overmatige misselijkheid en braken

A

ANONYMOUS_USERNAME

ik wilde graag weten of er meer vrouwen zijn die hun zwangerschap verplicht moesten afbreken of grond van medische redenen, en dan in de vorm van overmatige braken en misselijkheid, zo erg dat je eigen gezondheid in gevaar komt, ik heb dit helaas moeten ondervinden bij 8 weken zwangerschap dat we geen keus hadden. Ik zou de zwangerschap niet kunnen volbrengen, ongeloofelijk dat we deze keus moesten nemen, er is erg veel ongeloof, hoe we dit hebben kunnen doen, en dat is nog het ergste niemand begrijpt je, maar deze zwangerschap was meer dan gewenst, en dan gaat het tegen je gevoel in om er mee te moeten stoppen, neem dat van mij aan. Ik heb al 2 kinderen en bij elke zwangerschap werd het erger, was nu voor de 6keer in verwachting, een verstoring van de hormoonhuishouding noemen ze het ook wel. heb meer dan een week aan het infuus gelegen kon geen druppel water binnenhouden, werd steeds zwakker en ging ook steeds vaker van mijn stokkie, nog accupunktuur gehad in het ziekenhuis tegen de misselijkheid, maar mocht niet baten. moesten toen een keus maken, mijn man was erg bang om mij te verliezen zei hij, heb het allemaal niet zo bewust meegemaakt, leefde alleen maar in de roes van niet slapen en overgeven en misselijkheid tot het niet meer ging, de moeilijkste keus van mijn leven, misschien zijn er nog vrouwen die dit ook meegemaakt hebben.
 
Hoi Robine,

Ik ken iemand in mijn omgeving die bij twee zwangerschappen zo enorm ziek is geweest. In beide gevallen viel deze persoon 50 kilo af. Ze was wel dik maar na de bevalling een skelet. Twee gezonde kinderen op de wereld gezet maar de keuze voor een derde kindje durfde ze niet te maken.   Ik kan me dus voorstellen hoe enorm ziek je moet zijn geweest en zo'n keuze maken is onmenselijk. Ik wens je dan ook enorm veel sterkte.

Het onbegrip van mensen is voor mij heel herkenbaar. Ik heb ook veel klachten in mijn huidige zwangerschap en mensen kunnen daar niet mee omgaan. Dat komt door de beeldvorming van zwangerschap. Dat moet goed en voorspoedig gaan en zwangerschap is geen ziekte. Zo gauw het niet volgens dat protocol loopt kunnen de meesten zich er geen voorstelling van maken en komen ze met kwetsende adviezen en opmerkingen.

Je kunt er tegen in gaan maar neem maar van mij aan dat je nooit het begrip zult krijgen wat je verdiend. Jij en jou gezin weten hoe de vork in elkaar steekt en dat je de enige juiste beslissing hebt genomen. Spiegel je daarom niet aan de mening van anderen en koester de mensen die je wel proberen te begrijpen.

Heel veel sterkte meid.

Patricia
 
Hoi,
Ik vind het echt ongeloofelijk dat er mensen zo kunnen oordelen als jij je zo slecht voelt en dat jou gezondheid in gevaar is. Ik vind het een hele dappere beslissing en als jij zelf weet dat het de goede beslissing is, wat kan jou de mening van de rest dan schelen?!
Sterkte met het verlies.......
groetjes, Geesje
 
bedankt voor jullie lieve woorden, maar net wat lotte,s moeder zegt, als jezelf weet dat je de juiste beslissing hebt genomen moet je de rest maar laten kletsen, maar dat is nu net het probleem op dat moment dat we die keuze hebben gemaakt hadden we eigenlijk geen keus zo ziek dat je niet eens meer weet dat je bestaat, maar dan ben je smiddags in het ziekenhuis geholpen en wordt je wakker na een uurtje en dan zit je man daar koffie te drinken met een stukje cake en dan heb je zo,n honger en dan eet je alles wat los en vast zit en het blijft er allemaal in, en dat na 9 weken alleen maar gespuugd te hebben en niks binnen kon houden, dat je maag en je slokdarm en zelfs mijn hele mond kapot was van het spugen en gewoon rauw is van het maagzuur en dat alles er gewoon weer in blijft alsof er niets gebeurd is en dat is nu juist het moeilijke want nu voel je je weer gewoon helemaal zoals het hoort, lichamelijk dan en daarom denk je nu heb ik wel de juiste beslissing genomen, maar ik weet ook diep in mijn hart dat dat wel zo is, maar je verstand zegt toch iets anders, en daarom is het zo moeilijk als mensen zo over je praten omdat je er zelf ook niet helemaal achter stond, maar het was een keus die we moesten maken anders had de dokter het gedaan maar dan bij 12 weken en dat leek mij veel erger als het niet beter was gegaan, en ik weet dat het niet beter was gegaan omdat het bij mijn 2 andere zwangerschappen ook heel erg was alleen niet zo erg, anders hadden we hier nooit meer over hoeven nadenken, want dit is gewoon de moeilijkste beslissing in mijn leven geweest, en misschien hebben andere vrouwen die niet in verwachting   kunnen raken hier een heel ander idee bij, maar neem van mij aan dat je dit echt niet zo maar doet, ik heb elke keer zoiets o ik zou nu 23 weken geweest zijn en zo zou het nu gaan  maar helaas en toevallig zijn allebij mijn beste vriendinnen in verwachting, ook dat nog ben niet jaloers, gun het ze van harte maar het doet wel verdomd zeer, en dan nog de opmerkingen van ach je hebt er 2 jongen en een meisje, wat wil je nog meer nou gewoon mijn zwangerschap normaal volbrengen zonder 9 maanden helemaal van de wereld te zijn en dan dat het zo moet eindigen, het is nu 14 weken geleden en ik moet er nu maar niet meer over zeuren dat voel je gewoon, alleen mijn man begrijpt het, en we wonen ook nog in het buitenland, dus het gevoel met je familie is hier al ver te zoeken, dus je wordt helemaal op jezelf teruggeworpen, maar in ieder geval bedankt voor de lieve woorden, liefs robine
 
lieve Robine,

wat herkenbaar!!!   jij hebt hyperemesis gravidarum, wist je dat??
ik heb 2 kinderen, en bij allebei hyperemesis gehad. heel erg ziek, nog geen slokje water binnen kunnen houden! niet kunnen douchen en je haar kunnen kammen!

met de oudste 6 jaar geleden heb ik 13 keer in het ziekenhuis gelegen! aannhet infuus met de tweede (4 jaar) de eerste maand ziekenhuis en en uit, thuis nog aan het infuus gelegen, na 6 maand ging het iets beter, wel heel misselijk maar niet meer overgeven,   met de 7 de maand weer ziekenhuis opnames. 2 week voor de bevalling is mijn man en vader van mijn kids verongelukt.

ik ben nu ''alweer'' 3 jaar getrouwd en 2 jaar geleden zwanger geweest van een kindje van ons samen, maar helaas het mocht niet zo zijn, met 9 week moesten wij de zwangerschap aflaten breken, het ging niet meer! mijn nier/ en leverfunties werkten bijna niet meer! wat een verdriet!!!!!
5 dagen ziekenhuis 1 dag thuis, 5 dagen ziekenhuis 1 dag thuis en weer 5 dagen ziekenhuis 1 dag thuis vanaf week 6 tot week 9.

maar nu gaan wij voor een volgende zwangerschap, wij willen zo vreselijk graag een kindje van ons samen!!

meis, laat het weten of je mijn mailadres wilt, dan kunnen we informatie uitwisselen, ik heb in 2 jaar heel wat gevonden!! en elkaar steunen!

groetjes Tamara

 
Wat lijkt me dat verschrikkelijk wetend dat je gezonde kinderen op de wereld kunt zetten maar dat je eigen lichaam het niet kan verdragen. Probeer die nare opmerkingen van andere van je af te zetten. Ik weet zelf ook niet hoe dat zou moeten voelen maar wie ben ik om daar rots over te zeggen! Petje af dat je het toch geprobeert heb ondanks dat het iedere keer erger werd ik weet niet of ik zo sterk zou zijn.Je hebt hier niet veel aan misschien maar moest het toch even kwijt heel veel sterkte. liefs monique
 
Het inlevingsvermogen van veel mensen is ver te zoeken.

Helaas is het nog steeds zo dat mensen die zelf niets of nauwelijks iets hebben meegemaakt, zich niet kunnen voorstellen hoe moeilijk iemand het met een dergelijke beslissing kan hebben. Een beslissing die eigenlijk geen beslissing was, want wat had je voorkeuze, dus er viel niets te beslissen.

Ik wens je heel veel sterkte met de verwerking van dit verdriet. Je heb niet alleen een kindje verloren, maar moet ook nog opboxen tegen vooroordelen en dat terwijl je eigenlijk gewoon vertroeteld en gesteund zou moeten worden.

Heeel veeel sterkte meid.

Miep
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan