaker wat met jullie mag delen!
liefs, Bebe