Hoi Susan
Lief dat je er na vraagt!
Ik zit er nog midden in. Tot half juni gaat het door.
Het is op zich wel goed hoor.
Het gespreks gedeelte vind ik zelf wat minder prettig. We zijn met 8 mensen, waarvan er een aantal zo doorheen zitten, dat ik het moelijk vind om hun te zien worstelen. Ze hebben veel meer hulp nodig. Een vrouw zegt letterlijk dat ze wel eens eraan denkt dat ze er mee wilt stoppen met het leven. Ik heb haar van de week gesproken, toen ik buiten met haar stond te praten.
Heb haar heel voorzichtig aangeraden hulp bij een psycholoog te gaan zoeken, dat deze therapie niet genoeg is.
Ik merk dat ik zelf er al heel wat van af weet en mijn diepste dal wel gehad heb en dus een stuk verder in het verwerkingsproces zit.
Ik red me wel, tuurlijk met ups en downs, maar wordt er gelukkig niet depri van. Heb alleen zo de neiging om met een ander mee te gaan leven, dat is niet erg, maar ik zit er nu toch echt voor mezelf.
Er zitten ook 2 vrouwen met wie ik het goed kan vinden. We moeten altijd erg lachen om elkaar. lachen om elkaars gemuts als we weer zo stijf zijn, dat we amper op de grond komen.
Het bewegingsdeel daar zag ik enorm tegen op. Ik ben helemaal niet sportief en ook nog te zwaar. Gek genoeg vind ik dat eigenlijk erg leuk. Ik kan alles wel, doet allemaal daarna wel vreselijk veel pijn, maar toch kan ik dat ook wel hebben.
Ik moet er ook heel vaak heel erg lachen. Iedereen kreunt en steunt als ze oefeningen moeten doen. Iedereen heeft er moeite mee en dat is wel eens fijn om te zien. In mijn omgeving voel ik mij altijd een oude vrouw met bewegen. Hier heeft iedereen dit en kunnen we er smakelijk om lachen.
Het is dus op zich wel positief. Ik voel me er wel op mijn plek.
Of het echt wat doet, moet de tijd uitwijzen.
Het is wel heel vermoeiend. Gewoon het heen en weer gerij twee keer per week. Je bent toch twee ochtenden van huis. Elke dag oefeningen doen...steeds oppas regelen, gewoon werken, je huishouden en 3 jongens thuis.
Ik kom dus wel energie tekort moet ik je eerlijk zeggen.
Chris heeft het heel moeilijk gehad met steeds naar oppas te moeten. Werd gillend wakker 's nachts en riep in zijn dromen
"mama, bij jou blijven, mama niet weg".....
Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Het schuldgevoel.
Dat begint nu beter te worden gelukkig. Nu zegt hij Mama komt weer terug bij mij...
Al met al, gaat het dus wel, al is de energie wel erg ver te zoeken.
x pascal
