<p>Lieve mama’s en mama’s to be,</p><p>sinds maart 2020 na een paniekaanval heb ik angststoornis, paniekstoornis en een hartfobie ontwikkelt. Ik ben in therapie en tot op heden nog steeds bang dat ik wat aan mijn hart heb. Tot schrik kwam ik een paar dagen geleden erachter dat ik zwanger ben. Afgelopen twee weken alleen maar last van hyperventilatie en paniekaanvallen gehad. Nu ben ik zo erg bang dat mijn hartfobie en paniekstoornis tijdens mijn zwangerschap alleen maar erger zal worden. Wie heeft hier ervaring mee?</p>
Paniekstoornis
- Onderwerp starter Arimira
- Startdatum
Ik heb ook al jaren paniekaanvallen. Maar moet even afkloppen dat tijdens mn zwangerschap nu .. ik een stuk kalmer ben
Ik hoop echt voor je dat het mee valt
Hier kwam gewoon een soort rust over me heen door de blijdschap die ik voel.
Alleen snachts voel ik soms licht paniek. Maar dan ga ik even op pinterest kijken naar babykamers en babykleertjes en dan kalmeer ik wel weer.
Heel veel geluk de komende tijd
X
Hier kwam gewoon een soort rust over me heen door de blijdschap die ik voel.
Alleen snachts voel ik soms licht paniek. Maar dan ga ik even op pinterest kijken naar babykamers en babykleertjes en dan kalmeer ik wel weer.
Heel veel geluk de komende tijd
X
OMG het lijkt wel of ik het heb geschreven! Heel herkenbaar en na 23 jaar (nu 40) nog steeds "last" van...d.w.z. ik slik al jaren AD nadat therapie maar even deed helpen. Nadat ik n keer instorten weer van angst en hart en alles was ik er klaar mee en heb ik mijn psycholoog gebeld dat er NU wat moest gebeuren. Toen pas aan de medicatie gegaan. Zei de arts ook tegen mij..."wij zagen het al dat je dat zou ondersteunen maar dat moet je zelf willen"...inmiddels van 2011 pas aan de medicatie maar is echt een wereld van verschil. Tijdens de eerste twee kinderen tijdens de zw schap weinig last. Bij de derde zw schap was ik aan de medicatie en door moeten slikken. Door mijn hart angsten maar ook hypochonder te zijn voor mij maar ook mijn dierbaren is t weleens lastig....de roze wolk bij nummer 1&2 niet gekend omdat ik werd overspoeld met "angst voor t onbekende,"...heftig geweest na de geboorte maar gelukkig erna weer flink kunnen genieten en nu nog!
Herkenbaar! Ik had al tijden "plankenkoorts" bij grotere groepen mensen en binnenruimtes, waardoor er geen frisse lucht was. Dit was achteraf gezien een voorbode van mijn burnout, die tegelijk met mijn zwangerschap tot uiting kwam. Bij mij zijn de paniekaanvallen dus wel heel heftig geweest tijdens de zwangerschap, maar kwamen vooral door de combinatie hormonen en burnout.
Na de zwangerschap ook nog heel veel last ervan,bang om publiekelijk achter de kinderwagen flauw te vallen, of over te geven. God wat heb ik me beroerd gevoeld. Op den duur kwam ik er achter dat heftige en minder heftige perioden zich afwisselen en gekoppeld waren aan mijn cyclus. Ik ben daardoor mijn teunisbloemolie op gaan hogen en uiteindelijk ook monnikspeper erbij gaan slikken. Sindsdien heb ik er nagenoeg geen last meer van. Het enige wat me echt niet lukt is het dragen van een mondkapje, ik krijg geen lucht en raak zwaar in paniek.
Maar schijnbaar zijn paniekaanvallen na de bevalling een soort onbekend zusje van een postnatale depressie. Mocht je dat straks ervaren, zorg dat je je hormonen in balans krijgt. En voor nu, probeer jezelf zo min mogelijk te stressen. Met je kindje komt het allemaal wel goed.
Mijn zoontje was in het begin erg gespannen en voelde mij feilloos aan, maar door hem te leren ontspannen, echt naar hem te luisteren en te zorgen dat ik me zelf weer beter voelde, is het nu een heel sociaal, ondernemend en ondeugend jongetje van 17 maanden.
Heel veel sterkte... ik weet wat je doormaakt en het is pittig.. maar uiteindelijk komt het echt goed
Na de zwangerschap ook nog heel veel last ervan,bang om publiekelijk achter de kinderwagen flauw te vallen, of over te geven. God wat heb ik me beroerd gevoeld. Op den duur kwam ik er achter dat heftige en minder heftige perioden zich afwisselen en gekoppeld waren aan mijn cyclus. Ik ben daardoor mijn teunisbloemolie op gaan hogen en uiteindelijk ook monnikspeper erbij gaan slikken. Sindsdien heb ik er nagenoeg geen last meer van. Het enige wat me echt niet lukt is het dragen van een mondkapje, ik krijg geen lucht en raak zwaar in paniek.
Maar schijnbaar zijn paniekaanvallen na de bevalling een soort onbekend zusje van een postnatale depressie. Mocht je dat straks ervaren, zorg dat je je hormonen in balans krijgt. En voor nu, probeer jezelf zo min mogelijk te stressen. Met je kindje komt het allemaal wel goed.
Mijn zoontje was in het begin erg gespannen en voelde mij feilloos aan, maar door hem te leren ontspannen, echt naar hem te luisteren en te zorgen dat ik me zelf weer beter voelde, is het nu een heel sociaal, ondernemend en ondeugend jongetje van 17 maanden.
Heel veel sterkte... ik weet wat je doormaakt en het is pittig.. maar uiteindelijk komt het echt goed
Herkenbare dingen hier.
Hormonen hebben heel veel invloed. Ik knapte ook erg op van de zwangerschap, en op de pil voelde ik me ook een stuk beter. Die mag ik om andere redenen niet meer. Maar dat mis ik echt. Voor andere vrouwen zijn zwangerschapshormonen juist minder fijn, die versterken dan depressie en angst etc.
Om die reden alleen al heel goed om dit te bespreken met je huisarts en verloskundige, zodat je de juiste ondersteuning hierbij kan krijgen. Kiezen voor hulp is niet zwak. Het is juist sterk dat je iets van jezelf herkent en eraan wilt werken. Het moet ook voor je kindje.
Mij heeft therapie heel goed geholpen. Het is niet zo dat ik vrij van angst ben, maar ik weet wel veel beter te herkennen wat de signalen zijn, wat het triggert, hoe mijn denkpatronen zijn, en hoe ik mezelf er weer uit kan krijgen. En af en toe even praten en bevestiging krijgen van hoe sterk ik ben was ook fijn.
Als je er gebaat bij bent dan zijn er ook medicijnen die je in de tussentijd kunnen helpen. Maar goede begeleiding is belangrijk.
Hormonen hebben heel veel invloed. Ik knapte ook erg op van de zwangerschap, en op de pil voelde ik me ook een stuk beter. Die mag ik om andere redenen niet meer. Maar dat mis ik echt. Voor andere vrouwen zijn zwangerschapshormonen juist minder fijn, die versterken dan depressie en angst etc.
Om die reden alleen al heel goed om dit te bespreken met je huisarts en verloskundige, zodat je de juiste ondersteuning hierbij kan krijgen. Kiezen voor hulp is niet zwak. Het is juist sterk dat je iets van jezelf herkent en eraan wilt werken. Het moet ook voor je kindje.
Mij heeft therapie heel goed geholpen. Het is niet zo dat ik vrij van angst ben, maar ik weet wel veel beter te herkennen wat de signalen zijn, wat het triggert, hoe mijn denkpatronen zijn, en hoe ik mezelf er weer uit kan krijgen. En af en toe even praten en bevestiging krijgen van hoe sterk ik ben was ook fijn.
Als je er gebaat bij bent dan zijn er ook medicijnen die je in de tussentijd kunnen helpen. Maar goede begeleiding is belangrijk.
@MammavanT, ik raad je echt aan om je eens in te lezen over de combinatie Teunisbloemolie, B6 en magnesium en evt. Monnikspeper daarbij. Zijn allemaal supplementen en werken bij mij fantastisch! Zeker aangezien jij aangeeft dat je om redenen niet aan de anticonceptie kan. Ik ben hormonaal heel gevoelig, zonder stabiliserende middelen schiet mijn stemming van hot naar her. De pil is ook niet aan mij besteedt, omdat ik daar onwijs afgevlakt van raak. Dankzij de supplementen is mijn stemming een stuk stabieler en daardoor mijn angsten dus ook!