partner en laatste loodjes

A

ANONYMOUS_USERNAME

Beste vrouwen van het forum,
Ook ik zit wel vaak op het forum om dingen te lezen over mensen die ongeveer net zo ver zijn als ik in de zwangerschap. Ik ben nu 34,5 weken zwanger en het gaat bij mij eigenlijk heel voorspoedig. Ik kan bijvoorbeeld nog hardlopen en doe alles thuis nog. Maar het mentale aspect vind ik juist heel zwaar op dit moment. Mijn vraag is dus of jullie daar last van hebben. Ik zal een paar voorbeelden noemen. Toen ik 31,4 weken was, lag mijn kind nog steeds met zijn hoofd omhoog. Dat lag hij ook al bij week 28. Toen werd de afspraak gemaakt dat ik as maandag pas weer terug hoefde te komen bij de verloskundige. Dat vond ik zelf dus heel laat. Hoe is dat bij anderen. Ook met mijn partner heb ik onenigheden. Ik wil hem heel graag bij alles betrekken en vragen of hij wat meer in het huishouden wil doen, maar dat is hij niet gewend en dat is heel vermoeien. Ik heb het idee dat hij me af en toe helemaal niet begrijpt. Gisteravond hadden we echt enorme ruzie ik was zo overstuur dat ik heel bang was dat het kindje in mijn buik het zou begeven. Is dat bij jullie ook weleens voorgekomen. Ik ging vanochtend ook op de weegschaal staan en ja hoor, bijna twee kilo afgevallen, ben nu dus bijna 35 weken en maar zeven kilo zwaarder dan normaal, van pure stress zal ik maar zeggen. Ook daar maak ik me dan weer zorgen over.
Ik wil dit niet beschouwen als een klaagbericht, maar ik wil graag weten of andere zwangere dit ook ervaren of dat ik de enige ben.
De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst.
 
Hallo Ingrid,
Herkenbaar. Ook ik had gisteravond denderende ruzie met mijn man. Ook ik heb het idee dat hij mij niet begrijpt. dat ik inderdaad ook alles alleen in de huishouding moet doen. Veel komt op mijn schouders neer. En dat is voor hem een logische zaak. Het gebeurt gewoon. Ik ben nog niet zo ver in de zwangerschap als jij maar het is wel ons vierde kindje. En ik heb vaak het idee dat mannen niet begrijpen dat het huishouden runnen een zware job is van 24 uur per dag. Maar je moet niet vergeten dat kerels heel anders in elkaar zitten dan vrouwen. Ik denk dat wij als vrouw zijnde toch veel gevoeliger zijn, kunnnen van elk klein puntje een groot onderwerp maken, met alle gevolgen vandien. Wij willen graag dat mannen ons feilloos aanvoelen, zien wanneer we druk zijn, wanneer we last van buik, rug of baby hebben, mannen moeten eigenlijk onze gedachten nog raden, als we lopen te denken of ons zorgen maken. En mannen maken lang niet zoveel problemen als ons. Mijn man wil heel veel doen in de huishouding, maar ik moet het hem wel elke keer vragen, hij 'ziet'het niet.
Terwijl hij wel wil hoor. Echt. En ik weet geoon van mezelf dat ik niet van mijn man moet eisen dat hij net zoveel 'ziet' als ik in de huishouding.Hij ziet heel veel zaakjes gewoon niet.
Ik bedoel dit niet als negatief hoor. Maar soms heb je van die dagen dat het gewoon allemaal even wat tegen zit.
Morgen hopelijk beter.
Succes met alles, probeer je niet te druk te maken, en vergeet vooral niet dat er bij iedereen wel wat is.
Geniet nog even van je zwangerschap!
sorry voor het misschien lange verhaal.
Groet,
Fieke
 
Hallo Ingrid
o zo herkenbaar die hormonen en waag het niet dat iemand er iets van zegt hihihi. Mijn man helpt heel veel in het huishouden omdat ik dit lichamelijk niet meer kan. Dan hebben wel het wel over anders dingen en maak ik daar ruzie om. Het hoort er allemaal bij. Wat betreft je kind die kan heel veel hebben voordat er iets gebeurt. Zolang je bloeddruk goed is is er niets aan de hand. Het is gewoon zo dat je veel bezorgder bent maar dat hoort bij het moederschap. Volgens mij is het ook zo dat je na ongeveer 24 weken moet je om de drie weken op controle. na je 30 week om de twee weken en na 36 iedere week. Als je zelf veel ongerust maakt zou ik gewoon contact opnemen met de verloskiundige. als er verder niets aan de hand is worden bovenstaande richtlijnen aangehouden.
succes met je zwangerschap
 
Hoi Fieke en andere reactie,
Inderdaad mannen zijn anders dan vrouwen en dat is ook moeilijk te begrijpen en wellicht dat ik dat nu sterker merk in de zwangerschap want normaal merk ik er veel minder van. Maar het lijkt net of ik alles ineens veel scherper zie in de huishouding, dat ik op alle slakken zout leg, terwijl dat normaal ook wel is maar echt veel minder. Denken jullie echt dat het met hormonen te maken heeft. Ik lees namelijk ook weleens verhalen dat dat onzin is. Ik weet het ook niet, de tijd zal het leren als ik niet meer zwanger ben. Maar ik was echt wel heel erg geschrokken gisteren. Ik was bijna histerich gewoon en dat was in de zwangerschap nog echt niet zo erg geweest.
En weten jullie dat van het gewicht, zou mijn baby dan bijvoorbeeld niet veel wegen of vreet hij gewoon een beetje van mij weg. Ik ben van mezelf al zo dunnig, dus dat is eigenlijk niet de bedoeling dat hij hij mij op gaat eten.
ik hoop weer van jullie te horen.
 
Hoi Ingrid,

Ook voor mij erg herkenbaar, het gevoel dat je vriend je af en toe helemaal niet begrijpt. Ik ben juist makkelijker geworden in heel veel dingen sinds ik zwanger ben. Mijn vriend heeft dat ook al een paar keer gezegd. Ik had wel wat dingen gelezen over hoe verschillend mannen en vrouwen met een zwangerschap omgaan: vrouwen veel met de baby, babyspulletjes en andere regeldingetjes bezig, terwijl de man vaak het gevoel heeft: nu stort ik me nog even op werk en vrienden, want nu kan het nog. Mijn vriend heeft dat gevoel volgens mij ook heel erg, want hij is (zeker nu het einde in zicht is, ik ben nu bijna 35 weken zwanger) bijna iedere avond de hort op. Ik laat hem daarin heel erg zijn gang gaan, niet omdat ik dat zo leuk vind maar ik kan me het gevoel wel een beetje voorstellen en heb ook weinig zin om me er druk over te maken. Maar ik vind wel dat als ik dan een keer iets van hem vraag (bijvoorbeeld gisteravond, vanuit de kroeg met mij mee naar huis omdat ik niet meer op mijn benen kon staan van vermoeidheid) schiet het wel bij mij in het verkeerde keelgat als hij dan stenni gaat schoppen omdat hij 'eindelijk een leuke avond heeft en nog een paar uur met zijn vrienden wil blijven'. Terwijl hij al constant weg is en ik dit in de afgelopen maanden misschien maar een keer eerder aan hem heb gevraagd (gaf ook een scene trouwens). En ik maak me dan ook zorgen over de baby als ik me daardoor heel rot voel, slecht slaap en lig te huilen. Daardoor voel ik me eigenlijk alleen nog maar rotter. En schuldig tegenover de baby. Maar ook mijn zus zei al dat de baby vrij veel kan hebben wat dat betreft, ook zij heeft tijdens haar zwangerschap dit soort situaties meegemaakt. Maar het geeft me wel een 'eenzaam' gevoel tijdens mijn zwangerschap, net of ik er nu 9 maanden alleen voor sta terwijl mijn vriend lekker de bloemetjes buiten zet en zich nergens mee bemoeit.

Sterkte ermee in elk geval en als je je echt zorgen maakt: gewoon naar de verloskundige bellen, daar zijn ze tenslotte voor!!!!!!
 
Dag lieve vrouwen!

Ik lees jullie verhalen en word er een beetje pissig van. Jullie mannen worden toch potverdomme papa's! Jij draagt de zwangerschap en dat is mooi en fijn, maar hun taak is toch echt om jou (en dus jullie kindje) je heel erg goed te laten voelen. Ze moeten je verwennen met liefde, aandacht en hulp. Ik raad jullie dan ook aan om op een rustig moment (dus niet tijdens een ruzie en zeker niet wanneer hij gedronken heeft...) hier over te praten. Te vertellen dat jij een pittige taak hebt die je met plezier draagt, maar dat je het wel heel fijn zou vinden als hij nu al in zou zien dat hij een vader IS. Niet wordt, hij IS de vader van de baby in de buik en moet zijn taak als papa dus nu al uitvoeren door jou te helpen met de dingen die er moeten gebeuren.
Veel succes! En veel liefs!
 
Ik word er ook pissig van, en heb het onderwerp ook buiten ruziemomenten en dronken momenten aangekaart op een open, niet-verwijtende manier. Maar hij is ervan overtuigd dat zijn 'vaderrol' pas begint op het moment dat het kindje er is, en niet/nauwelijks tijdens de zwangerschap. Ik kan hem daarvan niet overtuigen. Veel 'regeldingen' ervaart hij (voor mijn gevoel!!!) ook als last, bijvoorbeeld het uitzoeken van een geboortekaartje. Terwijl dat volgens mij toch iets is dat je samen doet en wat ook leuk is om samen te doen. Makkelijk om je te verschuilen achter dingen die 'man-eigen' en 'vrouw-eigen' zijn, maar 'relatie-eigen' moet toch zijn dat je voor elkaar klaar staat in een relatie..... (he kreeg ik em dit mar eens aan zijn verstand gepeuterd, zou me een hoop tranen besparen :-(
 
Lieve dames,

Ik vraag me af waarom jullie denken dat mannen veranderen alleen vanwege het feit dat jij zwanger bent...

Als je een hork van een vent hebt die je laat zitten en de hort op gaat en zich weinig aantrekt van je ongemakken als je niet zwanger bent, waarom denken jullie dan dat het anders zal worden als je een kind verwacht?

Ik vraag me vaak af hoe het komt dat geweldige vrouwen in mijn omgeving toch met zo'n eikel van een vent opgescheept zitten en dat zelfs vrijwillig doen en er zelfs kinderen mee gaan krijgen die ze vervolgens alleen kunnen verzorgen want die man leeft gewoon door zoals hij dat altijd al deed. Als ik jullie verhalen lees kan ik me ook weer niet voorstellen dat je met zo'n man uberhaupt een kind wil krijgen.

Als je toch altijd alles moet vragen zoals Fieke zegt, of als je zo overstuur raakt van een kerel dat je vreest voor je baby zoals Ingrid schrijft, dan ga je toch niet zwanger raken van zo'n vent? Fieke zelfs voor de 4e keer! Waarom??!!

Ik snap helemaal niks van vrouwen die een man hebben zoals Marieke die bijna elke avond gaat stappen met een vrouw thuis die 35 weken zwanger is. Wat is dat voor een man??? Hij moet thuis zijn bij haar en haar voeten masseren en zorgen dat ze lekker die laatste weken doorkomt als hij niet op zijn werk zit! Wat is er zo leuk aan jou man Marieke dat je bij hem blijft? Is het soms een ECHTE man of zo? Waar je je erg vrouw bij voelt? Het gaat echt mijn pet te boven. Zorg toch dat je met iemand je leven deelt die je waard is in plaats van met zo'n weggewaaid dakraam te gaan hokken in de hoop dat hij ooit nog eens verandert. Gebeurt niet meiden, echt niet! Eens zo'n konijn, altijd een konijn en je zult er dus nog vaak alleen voor staan.

Er zijn mensen in mijn omgeving die mijn man maar een watje vinden omdat hij minder is gaan werken, voor de kinderen zorgt en achter de kinderwagen loopt of met een draagzak m over de markt slentert om boodschappen te doen. Watje of niet, door mijn man heb ik een feest van mijn zwangerschappen kunnen maken en de kinderen zijn echt van ONS samen en niet een project van mij alleen waar hij zich alleen mee bemoeit als hij er toevallig zin in heeft.

Het is 2004 en de man waarmee je een kind krijgt is er net zo verantwoordelijk voor dat jij straks gaat baren als dat je dat zelf bent. Dus niet alleen papa zijn als de baby er is, ook nu goed voor de aanstaande mama zorgen en als hij dat niet doet en hij maakt je verdrietig dan is het een lul van een vent en ook straks als hij vader is!

Ik wens jullie veel sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan