papa's kindje

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal!

Ik heb even getwijfeld of ik dit wel moest posten, maar ik heb even steun nodig. Ik heb het soms ergens erg moeilijk mee.

Mijn dochtertje van net 1 jaar is al vanaf de geboorte een echt papa's kindje. Die twee zijn stapelgek op elkaar - erg lief.

Wanneer ik alleen ben met Robin is ze superlief. Ze is vrolijk, aanhankelijk en speelt ontspannen om me heen. Als ze valt en huilt komt ze bij me knuffelen en is ze zo getroost. Geen probleem, een modelkindje.

Maar dan komt papa thuis (hij is elke middag vroeg thuis vanwege een kantoor aan huis) en begint het gelazer. Wanneer ze papa ziet wil ze naar hem toe, altijd en overal. Het maakt niet uit of hij net thuis komt of al de hele dag bij ons is - als ze hem ziet wil ze naar hem toe. Valt ze en pak ik haar op om te troosten, wil ze naar hem toe. Ik krijg haar niet getroost dan, ze blijft huilen en wijzen naar papa en wijst me duidelijk af. Draag ik haar en papa loopt naast ons, wil ze naar hem toe. Wordt ze 's nachts huilend wakker en staan we samen naast haar bed, ze wil naar papa. Altijd en overal wil ze papa liever dan mama...en dat doet soms zoveel pijn.

Ik neem het hem  bijna kwalijk, hoewel hij er natuurlijk niks aan kan doen. En ons dochtertje al helemaal niet. Sterker nog,  hij wil haar het liefste dan dwingen bij mij te blijven omdat hij het vervelend vindt voor mij - wat het allemaal nog veel erger maakt natuurlijk.  

Herkent iemand dit? Is dit "gewoon" eenkennig? Sommige mensen zeggen "het is zo weer andersom!"   Maar het is nog nooit andersom geweest, dus ik weet niet of ik dit een fase kan noemen. Dit blijft toch niet zo he?
 
Ik kan je niet echt geruststellen.
Maar ik zal ons verhaal even vertellen,want ik weet heel goed hoe je je moet voelen.

Onze zoon (nu 6 jaar) had precies hetzelfde maar dan naar mij toe.
Wij hebben ook elke keer geprobeerd om er geen aandacht aan te geven.Dus als hij viel oid dan reageerde diegene die het dichts bij was,maar hij keerde zich dan gewoon van zijn vader weg.Uiteindelijk hebben we er maar aan toegegeven voor de rust in huis.
Dit is maar een heel klein stukje voorbeeld,maar om nou alles op te schrijven lijkt me onnodig.

Vanaf toen hij naar school ging ging het beter.Sorry dat duurt bij jouw nog 3 jaar.
Ondertussen heeft hij nog steeds momenten waarop mama beter is,maar dat valt mee en dan is het ook zo dat er dan echt wat aan de hand is.

Hopelijk haal je toch wat positiefs uit mijn verhaal.

Groetjes Jessica
 
Nee, dit herken ik niet van mijn jongste.

Wel een beetje van mijn oudste, maar onze situatie is weer anders, omdat ik gescheiden ben van zijn vader. Al toen hij heel jong was, nog geen half  jaar.

Maar daardoor heeft hij zijn vader wel een beetje op een voetstuk staan. Hij is daar om het andere weekeind, en doen ze natuurlijk vaak alleen maar leuke dingen. Maar ik hoor hier dus minimaal 5 keer per dag: Maar bij papa........, daar ben ik al geweest met papa......, papa zegt dit of dat..... Mijn huidige man en ik worden daar heel kriegelig van, zeker omdat zijn vader ons (mij en mijn zoontje dus) eigenlijk heeft laten zitten. (heel lang verhaal, dus zet dat hier maar niet neer)

Ook al is de situatie echt totaal anders, ik snap de frustratie dus wel heel erg goed!!
 
hier het zelfde probleem,

samir is een schat van een jonge als ik met hem samen ben.
maar zodra zijn vader thuis is komen de problemen.
hij wil bij mij niet eten, niet spelen, niet zitten.
ik kan wel huilen dan.
de afgelopen 2 weken waren het zwaarts hier. man overspannen thuis.
toen moets hij dus echt niks van mij hebben.
naar de winkel wou die zelfs niet, alleen bij papa spelen.

je kan er eigenlijk niks aan doen.

groetjes annette
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan