Onze dochter moest nog 2 worden toen onze zoon geboren is. We hebben van te voren vaak het boekje Kleine Pluis (Nijntje) gelezen en geprobeerd uit te leggen dat er een baby in mama's buik zat. Het fijne was dat ze zelf al en grote interesse is poppen. luiers, etc had en als ze lekker aan het spelen was, vertelde we dat er straks een echte baby zou komen.
Maar hoe goed je voorbereiding ook is, volgens mij is het nog belangrijker hoe je met de situatie omgaat als de baby er eenmaal is. Wij hadden het geluk dat ze vanaf de eerste minuut dol op haar broertje was (dat weet je natuurlijk pas als het zover is). De kraamhulp heeft haar ook meteen overal in betrokken en haar bijvoorbeeld in haar kinderstoel naast het badje gezet. Zo werd het eerste badje van onze zoon een echt gezinsmoment. Als ze 's ochtends wakker werd en ze vroeg naar de baby, dan mocht ze altijd even naar hem gaan kijken (ook als dat het risico meebracht dat ze hem wakker zou maken).
Nu (we zijn een week of 8 verder) mag ze hem regelmatig vasthouden (met papa of mama dichtbij en ondanks dat we het soms best eng vinden), speelt ze op de babykamer tijdens het badderen/aankleden en mag ze hem af en toe mee op bed leggen. Tijdens de voedingen komt ze er met een boek bijzitten en "leest" ze haar broertje voor... zo schattig! We merken dat ons zoontje zeer goed op zijn grote zus reageert. Zo is hij soms niet door mij of papa te troosten, maar van een knuffel of het vrolijke gebabbel van haar wordt hij soms opeens helemaal rustig.
Bij onze dochter werkte het goed, omdat we haar overal in betrokken hebben en haar nooit bij haar broertje weg hebben gehouden. Maar we beseffen ons goed dat we ontzettend geluk hebben gehad.