Hey,
Ik moet even m’n hart luchten…
Mijn partner zegt dat ik de laatste tijd erg veranderd ben, we hebben (bijna)3 maanden geleden een dochter gekregen en sindsdien ben ik prikkelbaar volgens hem. Ik geef de hormonen de schuld maar aangezien hij het ook niet meer ziet zitten af en toe kan hij dat ook niet als reden geven zegt hij.
Mijn familie is heel bezorgd maar vergeet volgens mijn partner zijn gevoelens want volgens hem is het alleen maar “zielige ik” en hij werkt 40 uur en aan hem wordt niet gedacht of gevraagd.
Ik kom uit een familie die veel praat en emoties toont en hij uit een familie die niet vaak praat over gevoelens en waar hij ook zijn gevoel niet kwijt kan. Hij beloofde naar een psycholoog te gaan om alles te verwerken (zo hoog zit het met opeenstapeling van familie gebeurtenissen) maar doet dit niet en verzint steeds excuses.
Hij is bang dat onze relatie uiteen valt alleen omdat we af en toe meer discussies hebben of het niet eens zijn dan voordat wij een baby hadden. Natuurlijk is het nog allemaal vers maar hij is bang dat onze relatie niet meer wordt zoals het was en ik wordt daar helemaal zenuwachtig van omdat ik dan bang ben (ook al zou hij dat niet doen) dat hij het uitmaakt.
Ik heb zelf al een afspraak gemaakt bij de assistente van ggz omdat mijn partner zoveel negativiteit uit over het zijn van een ouder en als ik er wat van zeg (ook negatief tegen dochter) dan zegt hij dat hij z’n gevoel niet mag uiten van mij en wordt hij geïrriteerd en boos.
En dit allemaal trek ik niet meer en het maakt mij letterlijk depressief. Ik neem de zorg voor m’n dochter de laatste tijd over van hem in de zin dat ik die negativiteit niet wil horen, dat ik het zelf dan maar doe maar ook mijn emmer is volg en gelukkig doe ik er wel wat aan. Ik heb nog net gezegd aangezien we een discussie hadden dat ik door die “prikkelbaarheid” naar de ggz ga voor handvatten (hij hoeft niet te weten dat dit door hem komt) en dat hij dat ook zou doen aangezien hij het beloofd had na een paar uitbranders van hem.
Hij zegt dat hij geen tijd heeft (of je maakt tijd, denk ik dan) en zegt “ik maak natuurlijk altijd loze beloftes” en vult dit voor mij in.
Weet soms niet meer wat ik doen moet, liefst stuur ik hem als hij zo negatief is op een moment een week lekker weg zodat hij weer normaal terug kan komen. Natuurlijk zijn er ook leuke momenten dat hij lief tegen onze dochter praat en hij zorgt voor het huishouden/koken of boodschappen en ik klaag zeker niet hierover maakt de negativiteit hangt als grotendeels als een donkere wolk voor de zon.
Praten met hem heb ik ook al geprobeerd maar het zit hem zo hoog dat ik hem hierbij gewoon niet helpen kan.
is er iemand met een soortgelijke situatie ?
Ik moet even m’n hart luchten…
Mijn partner zegt dat ik de laatste tijd erg veranderd ben, we hebben (bijna)3 maanden geleden een dochter gekregen en sindsdien ben ik prikkelbaar volgens hem. Ik geef de hormonen de schuld maar aangezien hij het ook niet meer ziet zitten af en toe kan hij dat ook niet als reden geven zegt hij.
Mijn familie is heel bezorgd maar vergeet volgens mijn partner zijn gevoelens want volgens hem is het alleen maar “zielige ik” en hij werkt 40 uur en aan hem wordt niet gedacht of gevraagd.
Ik kom uit een familie die veel praat en emoties toont en hij uit een familie die niet vaak praat over gevoelens en waar hij ook zijn gevoel niet kwijt kan. Hij beloofde naar een psycholoog te gaan om alles te verwerken (zo hoog zit het met opeenstapeling van familie gebeurtenissen) maar doet dit niet en verzint steeds excuses.
Hij is bang dat onze relatie uiteen valt alleen omdat we af en toe meer discussies hebben of het niet eens zijn dan voordat wij een baby hadden. Natuurlijk is het nog allemaal vers maar hij is bang dat onze relatie niet meer wordt zoals het was en ik wordt daar helemaal zenuwachtig van omdat ik dan bang ben (ook al zou hij dat niet doen) dat hij het uitmaakt.
Ik heb zelf al een afspraak gemaakt bij de assistente van ggz omdat mijn partner zoveel negativiteit uit over het zijn van een ouder en als ik er wat van zeg (ook negatief tegen dochter) dan zegt hij dat hij z’n gevoel niet mag uiten van mij en wordt hij geïrriteerd en boos.
En dit allemaal trek ik niet meer en het maakt mij letterlijk depressief. Ik neem de zorg voor m’n dochter de laatste tijd over van hem in de zin dat ik die negativiteit niet wil horen, dat ik het zelf dan maar doe maar ook mijn emmer is volg en gelukkig doe ik er wel wat aan. Ik heb nog net gezegd aangezien we een discussie hadden dat ik door die “prikkelbaarheid” naar de ggz ga voor handvatten (hij hoeft niet te weten dat dit door hem komt) en dat hij dat ook zou doen aangezien hij het beloofd had na een paar uitbranders van hem.
Hij zegt dat hij geen tijd heeft (of je maakt tijd, denk ik dan) en zegt “ik maak natuurlijk altijd loze beloftes” en vult dit voor mij in.
Weet soms niet meer wat ik doen moet, liefst stuur ik hem als hij zo negatief is op een moment een week lekker weg zodat hij weer normaal terug kan komen. Natuurlijk zijn er ook leuke momenten dat hij lief tegen onze dochter praat en hij zorgt voor het huishouden/koken of boodschappen en ik klaag zeker niet hierover maakt de negativiteit hangt als grotendeels als een donkere wolk voor de zon.
Praten met hem heb ik ook al geprobeerd maar het zit hem zo hoog dat ik hem hierbij gewoon niet helpen kan.
is er iemand met een soortgelijke situatie ?
??