<p>Hallo, </p><p>Omdat mijn dochtertje nu 2 jaar en 4maanden alleen maar naar mijn ouders gaat als ik werk en daardoor vooral alleen haar jongere zusje en jongere nichtje ziet leek het ons verstandig om haar 1 ochtend naar de peuteropvang te brengen. Ook omdat ze ontzettend veel houdt van liedjes zingen, boekjes lezen en knutselen etc. Nu ging in mei de oefenochtend helemaal super maar daarna dus niet meer. Als ik haar breng houdt ze zich groot en huilt ze niet maar dit houdt ze dus op. Zodra daar de juf even uit beeld is of geen aandacht voor haar heeft gaat ze huilen. Met groepsactiviteiten doet ze mee maar ‘los’ spelen doet ze niet. Voor de zomervakantie was hierdoor het slapen ook drama en omdat ik hier na de vakantie bang voor was dat dit zich zou herhalen had ik al een kalender gemaakt met wanneer ze naar schooltje moest. Ook hebben we thuis foto’S van de juffen. Dit lijkt/leek te helpen maar vandaag kreeg ik dus te horen dat ze weer niet “alleen” wil spelen etc. Ze praat daar dus ook niet. Maar zodra ik haar kom halen praat ze weer aan 1stuk door ook in de gang als de juffen er bij zijn. <br />mij leek het gewoon vertrouwen die ze moet opbouwen want door de Corona moet ik altijd in de gang staan en mag ik niet mee naar binnen. Maar elke keer van hun horen dat ze alleen maar op schoot wil zitten is niet leuk. Hun doen dan ook net of zij hierin heel bijzonder is.<br />ik word er een beetje moedeloos van. En wil dan haast al opgeven zeker omdat het niet hoeft, maar we het voor haar doen. <br /><br /></p><p>Hopelijk hebben jullie tips en is dit een fase waar we doorheen moeten. </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Peuteropvangdrama
- Onderwerp starter Gebruiker10351340
- Startdatum
Ze zat eerst op de vrijdaggroep maar daar wisselde het vaak vandaar dat ik ben overgestapt naar de donderdag. Bellen mag altijd. En ze sturen vaak ook foto's door
Op de foto's zie ik een gespannen gezicht maar doet ze wel mee met de groeps activiteiten maar als ik bel krijg ik altijd te horen dat ze verder niet speelt en alleen op schoot wil zitten en huilt/boos wordt als hun even uit haar beeld zijn
Lastig verhaal, ik ben zelf kleuterjuf en heb ook te maken met kinderen die veel huilen een moeite hebben om zonder de leerkracht te zijn. Tuurlijk heeft niet ieder kind dit, maar om het bijzonder te noemen, nee dat niet.
Mijn ervaring is dat begrip (naar het kind toe) en geduld uiteindelijk goed werken! Soms duurt het lang soms duurt het kort, dat weet je niet. Mijn tactiek is dat ik naar het kind toe gewoon benoem wat ik zie. “ ik zie dat je erg verdrietig bent, dat mag” of “je staat vaak bij mij, vind je het fijn als ik in de buurt ben” ik vertel het kind dan ook gewoon als ik even uit beeld ga waar ik heen ga en dat ik meteen daarna weer terug kom. En dat natuurlijk ook doen. Vertrouwen krijgen kan soms lang duren. Maar uiteindelijk gaat het bij mij in de klas altijd beter en wanneer kinderen voelen dat ze even verdrietig mogen zijn is het vaak ook zo weer over. Volwassenen willen verdrietige kinderen vaak zo snel mogelijk weer troosten want verdriet voelt ongemakkelijk terwijl het soms veel helpender kan zijn om het te erkennen en het er even te laten zijn.
Aan de andere kant, als het niet nodig is en je echt het idee hebt dat zij zich niet prettig voelt dan zou je er ook tijdelijk mee kunnen stoppen en het als ze 3 is nog eens proberen. Dan is ze toch weer een jaartje ouder en wijzer.
Succes.
Mijn ervaring is dat begrip (naar het kind toe) en geduld uiteindelijk goed werken! Soms duurt het lang soms duurt het kort, dat weet je niet. Mijn tactiek is dat ik naar het kind toe gewoon benoem wat ik zie. “ ik zie dat je erg verdrietig bent, dat mag” of “je staat vaak bij mij, vind je het fijn als ik in de buurt ben” ik vertel het kind dan ook gewoon als ik even uit beeld ga waar ik heen ga en dat ik meteen daarna weer terug kom. En dat natuurlijk ook doen. Vertrouwen krijgen kan soms lang duren. Maar uiteindelijk gaat het bij mij in de klas altijd beter en wanneer kinderen voelen dat ze even verdrietig mogen zijn is het vaak ook zo weer over. Volwassenen willen verdrietige kinderen vaak zo snel mogelijk weer troosten want verdriet voelt ongemakkelijk terwijl het soms veel helpender kan zijn om het te erkennen en het er even te laten zijn.
Aan de andere kant, als het niet nodig is en je echt het idee hebt dat zij zich niet prettig voelt dan zou je er ook tijdelijk mee kunnen stoppen en het als ze 3 is nog eens proberen. Dan is ze toch weer een jaartje ouder en wijzer.
Succes.
Precies. Ik werk zelf in het speciaal onderwijs dus ik herken dit ook niet als bijzonder maar omdat hun er zoveel de nadruk opleggen dacht ik dat het dan misschien wel bijzonder moest zijn. Wat ben ik blij met jouw reactie zwaluwtje. Enorm bedankt daarvoor