Pfff...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik weet niet waar onze dochter lief vandaag last van heeft, maar sinds ze vanochtend uit haar bed is is ze echt helemaal niks mee te beginnen.. :(

Vanochtend bij 2 vriendinnen (ook met kids van de dezelfde leeftijd) op visite geweest en ik had voor het eerst dat ik niet wist waar ik zoeken moest...
Ik schaamde me echt en voelde me enorm opgelaten.
Ze wou niks, zette het in een keer op het krijsen om niks en is dan niet meer stil te krijgen...
Terwijl die andere 2 zo lief aan het spelen waren ik hun geen omkijken naar ze hadden....beetje jaloers.

Nou ik wist niet hoe snel ik naar huis moest!
Thuis aankomend, auto geparkeerd laat madam zich vallen op de stoep en gaat daar verder!! AAAHHHH...en waarom?? geen idee!
Binnen hetzelfde verhaal....
Ja wat moet je doen..
Ik heb een keer niet gereageerd en haar laten heen doen, maar dat helpt niet.
Ik heb juist met haar proberen te praten, ik heb haar getroost....niks maar ook niks helpt!

Op het CB zeggen ze dat ze ook een zeer themprament volle dreumes is....tja...ligt het daar aan....
Maar hoe moet ik dat dan aanpakken!!??
Hoe moet ik reageren op sommige situatie`s???
Kan iemand mij een handleiding geven??
Pff..ze ligt nu te slapen maar maak me borst al nat voor als ze zo wakker wordt en tel ik stiekem de uurtjes af tot dat papa thuis komt....


Ohw wat kan je je machteloos voelen...

Sorry moest het even kwijt!
 
hey Sens,

Hier ook zo'n temperamentvolle dreumes.
De ene dag is ze super lief, en gezellig, en ideale kindje: de andere dag is het hel.
Ik heb wel gemerkt dat duidelijkheid heel belangrijk is. Ik reageer altijd hetzelfde. Ik leg iets uit. En als ze er dan nog voor kiest om de driftbui te blijven doen dan laat ik haar even. Als het echt te lang duurt dan helpt afleiden meestal wel.
"goh, ik zie daar een puzzelstukje, zullen we die in de puzzel gaan doen"
" gaan we de hond aaien"
Dat soort zinnetjes.

Maar toen wij afgelopen weekend sinterklaas vierden bijvoorbeeld, heeft het 20 minuten geduurd voor ze uit haar driftbui was.
Mevrouw wilde haar drinken niet meer, dus gooide ze het heel hard op de grond. Dat mag ze niet, aangezien ze het heel goed op de tafel op de onderzetter kan zetten. Dus ik zeg tegen haar, pak je beker op, en zet hem op tafel. "NEE". En ze wil weglopen. Ik hield haar tegen, en zei het nog een keer. Nou krijsen!!!
Op de grond laten vallen, huilen, dikke tranen. Iedere keer nee roepen als ik zei dat ze de beker op moest pakken. Uiteindelijk, na ongeveer 20 minuten pakte ze de beker en hebben we hem samen op tafel gezet. We hebben even geknuffeld, en mevrouw ging verder spelen alsof er niets aan de hand was....

Het enige waar ik echt verschrikkelijk mee zit is dat ze alles en iedereen slaat. Ik weet echt niet wat ik daar mee moet...

Liefs,

T
 
Tja, hier 2 (!!!!!!!!) temperamentvolle kindjes! Soms gaat het dagen goed en soms is het verschrikkelijk.

Ik doe een beetje als Truckerbabe, en verder laat ik ze een beetje uitrazen of leidt ze af.

Ik ken dit gedrag helemaal niet, dat komt een beetje uit de familie van mijn man. Pas zei hij nog: 'en ik had nog wel zo gehoopt dat ze jou karakter zouden hebben'. Haha.... Hij heeft dus wel zelf kennis!

Succes ermee! Enne, als ze weer zo'n bui heeft, lekker binnen blijven!
 
Hier ook driftbuien hoor af en toe. Eigenlijk alleen maar als Stan iets niet mag: Nee, stan dat mag niet!!

3 x waarschuwen en dan weg pakken en ergens op de grond zetten..... nou heb een filmpje gemaakt ervan! Niet normaal. Houdt soms ook wel 10 min aan. Daarna is zoals hierboven vermeld alles weer koek en ei!

Volgens mij is het beste idd, geduld, uitleg, en verder negeren!

Liefs
 
Hier ook een driftkikker op zijn tijd. Ik ben eigenlijk blij te lezen dat jullie dit ook herkennen. Diederik heeft het meestal ook als hij iets niet mag wat hij wel wil: dan laat hij zich op de grond zakken om erbarmelijk te huilen. Ook het slaan zien wij terug, als je gezicht dichtbij is dan mept hij zo in je gezicht... Ik maak me soms best zorgen (arghhh... ik krijg toch niet ZO'N kind!?) maar nu ik jullie verhalen lees, dan denk ik dat het er een beetje bijhoort.

Ze beginnen natuurlijk ook steeds meer een eigen wil te krijgen en het grenzen aftasten gaat volgens mij beginnen.

Als Diederik zo doet, probeer ik het zoveel mogelijk te negeren (ik reageer er i.i.g. niet op met hem oppakken en sussen) en na een tijdje leid ik hem af en gaan we iets doen, maar dan is de aandacht gericht op het andere en niet op hem.

Ik denk zelf dat 'alles wat je aandacht geeft groeit', dus als je zelf heel heftig reageert op zijn buien, dan zal dat hem stimuleren om het meer te doen (= aandacht krijgen). Ik negeer dus onwenselijk gedrag en beloon lief gedrag met aandacht.

Maar ja, die eerste keer dat je op visite bent en er geen land met hem te bezeilen valt, moet bij ons nog komen. En ik weet niet hoe ik dan reageer. Ik denk dat ik de ander heel erg voel denken: zo, lekker kind is dat... Ik voel me dan toch minder vrij om hem even uit te laten razen. Maar ja, toch doen en desnoods maar even uitleggen dat je dit gedrag niet wilt belonen met aandacht dus dat je het daarom even laat gaan.

Dat slaan weet ik ook niet wat dat is. Ik moet wel zeggen dat hij net weer in een lekkere periode zit, hij loopt, heeft weer wat tanden en kiezen en lijkt dingen meer te snappen. Ook 'nee' begrijpt hij nu heel goed, terwijl dat voorheen soms nog erg lastig was. Dus wij zeggen duidelijk 'nee' als hij iets doet wat niet mag, dus ook bij het slaan. Maar ja, soms is hij te snel... Hij schopt ook als hij op de commode ligt, heeeeeel vervelend. Dikke por in je buik enzo. Pfff... ik denk dat het allemaal wat makkelijker gaat worden als ze gaan praten. Maar misschien zien we dat tegen die tijd wel weer heel anders! Hahaha....

Maarreh... alle meiden met slaande en krijsende kindertjes: bepaal je tactiek, houd vol, houd moed en het ligt niet aan jullie!
 
Ow, en ik heb nog een brainwave: Diederik (gisteren 14 maanden) is de laatste paar weken ook eenkenniger. Hij raakt een beetje 'gestressd' als wij in de weer gaan met jas aantrekken enzo. Op visite gaan of als mensen bij ons komen zijn voor hem momenten dat hij heel erg naar ons toe trekt (op schoot wil) omdat hij volgens mij gewoon bang is dat we hem wegbrengen of dat iemand op komt passen. Zondagochtend een uurtje naar de creche in de kerk werkt momenteel ook niet meer, terwijl we hem voorheen gewoon konden neerzetten en dan was alles prima. Hij krijgt natuurlijk steeds meer vermogen om te snappen dat er iets staat te gebeuren, maar hij weet dan nog niet wat. Misschien dat dat ervoor zorgt dat hij zich meer gaat verzetten?
 
Hier ook een temperamentvol kind.
Ik probeer met zoveel mogelijk in te leven in Julia. Kids hebben het ook niet makkelijk. Ze hebben ineens door dat ze invloed kunnen uitoefenen en willen weten waar de grenzen liggen en hoe jij reageert in situaties.

Wij proberen, net als Truckerbabe, zoveel mogelijk hetzelfde te reageren in situaties. Zo leert Julia waar grenzen liggen.
En wij blijven rustig (hoe moeilijk dat soms is) hierdoor krijgt ze vertrouwen.
En las ik boos ben geweest, daarna lekker knuffelen!
Ik ken je geen andere tips geven dat die de rest al heeft geschreven.
Succes!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan