Even een vraagje,
Ik ben 21 weken zwanger en ik ga nu voor mij de spannendste weken in, dit omdat ik eerder 2x rond deze tijd een kindje ben verloren. Daarna hebben we nog een dochter gekregen waar alles goed mee is gegaan.
Omdat dit mijn 4de zwangerschap is heb ik al wat ervaring. Maar dit heb ik nooit gehad in mijn vorige zwangerschappen en ik ben benieuwd of jullie dit ook hebben.
Het zit zo, als iemand mij een erg verhaal verteld, bijvoorbeeld dat iemand weer iemand kent die zijn kindje aan wiegendood is verloren terwijl het al 2 jaar oud was, kan ik daar zooooooo mee zitten, terwijl het gewoon een verhaal is (nou ja gewoon het is natuurlijk verschrikkelijk), ik heb de neiging om telkens bij mijn dochter van 1,5 te gaan kijken of ze nog leeft!!!! Laatst zag ik op tv behoorlijke heftige beelden in het nieuws, en dat kan me zo bezig houden, terwijl ik normaal helemaal niet zo ben, ik kan heel snel de knop omzetten en weer doorgaan, maar dat heb ik nou totaal niet.
Omdat wij best wel veel hebben meegemaakt vertellen mensen in onze omgeving snel over wat hun weer weten van andere mensen die ook op wat voor manier dan ook hun kindje verloren zijn, en iedereen heeft zijn eigen verhaal en het kan door heel veel oorzaken mis gaan, dus ook bij ons? en wordt ik weer angstig want bij het minste geringste haal ik van alles in mijn hoofd, ik word eigenlijk gewoon gek van mezelf.
Ik snap mezelf niet meer, ik was altijd zo nuchter en realistisch het lijkt wel of ik heel iemand anders ben?
Hoe gaan jullie met "slechte" berichten om.
Beetje rare vraag maar ben even benieuwd.
alvast bedankt
Ik ben 21 weken zwanger en ik ga nu voor mij de spannendste weken in, dit omdat ik eerder 2x rond deze tijd een kindje ben verloren. Daarna hebben we nog een dochter gekregen waar alles goed mee is gegaan.
Omdat dit mijn 4de zwangerschap is heb ik al wat ervaring. Maar dit heb ik nooit gehad in mijn vorige zwangerschappen en ik ben benieuwd of jullie dit ook hebben.
Het zit zo, als iemand mij een erg verhaal verteld, bijvoorbeeld dat iemand weer iemand kent die zijn kindje aan wiegendood is verloren terwijl het al 2 jaar oud was, kan ik daar zooooooo mee zitten, terwijl het gewoon een verhaal is (nou ja gewoon het is natuurlijk verschrikkelijk), ik heb de neiging om telkens bij mijn dochter van 1,5 te gaan kijken of ze nog leeft!!!! Laatst zag ik op tv behoorlijke heftige beelden in het nieuws, en dat kan me zo bezig houden, terwijl ik normaal helemaal niet zo ben, ik kan heel snel de knop omzetten en weer doorgaan, maar dat heb ik nou totaal niet.
Omdat wij best wel veel hebben meegemaakt vertellen mensen in onze omgeving snel over wat hun weer weten van andere mensen die ook op wat voor manier dan ook hun kindje verloren zijn, en iedereen heeft zijn eigen verhaal en het kan door heel veel oorzaken mis gaan, dus ook bij ons? en wordt ik weer angstig want bij het minste geringste haal ik van alles in mijn hoofd, ik word eigenlijk gewoon gek van mezelf.
Ik snap mezelf niet meer, ik was altijd zo nuchter en realistisch het lijkt wel of ik heel iemand anders ben?
Hoe gaan jullie met "slechte" berichten om.
Beetje rare vraag maar ben even benieuwd.
alvast bedankt
