<p>Na anderhalf jaar ontpillen bleef mijn ongesteldheid nog steeds ontzettend onregelmatig. Een half jaar geleden ging ik hiervoor naar de huisarts maar ik moest dit maar aankijken. Inmiddels heb ik een echo afgedwongen en werden mijn vermoedens bevestigd dat ik PCOS heb. Helaas wilde mijn huisarts me niet doorverwijzen en kreeg ik geen enkele medewerking of advies behalve "ga nog maar een half jaar proberen". Ik ben in deze periode inmiddels verhuisd en heb gelukkig een nieuwe huisarts. Deze huisarts heeft wel kennis over PCOS en volgende maand mag ik al met mijn man naar de gynaecoloog. </p><p>Ik ben heel erg benieuwd wat de ervaring van anderen zijn met deze diagnose. Hoe ging de afspraak bij de gynaecoloog? Hoe snel is er eventueel aan medicatie begonnen? En hoe verliep dat? En hoe gaan anderen om met de druk van buitenaf? We krijgen veel opmerkingen en grapjes over wanneer er een kleintje komt: dit blijft zo confronterend en pijnlijk. </p><p>Hoor heel graag hoe anderen dit allemaal ervaren. </p>
PCOS en eerste start via Gynaecoloog
- Onderwerp starter Lisettem
- Startdatum
Wat vervelend dat de huisarts je eigenlijk niet zo serieus nam! Ik ben in mei gestopt met de pil, redelijk regelmatige cyclus. Laatste ronde 10 dagen bruin minimaal bloed verlies gehad. Hiermee naar de huisarts geweest. Zij stelde uit haar zelf voor een verwijzing naar de gynaecoloog te geven. Ik mag daar 5 maart naartoe. Ben ook wel benieuwd wat me daar te wachten staat. Mijn partner moet overigens mee stond in de brief.
Ik kreeg de 1e keer bij de gynaecoloog een echo en moest daarna bloed laten prikken. Mijn vriend moest een afspraak maken voor zaadonderzoek, omdat ze dat ook wilden uitsluiten, want het zou vervelend zijn als ik geholpen zou worden en dat van hem ook niet optimaal zou zijn. 5 of 6 weken later hadden we een afspraak om alle uitslagen door te nemen en het behandelplan te bespreken. Daarna vrij snel begonnen met hormonen.
Hallo,
Wat frustrerend he dat het zo lang duurt en dan word je ook nog eens niet serieus genomen door je huisarts... Gelukkig nu wel en dan kan het allemaal snel gaan (wat ik natuurlijk voor je hoop!!?)
Mijn geval; Januari 2017 gestopt met de nuvaring, ik was toen 32 en al vanaf mijn 14e aan de pil en later dus nuvaring.
Ik weet dat ik onregelmatig ongesteld werd voordat ik aan de anticonceptie ging, vandaar ook al vanaf mijn 14e aan de pil (en 1e vriendje toen en mijn moeder vond het beter dat ik dan uit voorzorg maar aan de pil ging?)
Oké verder vanaf januari 2017, gestopt en wachtende op de menstruatie. De eerste kwam nog na het verwijderen van de nuvaring en daarna bleef een hele lange tijd mijn menstruatie uit.. Had wel 2 keer bruin "oud" bloed, maar geen echte menstruatie.
Toen was ik een goed half jaar verder en gezien mijn leeftijd en vroege overgang in de familie, heb ik de huisarts gebeld. Zij nam mij gelukkig meteen serieus.
Ik ben doorgestuurd naar de gynaecoloog en er is toen een inwendige echo gemaakt. Ik bleek een hele boel eiblaasjes te hebben, wat op zich gunstig was, alleen deze kwamen dus niet zover dat ze gingen springen. Dus geen eisprong en geen menstruatie.
Toen moest manlief zijn sperma inleveren, om uit te sluiten dat het ook niet aan hem zou liggen.. Gelukkig had hij hele goeie zwemmertjes??
Toen kreeg ik Provera voorgeschreven, dit zorgt voor een bloeding, op de 3e (of 5e weet t niet meer precies) dag van deze bloeding moest ik met Clomid 50mg beginnen en deze moest voor een eisprong gaan zorgen.
Dit werd weer met een inwendige echo in de gaten gehouden. En er groeide 1 eitje!! Ik was heel blij dat het in ieder geval werkte, maar durfde nog niks te hopen.
Na 3x kijken hoe het eitje groeide had ik mijn eisprong, deze heb ik ook echt gevoeld. (Nooit eerder gevoeld, dus waarschijnlijk heb ik nooit echt een eisprong gehad..)
Dus flink "geklust" rond die periode natuurlijk? Toen moest ik een test na samenleving doen, dus na het "klussen" om te kijken of het sperma overleefde en zo richting de juiste plek kon gaan zwemmen.
Tot onze grote teleurstelling bleek mijn baarmoederhalsslijm te zuur van ph waarde, dus de spermacellen zouden niet overleven en zouden we weer een ronde opnieuw moeten gaan met de Provera en Clomid.
Maaaarrrrrrr..... ergens zei mijn lichaam dat het toch wel eens raak kon zijn.. Allerlei kwaaltjes en ik denk ook de innesteling wel gevoeld te hebben.
Maar ik wist ook uit ervaring dat je lichaam je ook ontzettend voor de gek kan houden, dus ik had niet veel hoop.
Tegen de tijd dat ik ongeveer ongesteld zou moeten worden (ook al wist ik natuurlijk niet of dit "vanzelf" zou gebeuren, heb ik gewoon op een ochtend getest. Dit was 1 maart 2018. Gelijk een clear blue digitale test gedaan en na 2 minuten stond er ZWANGER 1-2!!!! Ik kon het gewoon niet geloven, gelijk nog een action test er tegenaan gegooid en die knalde ook gelijk?
Ik was helemaal perplex! En tegelijkertijd ook heel bang... Het was nog maar zó pril en zo kwetsbaar...
Ik had al een afspraak bij de gynaecoloog staan, deze gebeld en ze wilde me graag zien. Weer een inwendige echo en daarop was te zien dat er wat zat, maar het was nog maar 4 en een halve week, dus nog weinig zekerheid. Maar ik was zwanger en nu was het te hopen dat het ook bleef zitten.
Een paar weken later naar de verloskundige en daar hebben we met 7 en een halve week een mooi kloppend hartje gezien!?
Toen was het voor ons écht! Maar nog steeds heel spannend en beangstigend, nog steeds zo kwetsbaar...
Maar gelukkig is alles goed gegaan, ik heb een hele goeie zwangerschap gehad.
Op 31 oktober 2018 ben ik bevallen van een prachtige zoon, kerngezond!!
Dus ik zou zeggen hou hoop en blijf positief, hoe lastig dat soms ook is .
Die grapjes wat je zegt heb ik ook gehad, vooral gezien mijn leeftijd wordt er verwacht dat je wel een x aan kinderen gaat beginnen.
In het begin lachte ik dat weg, zo van; ach alles op zn tijd... Maar later werd ik er best boos om en zei ik; ja en dan moet het ook nog lukken he? En verder zei ik niks. Vaak wist men dan wel genoeg en was het stil?
Ik had het mijn beste vriendinnen verteld en mijn ouders ook, zo had ik fijne steun en werden er geen rare vragen gesteld.
Zo heel verhaal, maar dan weet je hoe het ook kan gaan.
Ik hoop dat je gauw zwanger mag raken!!?? Veel succes?
Wat frustrerend he dat het zo lang duurt en dan word je ook nog eens niet serieus genomen door je huisarts... Gelukkig nu wel en dan kan het allemaal snel gaan (wat ik natuurlijk voor je hoop!!?)
Mijn geval; Januari 2017 gestopt met de nuvaring, ik was toen 32 en al vanaf mijn 14e aan de pil en later dus nuvaring.
Ik weet dat ik onregelmatig ongesteld werd voordat ik aan de anticonceptie ging, vandaar ook al vanaf mijn 14e aan de pil (en 1e vriendje toen en mijn moeder vond het beter dat ik dan uit voorzorg maar aan de pil ging?)
Oké verder vanaf januari 2017, gestopt en wachtende op de menstruatie. De eerste kwam nog na het verwijderen van de nuvaring en daarna bleef een hele lange tijd mijn menstruatie uit.. Had wel 2 keer bruin "oud" bloed, maar geen echte menstruatie.
Toen was ik een goed half jaar verder en gezien mijn leeftijd en vroege overgang in de familie, heb ik de huisarts gebeld. Zij nam mij gelukkig meteen serieus.
Ik ben doorgestuurd naar de gynaecoloog en er is toen een inwendige echo gemaakt. Ik bleek een hele boel eiblaasjes te hebben, wat op zich gunstig was, alleen deze kwamen dus niet zover dat ze gingen springen. Dus geen eisprong en geen menstruatie.
Toen moest manlief zijn sperma inleveren, om uit te sluiten dat het ook niet aan hem zou liggen.. Gelukkig had hij hele goeie zwemmertjes??
Toen kreeg ik Provera voorgeschreven, dit zorgt voor een bloeding, op de 3e (of 5e weet t niet meer precies) dag van deze bloeding moest ik met Clomid 50mg beginnen en deze moest voor een eisprong gaan zorgen.
Dit werd weer met een inwendige echo in de gaten gehouden. En er groeide 1 eitje!! Ik was heel blij dat het in ieder geval werkte, maar durfde nog niks te hopen.
Na 3x kijken hoe het eitje groeide had ik mijn eisprong, deze heb ik ook echt gevoeld. (Nooit eerder gevoeld, dus waarschijnlijk heb ik nooit echt een eisprong gehad..)
Dus flink "geklust" rond die periode natuurlijk? Toen moest ik een test na samenleving doen, dus na het "klussen" om te kijken of het sperma overleefde en zo richting de juiste plek kon gaan zwemmen.
Tot onze grote teleurstelling bleek mijn baarmoederhalsslijm te zuur van ph waarde, dus de spermacellen zouden niet overleven en zouden we weer een ronde opnieuw moeten gaan met de Provera en Clomid.
Maaaarrrrrrr..... ergens zei mijn lichaam dat het toch wel eens raak kon zijn.. Allerlei kwaaltjes en ik denk ook de innesteling wel gevoeld te hebben.
Maar ik wist ook uit ervaring dat je lichaam je ook ontzettend voor de gek kan houden, dus ik had niet veel hoop.
Tegen de tijd dat ik ongeveer ongesteld zou moeten worden (ook al wist ik natuurlijk niet of dit "vanzelf" zou gebeuren, heb ik gewoon op een ochtend getest. Dit was 1 maart 2018. Gelijk een clear blue digitale test gedaan en na 2 minuten stond er ZWANGER 1-2!!!! Ik kon het gewoon niet geloven, gelijk nog een action test er tegenaan gegooid en die knalde ook gelijk?
Ik was helemaal perplex! En tegelijkertijd ook heel bang... Het was nog maar zó pril en zo kwetsbaar...
Ik had al een afspraak bij de gynaecoloog staan, deze gebeld en ze wilde me graag zien. Weer een inwendige echo en daarop was te zien dat er wat zat, maar het was nog maar 4 en een halve week, dus nog weinig zekerheid. Maar ik was zwanger en nu was het te hopen dat het ook bleef zitten.
Een paar weken later naar de verloskundige en daar hebben we met 7 en een halve week een mooi kloppend hartje gezien!?
Toen was het voor ons écht! Maar nog steeds heel spannend en beangstigend, nog steeds zo kwetsbaar...
Maar gelukkig is alles goed gegaan, ik heb een hele goeie zwangerschap gehad.
Op 31 oktober 2018 ben ik bevallen van een prachtige zoon, kerngezond!!
Dus ik zou zeggen hou hoop en blijf positief, hoe lastig dat soms ook is .
Die grapjes wat je zegt heb ik ook gehad, vooral gezien mijn leeftijd wordt er verwacht dat je wel een x aan kinderen gaat beginnen.
In het begin lachte ik dat weg, zo van; ach alles op zn tijd... Maar later werd ik er best boos om en zei ik; ja en dan moet het ook nog lukken he? En verder zei ik niks. Vaak wist men dan wel genoeg en was het stil?
Ik had het mijn beste vriendinnen verteld en mijn ouders ook, zo had ik fijne steun en werden er geen rare vragen gesteld.
Zo heel verhaal, maar dan weet je hoe het ook kan gaan.
Ik hoop dat je gauw zwanger mag raken!!?? Veel succes?
Wat fijn om jullie reacties te lezen! Dankjewel! ! Dit soort verhalen geven me weer een boost en hoop op goede vooruitzichten!
Mn man staat ook al te trappelen om getest te worden zodat we in ieder geval weten waar we aan toe zijn. Hopelijk werkt bij hem alles goed en kunnen we relatief snel ook aan de behandelingen beginnen!!
Mn man staat ook al te trappelen om getest te worden zodat we in ieder geval weten waar we aan toe zijn. Hopelijk werkt bij hem alles goed en kunnen we relatief snel ook aan de behandelingen beginnen!!
Hi Lisette,
Inderdaad vervelend dat je zo lang hebt moeten wachten op een doorverwijzing.
Ik ben wel benieuwd wie dan bij jou die eerste echo heeft gemaakt en PCOS heeft vastgesteld? Bij mij werd dat door de gynaecoloog gedaan tijdens de eerste afspraak en zij stelde gezien onze kinderwens meteen voor om met medicijnen (Clomid) te starten om te kijken of ik hiermee een eisprong en regelmatige cyclus kon krijgen. Voordat ik hiermee mocht starten werd eerst mijn bloed en het zaad van mijn partner onderzocht en dat was gelukkig goed.
Ongeveer 6 weken na mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog kon ik starten met de Clomid, in de eerste ronde moest ik op dag 12 en 18 terugkomen bij de gynaecoloog voor een echo om de follikelgroei te meten. Toen was te zien dat de medicijnen aansloegen omdat er een eiblaasje aan het groeien was. In de eerste ronde was ik ook al zwanger, maar dit werd helaas een miskraam. Hierna duurde het even voordat ik weer kon beginnen met de Clomid, maar daarna was ik ook weer in de tweede ronde zwanger en nu is alles goed
Veel succes volgende maand en hopelijk snel een goede zwangerschap!
Inderdaad vervelend dat je zo lang hebt moeten wachten op een doorverwijzing.
Ik ben wel benieuwd wie dan bij jou die eerste echo heeft gemaakt en PCOS heeft vastgesteld? Bij mij werd dat door de gynaecoloog gedaan tijdens de eerste afspraak en zij stelde gezien onze kinderwens meteen voor om met medicijnen (Clomid) te starten om te kijken of ik hiermee een eisprong en regelmatige cyclus kon krijgen. Voordat ik hiermee mocht starten werd eerst mijn bloed en het zaad van mijn partner onderzocht en dat was gelukkig goed.
Ongeveer 6 weken na mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog kon ik starten met de Clomid, in de eerste ronde moest ik op dag 12 en 18 terugkomen bij de gynaecoloog voor een echo om de follikelgroei te meten. Toen was te zien dat de medicijnen aansloegen omdat er een eiblaasje aan het groeien was. In de eerste ronde was ik ook al zwanger, maar dit werd helaas een miskraam. Hierna duurde het even voordat ik weer kon beginnen met de Clomid, maar daarna was ik ook weer in de tweede ronde zwanger en nu is alles goed
Veel succes volgende maand en hopelijk snel een goede zwangerschap!
Hier ook pcos geconstateerd eind november. Hiervoor een half jaar geen menstruatie gehad naar huisarts gegaan, bloedonderzoek gehad en doorgestuurd naar de gynacoloog.
1e ronde clomid 50mg - geen reactie
2e ronde clomid 100mg en menstruatie opgewekt met primolut - geen reactie
3e ronde clomid 150mg en menstruatie opgewekt met primolut (geen menstruatie gehad wel clomid geslikt) morgen echo om te checken.
bij geen succes ga ik volgende ronde spuiten.
hier gaat het dus snel werkt het niet, dan gaan we door met hogere dosis of over op iets anders.
1e ronde clomid 50mg - geen reactie
2e ronde clomid 100mg en menstruatie opgewekt met primolut - geen reactie
3e ronde clomid 150mg en menstruatie opgewekt met primolut (geen menstruatie gehad wel clomid geslikt) morgen echo om te checken.
bij geen succes ga ik volgende ronde spuiten.
hier gaat het dus snel werkt het niet, dan gaan we door met hogere dosis of over op iets anders.