<p>Mijn man is vanaf dag 1 super betrokken geweest bij alles rond de zwangerschap! Het is voor ons een lang traject geweest om zwanger te raken maar uiteindelijk door iui zwanger geraakt! Tijdens het iui proces heeft hij geen afspraak overgeslagen en ook tijdens de zwangerschap is hij bij alle afspraken met de VK geweest! Hij was/is super betrokken en had zoveel zin in de komst van de kleine! Nou is hij zzp'er en kan hij zijn tijd zelf indelen dus dat maakte het wel makkelijker! Nu zijn we 6 weken ouders van een prachtige zoon! Doordat de bevalling niet makkelijk is gegaan, spoedkeizersnee, was mijn herstel moeizaam en heeft hij veel zorg, vooral in het begin, voor onze zoon op zich genomen! Hij deed dit super en ik vond dit zo mooi om te zien! Nu na 6 weken ben ik steeds meer zorg over gaan nemen en we merken dat onze jongen een moederskindje is! Ik krijg de lachjes en de 'praatjes' en de troost knuffels terwijl papa voornamelijk de huiltjes krijgt! Terwijl hij ' speelt' met onze zoon, verschoont, doet hem in bad, geeft hem de fles, huid op huid contact, draagt hem buiten in de draagzak en is altijd in de buurt ( thuiswerken) ! Hij praat met hem, zingt voor hem maar de lachjes zijn summier en regelmatig begint onze zoon te huilen! Ik zag dat het hem wat deed en vanavond vroeg ik dat aan hem en gaf hij aan dat hij dit jammer vindt! Hij wil ook een band met zijn zoon krijgen en ziet deze ontstaan tussen mij en hem maar hij voelt zich daarin buitengesloten terwijl hij zo zijn best doet! Ik vind dit zo naar dat hij dit zo voelt! Hij heeft zelf nooit een vader gehad, zijn vader heeft hem nooit erkent, en hij wil zo graag dit anders doen en er echt zijn voor zijn zoon! Tuurlijk is het nog maar een baby van 6 weken dus misschien vragen we teveel en zal dit veranderen maar toch doet het mij pijn hem zo te zien.....wie heeft tips....? </p>