Partner viert feestdagen niet met mii

G

Gebruiker10196191

<p>Hallo allemaal, </p><p>Mag ik iets aan jullie voorleggen waar ik echt heel erg mee zit?</p><p>Ik ben een moeder van 2 kinderen van 11 en 14 jaar. 7 jaar geleden gescheiden en sinds 1 1/2 jaar een nieuwe relatie. Ik voel me fijn bij mijn nieuwe partner. We zien elkaar hooguit tijdens het weekend wegens kinderen en wegens afstand, maar dat neem ik voor lief.</p><p> </p><p>Toch komen er een aantal barstjes. Mijn partner is hsp-er (hoogsensitief) en vindt mijn kinderen erbij te druk. Dus we spreken alleen af zonder mijn kinderen, maar wel met dochter van partner erbij.</p><p>Om dezelfde reden mag ik niet mee naar verjaardagen en familiefeestjes. Te druk als ik mijn kinderen ook mee neem, en bovendien voelt het 'samengesteld gezin' nog moeilijk voor mijn partner (partner ziet mijn kinderen zelden, dus zo 'samengesteld' zijn we eigenlijk niet....).</p><p>Tot slot: ik zit in de groepsapp van de familie van mijn partner. Lees ik daar een paar weken geleden tot mijn ontsteltenis dat mijn partner met familie en vrienden op vakantie gaat tijdens de kerstdagen. Ik wist van niets.... Ik had ook niet mee gekund, vanwege mijn kinderen die 1 kerstdag bij mij zijn, maar toch..... Er werd niet eens iets gevraagd, niets overlegd, ik lees het op een groepsapp en dat voelt niet fijn...</p><p>Ik heb mijn partner hiermee geconfronteerd. Aanname was 'dat ik het wel zou begrijpen'. Tis een skivakantie, en ik weet idd dat mijn partner graag weer eens wilde gaan skieen. Maart 2020 werd als streefdatum genoemd. Dus dit overviel me nogal.</p><p>Als klap op de vuurpijl: we hebben ruzie gehad over de kerstdagen. De manier waarop dingen worden gedaan zit me echt heel hoog. Bovendien weet mijn partner hoeveel moeite ik sowieso sinds scheiding en overlijden moeder heb met kerst. Dus niet fijn zo. Maar ik dacht: nu zal mijn partner wel de benen onder de komt gaan uitlopen om na terugkomst alsnog tijd met mij door te brengen. We hebben beide 2 weken vakantie, en de 2e week blijft nog over. Maar niets van dat alles. Dus toen zelf maar voorgesteld oud en nieuw samen door te brengen. Kon niet, dochter was er dan (7 jaar). Dus ik zeg: neem haar gerust mee. Kon niet, slaapt niet graag bij een ander. Nog een 2e keer hierover begonnen. Aangeboden dat ze beiden samen in mijn bed slapen, matras in de woonkamer, tussen ons in slapen op de bank... Niks kon.</p><p>Ex partner heeft ook een nieuwe relatie. Daar logeert dochter incidenteel wel. Daar heeft dochter ook echt wel moeite mee. Maar ex partner doet dat dus toch. Verweer van mijn partner: ik ben mijn ex niet. En dat klopt. Geen speld tussen te krijgen. </p><p>Een uitnodiging andersom (bij partner) kwam niet. Daarnaast heb ik een hond die met vuurwerk beter gewoon thuis kan zijn (rolluiken dicht in de bijkeuken). Partner heeft een hekel aan honden. </p><p>Dus gevraagd of we die tweede week anders een keer een nachtje samen weg kunnen. Kon niet, dochter zou er de hele week zijn want ex partner moet de hele week werken. LOk. Maar mag ik dan wel een keer een kopje koffie komen drinken. Daar werd geen ja en geen nee op gezegd. </p><p>Inmiddels blijkt de dochter van mijn partner tijdens oud en nieuw toch bij diens ex te zijn. Ex hoeft alsnog niet te werken dan. Dus partner is nu ineens ook alleen met oud en nieuw. </p><p>En nu ineens is het ok als partner bij mij komt met oud en nieuw. </p><p>Ik neig er nu naar om zelf 'nee' te zeggen en dan maar allebei alleen te gaan zitten. Ik voel me zo tweederangs....</p><p>Ik heb mijn partner ook al meer dan eens gezegd: kennelijk heb ik je prioriteit niet. Ik voel me heel onbelangrijk....</p><p> </p><p>Daarnaast zei partner een paar dagen geleden dat ex toch niet de hele week hoeft te werken tijdens die 2e vakantie week. Dus misschien kunnen we tohh een keertje samen iet doen. Dit roept bij mij nu een heel sterk 'nu laat maar' gevoel op. Maar misschien is dat wel kinderachtig? Het spontane is er voor mij helemaal vanaf. Als het zo ontzettend moeilijk is om ergens rond de feestdagen mijn partner een keer te kunnen / mogen zien.... Ik kan daar wel om huilen... </p><p>Partner ziet geen probleem. Merk wel dat het als erg vervelend ervaren wordt dat ik hier iets van vind. Dat is niet leuk voor mijn partner. Gaat nu met 'gemengde gevoelens' op vakantie (en daar voel ik me dan weer schuldig over). </p><p>Dit alles doet me heel veel verdriet. Want ALS we samen zijn, dan hebben we het zo fijn.....</p><p>Ik hou van mijn partner en hoopte en hoop op een toekomst. </p><p>Vraag me alleen af wat ik moet doen..... Heb veel verdriet...</p><p> </p><p>Graag eerlijk advies. Ik probeer het allemaal niet groter en zwaarder te maken dan het is, maar wat moet / kan ik hier in godsnaam mee...</p><p>Zit de hsp in de weg? Ik heb erover gelezen. En dan lees je dat hsp ers ruimte nodig hebben, ook ruimte en tijd om besluiten te nemen, enzo. Ze kunnen zich overvallen voelen en dergelijke. Ik wil daar rekening mee houden. Maar heb tegelijkertijd verdriet en voel me afgewezen. (ben zelf ook ene erg gevoelig persoon).</p><p>Wat zouden jullie doen? </p>
 
Wat ik zou doen? Lekker de kerst met eigen gezin vieren (probeer er iets leuks van te maken) en hem lekker laten gaan. Daarmee doel ik dus op weg met zo'n lamzak. Je verdient een man die 1000% gaat voor jou en kinderen en dat je wel een prioriteit ben. Kruip niet voor deze man en wring je niet in bochten. 
 
Mag ik heel eerlijk zijn? Dit is geen gezonde relatie. Het klinkt voor mij alsof hij je aan het lijntje houdt. Het klinkt meer als scharrelen dan aan een relatie. Nee, dat ligt niet jou! Ik zou heel goed nadenken, eventueel samen in gesprek gaan. Ik ben het met de andere dames eens. Je verdient beter! Succes!
 
Ik denk dat niemand hier heel goed over kan oordelen. Fijn voor jou is het zeker niet hoor, dat voorop. Maar ik ben zelf ook een hsper en oh oh.. wat een worsteling is dat geweest voor jaren. Ik ben nu 33 en pas sinds een jaartje of 2 begin ik er grip op te krijgen met behulp van een coach die gespecialiseerd is in hsp.
Voor die tijd voelde ik me zo snel overspoeld, klem gezet en kwam ik er steeds pas veel te laat achter wanneer iets teveel voor me was. Gevolg was dat ik een week of langer met migraine en complete overprikkeling het huis niet uit kon. Geloof me, dat is geen pretje.
En het gevolg was dat ik dus ALLES af ging houden en eigenlijk iedereen buitensloot. Puur uit zelfbescherming. 


Gezond? Nee, natuurlijk niet! Maar logisch omdat het vanuit onmacht was? Absoluut. 


Ik wist gewoon niet meer wat ik aan moest met alles en durfde dus ook bijna niets meer. Ik nam ook geen enkel initiatief naar mijn vriend om nog dingen samen te ondernemen en trok mijn eigen plan. Helemaal niet omdat ik schijt aan hem had of hem aan het lijntje hield. Dit was mijn overlevingsstrategie geworden.
Zelf merkte ik ook natuurlijk dat mijn relatie eronder ging lijden en ben ik hulp gaan zoeken. Ik heb mijn vriend er ook bij betrokken zodat hij veel meer ging begrijpen hoe het allemaal bij mij werkt en waarom ik soms doe wat ik doe. Als ik me nu weer eens afzonder, komt hij juist heel bewust met me zitten om te kijken wat er nu onder dit gedrag zit. Want er zit altijd wat onder. 


Gedrag is niet de oorzaak. Het zit een laagje dieper. 


Ik vraag me dus af hoeveel zicht jouw vriend zelf al heeft op zijn hooggevoeligheid en of dit mogelijk speelt. 


Nogmaals; ik begrijp echt hoe frustrerend dit voor jou is, maar ik weet als geen ander hoe een worsteling het kan zijn om als hooggevoelig persoon in deze wereld mee te kunnen komen. Duw hem niet te snel weg. Probeer het gesprek eens aan te gaan met hem hierover. 


De coach waar ik mee werk heet overigens Jolanda Hoogkamer. Ontzettend fijn mens en ze heeft veel gratis content op haar website staan. Misschien is dit ook wat voor jou om wat meer over hsp te lezen.
Veel sterkte in deze moeilijke situatie en ik wens je ook veel wijsheid. 
 
HSP is geen excuus om je als een eikel te gedragen, neem dat van me aan als psycholoog. Jij laat het hem gebruiken als carte blanche om alles naar zn zin te krijgen. Dit klinkt niet als een gelijkwaardige relatie waarin jouw behoeften en wensen serieus worden genomen, of zelfs maar overwogen. Goed gesprek aan gaan, kijken of je er nog uit komt/vertrouwen in hebt en anders zijn er nog meer vissen in de zee
 
Ik vind het eerlijk gezegd nogal wat, wat er nu allemaal gezegd wordt. Ik mis toch een heleboel informatie om al deze aannames en oordelen te kunnen doen. Volgens mij kent niemand deze mensen persoonlijk en weet niemand alle ins en outs. Zelfs niet of hier al eens een goed en open gesprek over is geweest samen. Het is ook 1 kant van het verhaal en iedereen heeft zijn eigen waarheid en referentiekader. Nogmaals naar de ts; het is heel rot voor jou en het voelt voor jou niet goed. Dat gevoel mag er zijn, is terecht en staat buiten kijf.
Maar het is wel hele beknopte info over een relatie tussen twee mensen en vanaf 1 kant. Ik zit weer eens met open mond de reacties te lezen. Altijd makkelijk oordelen vanaf een beeldschermpje. Maar goed, dat is een dingetje op internet. 
 
Als je echt heel gek op iemand bent, dan wil je toch veel tijd samen doorbrengen. Dan wil je je liefje toch ook graag mee (vragen) op wintersportvakantie? Hij houdt je inderdaad op een afstandje. Ik zou hier ook heel verdrietig van worden hoe dit allemaal gaat. Klinkt bijna respectloos. Ook als hsp-er weet je lijkt me wel hoe je fatsoenlijk met een geliefde om hoort te gaan. Je verdient echt iemand die  van je houdt en niets liever wil dan bij jou zijn, ondanks hsp en dochter. Waar een wil is, is een weg! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan