A
Anoniem
Guest
Thx voor je reactie.
Ik wordt binnenkort 25, dus ik zit nog niet zo in de categorie van "nu of nooit" (bij wijze van spreken) gelukkig.
Dus ik weet het.... alle kansen liggen nog open en in principe is er nog tijd genoeg...
Langs de andere kant (misschien klinkt dit wel ziekelijk ofzo) kan ik het ect niet uit mijn hoofd zetten en ben ik er erg mee bezig. Tlijkt wel alsof mijn lijf na 1x zwangerschapshormoon te hebben geproefd (buitenbaarmoederlijk dan) schreeuwt om meer! Ik kan het moeilijk uitleggen maar daar is het allemaal begonnen, daarvoor had ik er amper bij stilgestaan.
Bovendien schieten hier de zwangere vriendinnen als paddestoelen uit de grond. Sommigen zijn zelf ouder dan mij, anderen zijn even oud maar hebben een oudere vriend/man, dus niet echt vergelijkbare situaties.
Positief is voor mij dat hij echt wel kindjes wil, enkel vind hij zichzelf nog wat jong (24) wat ik ergens wel rationeel begrijp hoor. En ook positief is dat we in de luxe-positie zitten dat we nog tijd heb wat betreft aantal vruchtbare jaren om het zo te noemen.
Langs de andere kant is het voor mij nogal moeilijk om elke dag bija te zitten vechten tegen het geschreeuw in mijn lijf en tegen de traantjes (zowel van blijdschp als van verdriet) als ik vriendinnen met babytjes of een bol buikje zien.
En dan vanmorgen zo pokkemisselijk opgestaan en ik krijg mezelf maar niet op gang (heb voor de komende weken ook mijn namiddagcursus die ik normaal volg van de agenda geschrapt, tot ik mezelf wat meer rust heb gegund)
Buiten die misselijkheid nog geen symptomen. Dat wordt ook nog afwachten... ben er nu al een tikje nerveus voor, maar niet veel want als ik daar aan denk wordt ik eigenlijk net heel rustig. Maar dat is dus nog 9Ã 10 dagen afwachten. En daar weet hij eigenlijk ook niets van, want stel dat het niet zo is, dan wil ik geen paniek hier in huis die dan totaal voor niets blijkt te zijn.
En als het wel zo is dan zien we op dat moment wel weer en ook dan heb ik wel het gevoel dat het goed komt.
Heel verwarrende situatie dus..
Ik wordt binnenkort 25, dus ik zit nog niet zo in de categorie van "nu of nooit" (bij wijze van spreken) gelukkig.
Dus ik weet het.... alle kansen liggen nog open en in principe is er nog tijd genoeg...
Langs de andere kant (misschien klinkt dit wel ziekelijk ofzo) kan ik het ect niet uit mijn hoofd zetten en ben ik er erg mee bezig. Tlijkt wel alsof mijn lijf na 1x zwangerschapshormoon te hebben geproefd (buitenbaarmoederlijk dan) schreeuwt om meer! Ik kan het moeilijk uitleggen maar daar is het allemaal begonnen, daarvoor had ik er amper bij stilgestaan.
Bovendien schieten hier de zwangere vriendinnen als paddestoelen uit de grond. Sommigen zijn zelf ouder dan mij, anderen zijn even oud maar hebben een oudere vriend/man, dus niet echt vergelijkbare situaties.
Positief is voor mij dat hij echt wel kindjes wil, enkel vind hij zichzelf nog wat jong (24) wat ik ergens wel rationeel begrijp hoor. En ook positief is dat we in de luxe-positie zitten dat we nog tijd heb wat betreft aantal vruchtbare jaren om het zo te noemen.
Langs de andere kant is het voor mij nogal moeilijk om elke dag bija te zitten vechten tegen het geschreeuw in mijn lijf en tegen de traantjes (zowel van blijdschp als van verdriet) als ik vriendinnen met babytjes of een bol buikje zien.
En dan vanmorgen zo pokkemisselijk opgestaan en ik krijg mezelf maar niet op gang (heb voor de komende weken ook mijn namiddagcursus die ik normaal volg van de agenda geschrapt, tot ik mezelf wat meer rust heb gegund)
Buiten die misselijkheid nog geen symptomen. Dat wordt ook nog afwachten... ben er nu al een tikje nerveus voor, maar niet veel want als ik daar aan denk wordt ik eigenlijk net heel rustig. Maar dat is dus nog 9Ã 10 dagen afwachten. En daar weet hij eigenlijk ook niets van, want stel dat het niet zo is, dan wil ik geen paniek hier in huis die dan totaal voor niets blijkt te zijn.
En als het wel zo is dan zien we op dat moment wel weer en ook dan heb ik wel het gevoel dat het goed komt.
Heel verwarrende situatie dus..