Partner niet blij met zwangerschap

L

Liefbeestje

<p>Hallo,</p><p> </p><p>Ik moet het even van mij af schrijven en wie weet zit er ergens ook nog wel een mooi advies voor mij in het verschiet. </p><p>2017 hebben wij ons eerste kindje mogen verwelkomen. Ze groeit als kool en wat zijn we trots op haar. Recentelijk hebben we besloten dat we graag nog een paar kleine voetjes in huis rond willen laten trappelen.</p><p>Zo gezegd zo gedaan. Alleen sneller dan gepland is het raak. Wat een van de gelukkigste momenten zou moeten zijn blijkt nu een ware nachtmerrie geworden voor mij. Het lijkt alsof mijn man een 2e kindje niet ziet zitten. Vanaf het moment dat we het weten zit hij alleen maar te huilen, wordt kwaad om de kleinste dingen en geeft me niet echt het gevoel dat deze kleine (of ik) welkom is. Benoemd dat het te snel is en dat we beter hadden kunnen wachten</p><p>Ik ben ten einde raad, zit met mijn handen in het haar. Ik probeer positief te blijven en blij te zijn. Maar ik weet niet hoelang ik het nog vol kan houden. </p><p>Misschien is er iemand die een zelfde situatie heeft gezeten of een zelfde reactie heeft gehad? Alle advies is welkom!</p>
 
Waarom vind hij het te snel? Vind hij 2 kinderen onder de 3 te zwaar? Hadden jullie een “huilbaby” en is hij daar misschieb bang voor? Als je de reden erachter weet kan je het misschien ook beter begrijpen. Heel veel sterkte
 
Ik vermoed dat er meer aan de hand is of iig iets achter zit. Als hij zo emotioneel enzo is. Probeer daar achter te komen. Wellicht heeft het niks met jou en de baby te maken.
 
Neem de tijd om met hem in gesprek te gaan, Ik heb het idee dat er een achterliggende gedachten achter zit dit misschien niks met jou of de baby temaken heeft.
 
Zorg ervoor dat jullie kleine even weg is zonder dat hij er vantevore vanaf weet. Zorg dus dat er een momentje van bijvoorbeeld sowieso 2 uur is voor jullie om te praten. Even met zn 2.
Word niet boos maar leg hem uit dat je hem graag wil begrijpen en het moeilijk is voor jou om hem zo te zien.
Ik heb altijd geleerd dat vanuit jezelf praten hoe je je voelt op een positieve manier naar de ander veel effectiever is dan "JIJ zit alleen maar te huilen DUS ik ben gekwetst of maak me zorgen" vooral een man kan dit echt als aanval zien en daardoor meteen die muur hoog zetten.
Stel ook jezelf vragen. Hoe zit het met de financieën? Ga jij compleet stoppen met werken of blijf je zelfde als nu? Werkt hij veel en is het misschien TE veel voor hem ? 
Hoe zit het tussen jullie? Alles oke? Laatst een discussie gehad of een meningsverschil? Ben jij zelf nog wel gezellig thuis en voor hem? Ook voor de man komt er veel op hem af.
In het ergste geval is hij vreemdgegaan en is nu in paniek. Maar ik denk eerder dat een van bovenstaande dingen aan de hand is maar ik wilde het er wel eerlijk bij vermelden.
 
Sterkte!
 
Hi, 
Mijn verhaal is natuurlijk niet precies het zelfde maar wellicht helpt het je iets.. 
Wij hebben begin januari “het” gesprek gehad.. ik 29, mijn vriend 32 en inmiddels 10 jaar samen dus een kleine zou welkom zijn. Financieel hebben we het meer dan goed en wonen in een kast van een huis. Ontzettend naïef want wij dachen dat het wel even zou duren na zo’n lange tijd aan de pil. Eind januari werd ik al niet ongesteld! Eigenlijk waren we beide enorm geschrokken omdat het niet zo gepland is zoals wij dachten.. 
Na een paar dagen gingen mijn paniek gevoelens over naar blije gevoelens dat ik mama mag worden maar bij mijn vriend nog niet.. we hebben echt hele lange gesprekken gevoerd, het ene gesprek liep huilend af om dan weer het volgende gesprek goed en blij af te sluiten.. wat ik wil zeggen, praat met elkaar. Geen verwijten naar elkaar en goed luisteren. Hij voelt zich ontzettend verantwoordelijk voor de financiën en wil dat we niets te kort komen. Dit kwam pas bij gesprek 3 of 4 naar voren.. ondanks dat ook hij vanaf dag 1 zei dat de baby enorm welkom is werd hij wel heel bang voor alle verantwoordelijkheid en het veranderen van ons leven. 
Ik denk na een week of 2 begon hij ineens over namen en de babykamer etc.. hij moest gewoon enorm wennen aan het idee en alles voor zichzelf op een rijtje zetten.. inmiddels 12 weken zwanger en beide gelukkig! Hij kan niet wachten om het aan zijn vrienden te vertellen!
Geef hem de tijd.. en het is niet makkelijk want jij loopt waarschijnlijk op een roze wolk. Ik vond het ook moeilijk om mijn eigen gevoelens even opzij te schuiven maar heb vertrouwen in je partner. Ik had ook echt het idee dat het nooit goed zou komen.. 
Sorry voor het lange verhaal maar ik hoop dat je hier een beetje troost uit kunt halen en straks ook kunt genieten van jullie tweede wondertje..
 
Iedereen bedankt voor jullie vriendelijke woorden en woorden van advies
 
Er ligt inderdaad heel wat achter zijn emoties en uitbarstingen. Na een lang gesprek en vele tranen hebben we besloten elkaar even een paar dagen ruimte te geven. 
Zo gezegd zo gedaan en gelukkig lijkt hij nu blij te zijn met de zwangerschap 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan