<p>Ik ben mama van een 15 maand oud knulletje. Een heel pittig mannetje dat al mijn aandacht opeist, vaak dramt en zeurt. Ik vind het best pittig en denk regelmatig pfff is het al bedtijd. Maar ik hou ontzettend veel van hem, mn hart smelt als hij lacht, ben zo trots op hem en zou alles voor m doen. </p><p>Ik ben zelf iemand die best onzeker is en vaak bevestiging wil dat ik het goed doe, nu ik mama ben heb ik dat nog steeds en ben ik bang dat mensen denken dat ik het niet goed doe. En heel eerlijk, ik durf best wel eens zeggen dat ik het even niet meer zie zitten, of dat hij me soms helemaal knetter maakt. </p><p style="text-align: left;">Hierdoor ga ik twijfelen of mijn wens voor een tweede wel 'goedgekeurd' zal worden. Ik wil heel graag een 2e kind, maar dan als ze 2 zijn ofzo ? Nee, ik wil graag een tweede kindje, maar ik ben soms zo op na een dag met de eerste, dat ik me afvraag waarom en wat mensen gaan denken ?</p>
Pittig maar toch een tweede willen
- Onderwerp starter Gebruiker10298213
- Startdatum
Pfff zo herkenbaar..
Mijn zoontje is ook echt heel pittig. Toch wilde ik nog een kind toen hij 1 was en het was meteen raak. Nu is hij inmiddels bijna 2.5 en zijn zusje is bijna 9 maanden..
Ze hebben zoveel aan mekaar... toen hij 2 werd leek alles wat makkelijker te worden.. nu helaas n kies aanr doorkomen dat uit zich bij hem in heeeeel veel boze buien.
Ik ervaar t als pittig en mega leuk. De jongste heeft altijd vermaak en is tot nu toe een heel makkelijk kind..
Ik benook altijd bang wat me omgeving vind. De reacties waren heel wisselend.. van 'nou je zal het druk krijgen' en 'nu alweer das wel heel snel' tot super positief 'wat leuk dan hebben ze écht wat aan elkaar' enz
Ik ben zelf de jongste en ik scheel bijna 10 jaar met mn zussen.. een leeftijdsgenootje leek mij altijd een droom.. (wat heus nie altijd even leuk zal zijn..)
Maar goed.. herkenbaar verhaal en volg lekker je eigen gevoel ... wat anderen doen zou jij misschien weer niet willen...
Succes!
Mijn zoontje is ook echt heel pittig. Toch wilde ik nog een kind toen hij 1 was en het was meteen raak. Nu is hij inmiddels bijna 2.5 en zijn zusje is bijna 9 maanden..
Ze hebben zoveel aan mekaar... toen hij 2 werd leek alles wat makkelijker te worden.. nu helaas n kies aanr doorkomen dat uit zich bij hem in heeeeel veel boze buien.
Ik ervaar t als pittig en mega leuk. De jongste heeft altijd vermaak en is tot nu toe een heel makkelijk kind..
Ik benook altijd bang wat me omgeving vind. De reacties waren heel wisselend.. van 'nou je zal het druk krijgen' en 'nu alweer das wel heel snel' tot super positief 'wat leuk dan hebben ze écht wat aan elkaar' enz
Ik ben zelf de jongste en ik scheel bijna 10 jaar met mn zussen.. een leeftijdsgenootje leek mij altijd een droom.. (wat heus nie altijd even leuk zal zijn..)
Maar goed.. herkenbaar verhaal en volg lekker je eigen gevoel ... wat anderen doen zou jij misschien weer niet willen...
Succes!
Haha erg herkenbaar hoor, ik denk voor velen. Mijn dochters zijn 4 en 2 en ik ben 17 weken zwanger van een 3e. En ook nu ze 'al' 4 en 2 zijn, is het nog steeds pittig en écht niet elke dag leuk. Middagdutjes zijn voorbij dus rust overdag ook. Geen huilende baby meer, maar wel veel ruzietjes, steeds aandacht vragen en continu ermee bezig zijn. Dat blijft zo, ook al zijn ze dus 4 en 2 
Toch was de wens voor een 3e er wel, ondanks dat her moederschap pittig is. De liefde is groter en ik vind een 3e kindje echt een verrijking! Maar na 3 is het wel echt klaar haha!
Toch was de wens voor een 3e er wel, ondanks dat her moederschap pittig is. De liefde is groter en ik vind een 3e kindje echt een verrijking! Maar na 3 is het wel echt klaar haha!
Mijn oudste twee schelen ook maar 21 maanden. Precies als hierboven vond ik het mega pittig maar ook echt genieten. Het tweede kind heeft écht zo'n leuk leventje! Dat is echt het grote voordeel van tweede/derde zijn, altijd iemand boven je die je meeneemt in het spelen enzo. Zeker nu ze 4 en 2 zijn, is het écht leuk! Wel bewust gekozen voor iets meer leeftijdsverschil tussen de 2e en 3e.
Haha ik denk elke dag wel: oh wat heerlijk, ze liggen op bed, nu kunnen de benen omhoog. En dat terwijl ik ook jaren in de kinderopvang heb gewerkt whaha. Mijn dochters zijn 3 jaar en 8 maanden. Ik vond de eerste maanden mega pittig, maar dat komt ook omdat ik hormonaal echt mega heftig reageer op ontzwangeren. Nu mijn jongste wat vaster ritme heeft en meer gaat spelen en ontdekken vind ik het geweldig. De oudste was in het begin erg jaloers en deed haar zusje soms bewust pijn (krabben of bijten) maar dat is gelukkig nu totaal niet meer. Nu gaat ze haar constant kusjes geven en knuffelen, speelgoed voor haar neerleggen, eten delen (wat niet altijd mag haha). Erg leuk om ze samen te zien en de tweede is echt een makkelijke, blije baby. Ze vindt alles goed, kan zich goed zelf vermaken, in slaap vallen doet ze zelf. Dat komt ook wel een beetje omdat ze de tweede is denk ik, ze weet niet beter dan dat ze soms gewoon moet wachten op haar beurt en dat we niet altijd direct voor haar klaar kunnen staan.
Kortom: komt goed! Ja de eerste maanden met een baby zijn pittig, maar die gaan vanzelf weer voorbij. Het grote voordeel is dat je al een geschikt ritme hebt voor kinderen die je oudste, daardoor vaart die tweede er makkelijker in mee.
Kortom: komt goed! Ja de eerste maanden met een baby zijn pittig, maar die gaan vanzelf weer voorbij. Het grote voordeel is dat je al een geschikt ritme hebt voor kinderen die je oudste, daardoor vaart die tweede er makkelijker in mee.