overleden kindje bij 5 1/2 maand zwangerschap

A

ANONYMOUS_USERNAME

ons kindje is bij 5 1/2 maand zwangerschap overleden, wegens infarcten in de placenta waar niets van te merken was. Ik ben dus ingeleid om te gaan bevallen, van ons kindje wat al niet meer leefde. We hebben heel goed afscheid kunnen nemen, ze is ook gecremeerd.
Nu ben ik opnieuw zwanger, 7 weekjes nog maar en niemand weet het nog. We zijn heel blij, maar ook best bang en we gaan het denk ik pas echt geloven als we de baby gezond in onze armen kunnen houden.
Er zijn vast meer mensen die dit meegemaakt hebben, graag zou ik hun ervaring eens lezen. bedankt!
 
Wat afschuwelijk en tegelijk nu dus ook weer fijn voor jullie! Gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Ik heb geen ervaring, maar ik weet wel dat er een speciaal forum is voor wat je nu meemaakt. Ik zag dat er nog niet zoveel reacties waren, dus ik dacht dat je daar wat aan zou hebben. Probeer te genieten, al weet ik zelf ook hoe moeilijk dat kan zijn.

Liefs.
 
Ik denk dat veel vrouwen niet weten wat ze met dit nieuws aanmoeten, omdat ze zelf op een rose wolk zitten en niet over dit nieuws willen nadenken.
Kan me eerlijk gezegt wel voorstellen.
Ik sta er nu wel even bij stil en wens ze veel sterkte en daaroverheen veel geluk.
En het is inderdaad raadzaam om hulp te zoeken als je er alleen niet uitkomt.
 
Hoi,

Heel herkenbaar....ik ben in dec mn dochtertje verloren na 20 wkn ook aan infarcten in de placenta(waarschijnlijk)een andere oorzaak is er niet gevonden..
ik ben nu ook weer in verwachting(pas 6 wkn) maar de angst om dit nog n keer mee te maken is heel groot!

En t feit dat andere mensen er niet over na willen denken is wel begrijpelijk...ik heb altijd gedacht..DIT OVERKOMT MIJ NIET!!
DUS WEL......! ik ben al moeder van 3 grote kids en hoop dat t nu allemaal goed gaat!!

Ik zou t wel leuk vinden om elkaar n beetje te steunen gedurende de zwangerschap

Heel veel succes
 
Ik heb, gelukkig, geen ervaring hiermee. Maar wat is dat vreselijk voor jullie. Wel fijn dat jullie een goed afscheid hebben kunnen nemen. Ik kan goed begrijpen dat jullie het nu tegen niemand willen vertellen. En gewoon ook niet doen. Je merkt vanzelf wel wanneer je er klaar voor bent om het aan andere te vertellen. Zelf willen wij ook nog even wachten (ben 8 weken), omdat mijn nicht net voor de 3 maanden termijn een miskraam heeft gehad. Natuurlijk niet te vergelijken met wat jullie hebben ervaren. Maar ik wil hier alleen maar mee aangeven dat ik echt kan begrijpen dat het voor jullie nog moeilijker is om het nu al te vertellen aan mensen.
Ik wens jullie heel erg veel sterkte en een zeer voorspoedige zwangerschap!
P.S. er is op deze website inderdaad een forum wat speciaal hier over gaat, mocht je behoeften hebben aan wat mede-ervaringen.

Groetjes, Ester
 
We hebben ons eerste kindje verloren in het begin van de zwangerschap. Bij ons tweede kindje was ik heel blij maar ook bang het te verliezen. Toen ik 23 weken was verloor een vriendin (op dat moment 24 weken) hun kindje. Ik had het er erg moeilijk mee want het komt dan weer erg dichtbij. Aan het eind van die zwangerschap (38 weken) verloor ik bloed en was gelijk in paniek ik dacht ben ik eindelijk zover verlies ik mijn kindje alsnog. Gelukkig bleek het de slijmprop te zijn en ben ik die nacht bevallen van een gezonde dochter van ruim 5 en een halve pond. (ze is nu al weer 6 en een van de grootsten van de klas. Bij de derde zwangerschap verloor ik rond de 14de week bloed gelukkig loos alarm maar wel weer dat paniek gevoel deze zwangerschap idem dito. Vooral toen ik met 28 weken werd aangereden op de fiest en met een kind achterop onderuit ging. Gelukkig heb ik mezelf goed weten op te vangen en had ik alleen een blauwe knie.

Ik denk dat die angst zal blijven vooral omdat je weet wat het is om een kindje te verliezen. Sterker nog ik heb het zelfs met mijn ondertussen al wat grotere kids. Gisteren nog mijn zoontje 3 jaar zou op het schoolplein kijken waar zijn zus bleef. Maar hij kwam niet terug en ondertussen stond mijn dochter al naast me dus wij kijken en ja hoor mijn manneke in geen velden en wegen te bekennen. nu is er een paadje van het schoolplein naar een groot houten speelkasteel. Erg aantrekkelijk voor dat ventje. maar daar is eerst nog een sloot dus zag ik al visioenen van mijn kleine manneke op zijn buik drijvend in die sloot. gelukig was hij zo slim om te gaan kijken of zijn zus nog in de klas was en liep hij Goddank in het schoolgebouw. Maar o o wat ben ik geschroken. Als je weet wat het is om een kindje te verliezen blijft die angst denk ik ergens in je achterhoofd zitten.

Maar goed ergens ook wel logisch denk ik tenminste voor mij zijn mijn kinderen het meest kostbare wat ik heb. Mijn hele huis mag bij wijze van afbranden als mijn kids maar bespaard blijven.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan