Hoi meiden,
Gister met Ravi naar de orthopeed geweest en daar hebben we toch een "mindfuck" (sorry voor het woord maar kan het niet anders omschrijven) gekregen!
Hele gekke arts, wel aardig, die we kregen. Eerst vragen waarom we hier kwamen en dat we dit nog maar eens moesten uitleggen. Toen moesten we vertellen wat we wisten over heupdysplasie. Nou geloof mij ik heb zoveel gelezen de afgelopen weken dat ik zijn baan over kan nemen.... En ik maar denken geef me gewoon antwoord kerel....
Toen kwam hij met de foto's en volgens hem hadden zijn collega's het verkeerd gemeten en was het verschil tussen beide standen heel erg klein. Ook vond hij dat er verkeerde foto's waren genomen. Hij pakte het lijstje er bij wat de standen mochten zijn en volgens hem viel het daar nog net tussen. Hij gaf aan dat het lijkt op een natuurlijke groei van de heup en dat het bij jongetjes vaker is dat de standen van de heupen verschillen. Eigenlijk is er niks aan de hand (zei deze meneer letterlijk). Man oh man ik sprong bijna een gat in de lucht!!
En toen kwam er een maar.....Het kan ook zijn dat het niet goed ontwikkeld en dan moet hij toch alsnog een spreidbroekje aan. Tsja dan konden we over een maand terug komen, nieuwe foto;s laten maken en dan hopen dat het goed was. Was dit niet zo dan hadden we een maand verloren. Krijgen we de vraag wat wij het liefst zou willen. Wel of geen spreidbroek...Nou ik had het niet meer. Wat ben je in vredesnaam aan het doen kerel? Waarom zeg je niet meteen dat het niet goed is en zeg je eerst dat het allemaal wel mee valt. En dit is toch een keus die wij niet kunnen maken? Dit ook tegen hem gezegd en toen zei hij dat hij ons inderdaad niet aan het twijfelen moest brengen en gewoon een spreidbroek moest voorschrijven. Tjonge jonge eikel!!!
Al met al moet Ravi een pavlik bandage (ingewikkeld systeem met allemaal banden en gespjes...voor de genen die het willen zien kun je het googlen en krijg je wel plaatjes). Komende dinsdag word deze aangemeten en moet hij deze een maand lang 24 uur per dag aan. Daarna weer op controle om te kijken of het heeft geholpen. Zo ja, mag hij af. Heeft het een beetje geholpen dan naar alleen snachts dragen en als het niet helpt word er opnieuw gekeken wat er dan moet gebeuren.
Ik was zo ongeloofelijk verdrietig en boos! Als die kerel meteen had gezegd een maand lang een spreidbroek aan dan had ik gedacht ach dat valt wel mee. Beter dan drie maanden... Maar nu twijfel je. Gaat het wel helpen. heeft hij het wel nodig? Wat doen we hem aan om hem in dat ding te proppen terwijl het misschien niet eens had gehoeven. Maar wat als het wel moest dan zijn we ene maand kwijt...Iets wat je jezelf niet vergeeft.
En ja ik weet het, er zijn ergere dingen, hij heeft er waarschijnlijk helemaal geen last van, het is maar een maand. Maar ik vind het gewoon naar! Het ziet er naar uit! Ik weet niet hoe het allemaal gaat met hem. Wat als hij er helemaal gefrustreerd van raakt? etc..etc...etc...
Bah ben boos en verdrietig...
Liefs!
Gister met Ravi naar de orthopeed geweest en daar hebben we toch een "mindfuck" (sorry voor het woord maar kan het niet anders omschrijven) gekregen!
Hele gekke arts, wel aardig, die we kregen. Eerst vragen waarom we hier kwamen en dat we dit nog maar eens moesten uitleggen. Toen moesten we vertellen wat we wisten over heupdysplasie. Nou geloof mij ik heb zoveel gelezen de afgelopen weken dat ik zijn baan over kan nemen.... En ik maar denken geef me gewoon antwoord kerel....
Toen kwam hij met de foto's en volgens hem hadden zijn collega's het verkeerd gemeten en was het verschil tussen beide standen heel erg klein. Ook vond hij dat er verkeerde foto's waren genomen. Hij pakte het lijstje er bij wat de standen mochten zijn en volgens hem viel het daar nog net tussen. Hij gaf aan dat het lijkt op een natuurlijke groei van de heup en dat het bij jongetjes vaker is dat de standen van de heupen verschillen. Eigenlijk is er niks aan de hand (zei deze meneer letterlijk). Man oh man ik sprong bijna een gat in de lucht!!
En toen kwam er een maar.....Het kan ook zijn dat het niet goed ontwikkeld en dan moet hij toch alsnog een spreidbroekje aan. Tsja dan konden we over een maand terug komen, nieuwe foto;s laten maken en dan hopen dat het goed was. Was dit niet zo dan hadden we een maand verloren. Krijgen we de vraag wat wij het liefst zou willen. Wel of geen spreidbroek...Nou ik had het niet meer. Wat ben je in vredesnaam aan het doen kerel? Waarom zeg je niet meteen dat het niet goed is en zeg je eerst dat het allemaal wel mee valt. En dit is toch een keus die wij niet kunnen maken? Dit ook tegen hem gezegd en toen zei hij dat hij ons inderdaad niet aan het twijfelen moest brengen en gewoon een spreidbroek moest voorschrijven. Tjonge jonge eikel!!!
Al met al moet Ravi een pavlik bandage (ingewikkeld systeem met allemaal banden en gespjes...voor de genen die het willen zien kun je het googlen en krijg je wel plaatjes). Komende dinsdag word deze aangemeten en moet hij deze een maand lang 24 uur per dag aan. Daarna weer op controle om te kijken of het heeft geholpen. Zo ja, mag hij af. Heeft het een beetje geholpen dan naar alleen snachts dragen en als het niet helpt word er opnieuw gekeken wat er dan moet gebeuren.
Ik was zo ongeloofelijk verdrietig en boos! Als die kerel meteen had gezegd een maand lang een spreidbroek aan dan had ik gedacht ach dat valt wel mee. Beter dan drie maanden... Maar nu twijfel je. Gaat het wel helpen. heeft hij het wel nodig? Wat doen we hem aan om hem in dat ding te proppen terwijl het misschien niet eens had gehoeven. Maar wat als het wel moest dan zijn we ene maand kwijt...Iets wat je jezelf niet vergeeft.
En ja ik weet het, er zijn ergere dingen, hij heeft er waarschijnlijk helemaal geen last van, het is maar een maand. Maar ik vind het gewoon naar! Het ziet er naar uit! Ik weet niet hoe het allemaal gaat met hem. Wat als hij er helemaal gefrustreerd van raakt? etc..etc...etc...
Bah ben boos en verdrietig...
Liefs!
Kan hij er weer een tijdje tegen aan