Ons zoontje is van augustus 2021 en dus nu 3,5 jaar oud. Hij gaat twee dagen per week naar de opvang en heeft daar een vriendje waar hij erg gericht op is. Al vaker hebben de juffen aangegeven dat hij erg gericht is op dat vriendje. Ze noemde het een obsessie. Hij speelt buiten de opvang om niet met hem maar we komen hem soms tegen, dan lijkt het ons echt dat de vriendschap wederzijds is omdat ze beide erg enthousiast zijn om elkaar te zien. Hij speelt buiten de opvang om minimaal 1 x per week wel met een ander kindje of met zijn neefje, daarnaast kan hij zich ook al erg lang super goed zelf vermaken. Echter gaf de juf afgelopen week weer bij het ophalen aan dat hij weer erg gericht is op het jongetje en de hele dag in paniek raakt als hij hem niet ziet. Mijn zoontje stond daar bij en ik zag aan hem dat hij zich ongemakkelijk voelde over de opmerking van de juf, dus ik zei met een knipoog naar hem dat we het er nog over zouden hebben thuis om het luchtig te houden. De juf bleef het echter herhalen en toen vroeg ik wat ze wil dat wij er thuis iets mee doen. Hij speelt al veel met andere kindjes en we leggen hem vaak uit dat hij meerdere vriendjes mag hebben. De juf gaf aan dat ze de jongetjes vaker uit elkaar gaan halen. Ik vind dit zelf best overdreven omdat ze het samen gewoon hartstikke gezellig hebben, en ik meer nieuwsgierig ben naar de aard van zijn afhankelijke gedrag op zo'n dag. Maar ik liet het gaan omdat ik het niet te groot wou maken voor hem. Vanochtend bracht ik hem weer naar de opvang, op deze dag is zijn vriendje er niet. Hij was volledig overstuur en in paniek, wilde echt niet gaan. Ik denk zelf dat dit vooral komt door het commentaar van de juf maar zie zelf ook echt wel dat hij de opvang makkelijker vind als zijn vriendje er ook is. Maar zo gek vind ik dat niet, ik vond school vroeger ook leuker als mijn vriendinnetje er was. Overigens wordt hij altijd met veel enthousiasme ontvangen door alle kindjes.
Ik merk dat ik er erg ambivalent over ben, enerzijds wil ik het niet te groot maken om dat ik denk dat het vanzelf over gaat. Ze gaan immers ook beide na de zomervakantie naar een ander school. Anderzijds maak ik me ook wat zorgen dat hij zijn zelfvertrouwen en plezier te veel laat afhangen van de aanwezigheid van zijn vriendje. Er zijn ook wat veranderingen op de groep van een vaste groep leeftijdsgenootjes die nu allemaal naar school zijn. Mogelijk dat die onzekerheid zo tot stand is gekomen nu, maar ik weet niet goed hoe we hem hier mee kunnen helpen.
Herkent iemand dit gedrag in zijn of haar kindje? En hebben jullie misschien tips of inzichten?
Ik merk dat ik er erg ambivalent over ben, enerzijds wil ik het niet te groot maken om dat ik denk dat het vanzelf over gaat. Ze gaan immers ook beide na de zomervakantie naar een ander school. Anderzijds maak ik me ook wat zorgen dat hij zijn zelfvertrouwen en plezier te veel laat afhangen van de aanwezigheid van zijn vriendje. Er zijn ook wat veranderingen op de groep van een vaste groep leeftijdsgenootjes die nu allemaal naar school zijn. Mogelijk dat die onzekerheid zo tot stand is gekomen nu, maar ik weet niet goed hoe we hem hier mee kunnen helpen.
Herkent iemand dit gedrag in zijn of haar kindje? En hebben jullie misschien tips of inzichten?
Laatst bewerkt: