Dank meiden!
Spannend @Juliass!! Ik hoop het echt voor jullie!
@Smus, aij dat is balen.. Hopelijk gewoon alles goed en is je lijf even druk met het afweren van Corona.. Komt straks vast allemaal weer terug!
@Camhay, heb jij weer… snap dat je in de war raakt.. misschien hoe moeilijk ook, voor de duidelijkheid beter om heel even te wachten zodat je een verschil kunt zien? Ik duim voor je!
Wij hadden net bezoek, en weer klopte mijn onderbuik gevoel. Het nichtje van mijn vrouw (en ook haar beste vriendin) is in verwachting… Twee weken geleden zei ik tegen mijn vrouw: zou ze zwanger zijn? Nee joh, zei ze nog. Ik zei nog: nou… ik weet het niet. Ik heb zo’n vermoeden. Ze durfde het hier bijna niet te vertellen hier, voelde zich een beetje opgelaten. Nog best pril, maar hopelijk gaat alles goed voor haar! Ze zijn zelf ook een tijdje bezig geweest, dus vooral fijn dat het gelukt is! Was wel best tegenstrijdig. Ik gun het hun enorm! En ben ook wel blij voor ze. Maar na al die teleurstellingen had ik dat gevoel van het zoooo graag willen en de hoop een beetje afgesloten, zodat ik het minder voelde. En door haar verhalen kwam als een mokerslag weer terug. En dat vond ik heel lastig. Want immers wil ook zo graag op een dag kunnen zeggen dat het onze beurt is, maar ik ben dan vooral bang dat het ons misschien nooit gaat lukken en dan is blij zijn voor iemand anders wel even een uitdaging ?
Deze week op de Provera gaat overigens echt verschrikkelijk langzaam. Ik weet niet waarom, maar dit is bijna erger dan de laatste wachtweken. Vooral omdat ik denk dat ons nog meer tegenslag te wachten staat. Probeer dat gevoel maar uit te schakelen ??
Spannend @Juliass!! Ik hoop het echt voor jullie!
@Smus, aij dat is balen.. Hopelijk gewoon alles goed en is je lijf even druk met het afweren van Corona.. Komt straks vast allemaal weer terug!
@Camhay, heb jij weer… snap dat je in de war raakt.. misschien hoe moeilijk ook, voor de duidelijkheid beter om heel even te wachten zodat je een verschil kunt zien? Ik duim voor je!
Wij hadden net bezoek, en weer klopte mijn onderbuik gevoel. Het nichtje van mijn vrouw (en ook haar beste vriendin) is in verwachting… Twee weken geleden zei ik tegen mijn vrouw: zou ze zwanger zijn? Nee joh, zei ze nog. Ik zei nog: nou… ik weet het niet. Ik heb zo’n vermoeden. Ze durfde het hier bijna niet te vertellen hier, voelde zich een beetje opgelaten. Nog best pril, maar hopelijk gaat alles goed voor haar! Ze zijn zelf ook een tijdje bezig geweest, dus vooral fijn dat het gelukt is! Was wel best tegenstrijdig. Ik gun het hun enorm! En ben ook wel blij voor ze. Maar na al die teleurstellingen had ik dat gevoel van het zoooo graag willen en de hoop een beetje afgesloten, zodat ik het minder voelde. En door haar verhalen kwam als een mokerslag weer terug. En dat vond ik heel lastig. Want immers wil ook zo graag op een dag kunnen zeggen dat het onze beurt is, maar ik ben dan vooral bang dat het ons misschien nooit gaat lukken en dan is blij zijn voor iemand anders wel even een uitdaging ?
Deze week op de Provera gaat overigens echt verschrikkelijk langzaam. Ik weet niet waarom, maar dit is bijna erger dan de laatste wachtweken. Vooral omdat ik denk dat ons nog meer tegenslag te wachten staat. Probeer dat gevoel maar uit te schakelen ??
