petraP

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo,

Ik las jouw vraag bij het onderwerp in het ziekenhuis bevallen of thuis. Dus ik denk ik antwoord maar even hier. Mijn antwoord is JAAAAA!!!!!
Ik was in mijn eerste zwangerschap totaal niet bang voor de bevalling. Ik had zoiets van, het moet er toch uit. En dat het pijn zou gaan doen, wist ik ook wel. Ik had werkelijk een super zwangerschap met echt nul klachten. Ik heb er alleen maar van genoten! Ik was het dan ook helemaal niet zat! Toen ik ook met 39 weken bij de vk kwam en mijn bloeddruk enorm hoog was, kwam dat voor mij echt als een schok. Ik had niets in de gaten. Twee dagen later werd ik opgenomen, met zwangerschapsvergiftiging. Met 39 weken en 5 dagen hebben ze mij ingeleid. Nou, wat je dan voelt, hoef ik je niet te vertellen. Het is zo onnatuurlijk en binnen no time, lig je volledig in de weeen. Bij mij wilde de ontsluiting niet verder gaan dan 4cm. Dus na een hele lange tijd,( 8 uur)  stemde ik eindelijk in dat ze mij pijnbestrijding zouden geven. ( eerst hield ik dat tegen, ik wilde niet nog meer troep in mijn lijf.) Toen ze mij naar beneden brachten voor een soort ruggenprik, ging het eigenlijk mis. De prik sloeg niet aan. Dus ze bleven mij maar verdoving toedienen. Na 4 keer, sloeg het eindelijk aan. Alleen toen kreeg ik alles te gelijk en sloeg mijn lijf helemaal stil. Ik voelde echt niets meer. Ik vond dat heerlijk, maar mijn weeen werden zo heftig, dat ze niet meer stopte. Dus er was geen rust moment meer. Na al een paar keer die dag, de weeenopwekers uit te hebben gezet of minder, kwam er nu iemand met weeen remmers aanrennen. iedereen was in rep en roer. Ik ben toen eerst alsnog weer naar de verlosafdeling gegaan. Toen kwam de gyn en maakte een krasje op het hoofd van de baby, om bloed uit het hoofdje te halen, om het zuurstof gehalte te meten. Ook dat was niet goed en het hartje van de baby ging van 180 naar 40 en dat kwam ook niet meer omhoog. Toen moest ik met spoed naar de ok. Toen gaven ze me alsnog weenremmers. Jeetje, wat ik toen voelde. Ik dacht dat ik dood ging. Je hartslag gaat voor 2 minuten naar 200. Echt naar was dat. Binnen een kwartier was mijn zoon geboren. En helemaal gezond! Ik was met 3 dagen weer thuis. Ik wilde zo graag naar huis en ik voelde me super. Ik vertelde iedereen, dat het allemaal wel meeviel. Al heb ik thuis best wel eens wat traantjes gelaten. Vooral omdat ik mijn kindje niet op mijn buik heb gehad, maar hij werd gelijk meegenomen. Dat was juist iets waar ik zo naar uitgekeken had.

Ik heb altijd gezegd, dat ik het zo weer zou doen. Maar nu dat ik weer zwanger ben, ben ik eigenlijk best wel bang!! Maar dat heb ik tegen niemand gezegd, behalve tegen mijn man. Ik wil eigenlijk tegen de gyn zeggen, dat ik niet meer ingeleid wil worden. Als het dan toch weer niet goed is, haal het dan maar weer uit mijn buik. Terwijl ik zoooooo graag natuurlijk zou willen bevallen!!!!

Hoe is het met jouw gegaan??
Heb jij eigenlijk ook niet een beetje de gedachten, dat als deze wel natuurlijk word geboren, dat het dan specialer is dan de eerste. ( al denk ik dat niemand specialer kan zijn, dan mijn eerste kanjer!!)
En jij bent ook bang??
Ik weet dat de kans erg klein is dat het weer gebeurd, maar toch.
En ben jij ook zo benieuwd hoe het is, om gewoon de eerste natuurlijke weeen te voelen. Of heb jij dat wel gehad. Ik niet!

Het is voor het eerst dat ik het zo opschrijf en ik vind het echt fijn!
Dus sorry voor het lange verhaal

Groetjes

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Suno,

Nou ik ben hardstikke bang op herhaling. Ik heb ook lang getwijfeld of we nog wel voor een 2e wilde gaan.
Bij mij ging het zo:
Ik was vanaf 24 weken hardstikke moe en begon vocht vast te houden. Tot die tijd niks aan het handje. Ik werd steeds dikker en moeier, maar de VK zei dat dat er bij hoorde. Mijn bloeddruk was altijd al aan de hoge kant. Toen ik met 37 weken op controle kwam was mijn bloeddruk te hoog. Over staafje plassen en ja hoor eiwit in urine. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar gelijk aan infuus, scanner, bloeddrukmeter, bloed prikken en echo. Je kent het vast allemaal. De dag erna 2 x ingeleid, maar zonder resultaat. Die nacht is echt een hel voor mij geweest. De bloeddruk steeg tot maximaal, ik zag sterren en allemaal beesten op de muur, overgeven, (vriend werd toen naar huis gestuurd want ik moest absolute rust) maar ze lieten me liggen tot ik echt stuipen begon te krijgen en lag te schokken in bed. Toen werd ik aan de magnesium gelegd, en vanaf toen was ik helemaal plat. Dat voelt alsof er hete brei in je lichaam wordt gespoten en dat je armen en bene open springen, echt verschikkelijk. Ik kon bijna niet meer ademen en praten. Toen ging echt het lampje uit. De volgende ochtend om half 7 stonden er allemaal artsen (en godzeidank ook mijn vriend) en toen werd er gekozen voor een speodkeizersnee.
Ik kreeg een ruggeprik en hup keizersnee. Met extra magnesium en zuurstof heb ik de geboorte half meegemaakt. Met kind gelukkig alles goed!! Na 3 uur op de uitslaapkamer mocht ik terug naar mijn kamer. Daar heb ik nog 3 dagen aan de magnesium gelegen (dus lam en suf,) en het ergste was dat ik amper kon bewegen dus mn kind niet kon pakken of voeden etc. De visite zat dus eerder met mn kind in de armen als ikzelf. Totaal heb ik 9 dagen in het ziekenhuis gelegen omdat mijn bloeddruk niet wilde zakken bleef er gevaar voor mij.
Thuis heeft mijn herstel heel erg lang geduurd (ook psygisch). Het heeft zeker een jaar geduurd voordat ik mijn kind uit handen durfde te geven en ik weer wat relaxter werd.
Voor mij was het klaar hoor: dit NOOIT meer. Later viel het kwartje dat mijn eigen leven ernstig in gevaar is geweest.
En toch kwam de twijfel over een tweede kindje. Na een lang wellis nietis spel in mijn hoofd, hebben we de knoop doorgehakt en besloten om er voor te gaan. En dat was snel raak, en toen begon de twijfel weer. Whaaa
Theoretisch is de kans op herhaling klein en als je het weer krijgt meestal in later stadium maar ik ben als de dood.
Dus thuis bevallen is geen optie meer en daar ben ik toch wel blij om. Alhoewel ik ontzettend jaloers ben op mijn vriendinnen die helemaal volgens het boekje thuis zijn bevallen, borstvoeding hebben gegeven, en op een flinke roze wolk hebben gezeten.
Ik prijs me gelukkig met mijn gezonde kind en hoop op een natuurlijke bevalling dit keer en een leuke kraamtijd.
Ik wil wel vooraf bij de gyn. een aantal dingen op papier hebben hoor: als het kind op gewicht is, en er gebeurt weer iets dergelijks, dan direct een keizersnee en eruit ermee. Niks inleiden, aanmodderen en laten liggen tot het echt niet meer gaat. Niet eerst proberen op de natuurlijke manier of wat dat ook maar eruit!
Momenteel gaat het heel goed hoor, totaal geen klachten, nog niks aangekomen, niet misselijk, dus ik probeer zo veel mogelijk te genieten van de komende tijd en blijf positief denken. En doe alleen maar leuke dingen, en wacht op de zon!!!
gr Petra