Hallo,
Mijn zoon (4 jaar) is ook vaak bang. Ik merkte al voor zijn eerste verjaardag dat er iets niet klopte. Ik heb twee jaar lang dit bij het cb aangegeven, maar er is nooit actie ondernomen. Nu heb ik ook een dochter (20 maanden) en ik zie nog duikelijker dat het gedrag van mijn zoon niet normaal is. Behalve bang zijn, durft hij niet met andere mensen te praten. Sinds april gaat hij naar de basisschool. Hij vindt het geweldig, maar doet niet mee met de andere kinderen en praat niet. Na een gesprek met de juf, heb ik besloten naar de huisarts advies te vragen. In eerste instantie wilde ze het op "taalachterstand" gooien, maar ik kan een gewone gesprek met hem voeren en het gaat ook om die "bang zijn". Na een tweede gesprek met de ha, waar mijn zoon bij was, heeft de ha toegegeven dat er iets meer aan de hand zou kunnen zijn. Dat hij niet wil praten heet "mutisme", een hardnekkige aandoening. Omdat hij elke contact vermijdt (niet kijken, doen alsof hij niet hoort), heeft de ha geadviseerd naar het jeugdzorgbureau te gaan en eventueel een afspraak met de kinderarts te maken.
Ik heb ook advies bij
www.deopvoedadvies.nl
gevraagd. Haar advies was bijzonder goed. Voor praten adviseerde de pedagoog een beloningssysteem. Het gaat langzaam, maar er zijn vorderingen. Over zijn angst is waar ik het meest aan haar advies heb gehad. Ze zij dat ik hem met de angstige situaties moet confronteren om hem te laten zien dat er geen reden is om bang te zijn. Toon je begrip voor haar gevoelens, maar help haar haar angst te overwinnen. Toen ik het advies kreeg, heb ik hem naar de kermis gebracht. Voorheen was het maar krijsen en huilen als hij in de buurt van een kermis was. Thuis zei ik dat hij met mij naar de kermis ging en hij moest aan alles meedoen. Daarna zou hij een cadeau krijgen. Die dag heb ik hem niet gevraagd of hij wilde op de toestellen. Ik heb hem gewoon erop gezet. Hij keek een beetje bang, maar ook verbaasd, zoiets als "wat krijgen we nou?". Na een paar rondjes, vond hij het ook leuk en wilde zelf erop. Daarna mocht hij een cadeau kiezen. Ik ben die dag meer dan 50 euro op de kermis kwijt, maar het was de moeite waard. Als we naar de speeltuin gaan, begin ik een gesprek met de andere kinderen en dan stel ik mijn zoon voor en zeg dat hij mee wil spelen. Ik zeg niet dat het perfect gaat, maar hij raak niet meer in paniek. Mijn aanpak nu is: geen gezeur, geen angst, doen gewoon! Het hoort bij zijn leeftijd!
Voor het praatprobleem, gaat hij na de schoolvakantie naar de logopedist, maar het beloningssysteem heeft al vorderingen gebracht. Ik heb dan goede hoop. Kijk of je advies van deopvoedadvies kan krijgen en hou me op de hoogte. Ik ben benieuwd.
