Heb even nood aan klagen over mijn partner. <br /><br />De voorbije twee dagen werk ik van thuis uit om tegelijk voor onze zieke (buikgriepje) dochter(4) te kunnen zorgen. Normaal ga ik naar mijn werk omdat maar zo’n 20% van mijn taken van thuis uit kunnen gebeuren. <p>Ik ben momenteel ook bijna 30 weken zwanger.</p><p>Mijn partner werkt al sinds begin van Covid voor 90% van de tijd van thuis uit en beweert dat thuiswerk en tegelijk voor onze dochter zorgen niet te combineren valt in zijn geval. (Dat terzijde)</p><p>Vandaag was zo een dag dat dochterlief geen koorts meer heeft, wel nog diarree maar ook al meer energie, kortom te ziek voor school, te goed om heel de dag in bed te liggen, het kind verveelt zich dus.</p><p>Ik die dus met zwangere buik (en bijkomende kwalen) werk en dochter probeer te combineren, ongelukjes van niet-tijdig-op-het-toilet-geraken probeer op te kuisen, bijhorende was te doen, de vaatwasser die om één of andere reden steeds vol lijkt te zitten probeer in en uit te laden en ook nog eens 3 maaltijden op tafel tover (inclusief tussentijdse snacks voor de kieskeurige patient). Ik vergeet vast nog een hoop, zwangerschapsbrein weet je wel…</p><p>De dag van mijn partner:</p><p>Mijn partner die zich heel de dag amper 1uurtje laat zien, en duidelijk merkt tijdens het avondeten dat ik doodop ben, heeft (nadat dochterlief in bed ligt en ik de vaatwasser nog maar eens heb ingeladen) het LEF om in de zetel te ploffen met de woorden: “Wat een vermoeiende dag vandaag.” Sorry maar WAT? Hij heeft een hele dag op zijn kont ongestoord mogen zitten werken terwijl het eten hem voorgeschoteld werd! Je had wat voor een dag?? En dan vraagt hij waarom ik zo een gek gezicht trek! Heb hem even duidelijk gemaakt dat ik doodop ben en dan zegt hij doodleuk dat ik maar in mijn bedje moet kruipen. Nee, het is 8uur ‘s avonds ik wil tijd voor mezelf! <br /><br />Ben ik hier nu helemaal aan het overdrijven of niet?</p>