Plus mama

L

Loreke

Hallo iedereen,

Ik vind niet echt een categorie waar mijn vraag in past. Ik denk dat hier misschien wel plusmama's zitten. En ik zou mijn verhaal eventjes hier kwijt willen omdat ik niet goed weet waar ik terecht kan...

Ik heb een relatie met een man die een kindje heeft van 8 jaar.. Hij heeft co-ouderschap. Mijn vriend woont bij zijn mama. Mijn vriend en ik zijn 1 jaar samen.
Het botert niet zo goed tussen mijn schoonmoeder en mezelf. Ze is een moeilijke vrouw met stemmingswisselingen. De ene dag is ze vriendelijk. Een andere dag spuugt ze me letterlijk uit.. Het is zo moeilijk om met deze vrouw om te gaan. Ze moeit zich steeds met de opvoeding van het kind. Als we ergens naar toe gaan doet ze alsof we het kind nooit geen eten geven. Als we te laat terug zijn in het weekend is ze lastig omdat we te laat zijn want een kind heeft haar nachtrust nodig. Het is niet gevaarlijk/schadelijk om wat later thuis te komen op een avond voor een kindje. Als ik iets klaar maak dan steukt ze het kindje zo hard op dat ze niet eens wilt eten van mijn vers gemaakt eten.. Het maakt me zo ontzettend onzeker. Ik heb zelf geen kinderen. En doe enorm mijn best voor een kindje wat niet eens het mijne is.. We spelen samen, ze verveeld zich nooit als ze bij ons is. S. Heeft selectief mutisme. Dit wilt zeggen dat ze enkel selectief met bepaalde mensen praat. O.a kinderen van haar leeftijd of jonger. Mijn vriend zijn mama en haar biologische mama. Voor de rest praat ze met niemand. Ze antwoord op gesloten vragen met een hoofdknik ja of nee. Ze praat niet tegen mij of haar papa. De oma gebruikt dit vaak tegen mij. Ze zegt dan. S praat wel alleen met mij. Alleen ik begrijp haar. Dat is leuk voor S dat het zo is.
Maar mijn vriend zijn oma maakt me soms knettergek.. Ze maakt me zo onzeker. Ze zoekt ruzie wat ik steeds negeer en niet op inga. Maar soms reageer ik toch maar altijd op een respectvolle manier. Het maakt me mentaal enorm zwaar en ik weet soms niet hoe ik met deze situatie om moet. Praten heeft geen zin omdat zij enkel gelijk heeft en iedereen heeft het fout. Ze laat me voelen alsof ik geen kind kan opvoeden. Ze neemt me veel zaken uit handen omdat ze denkt dat ik dit niet kan. Maar ik kan dit wel.. Mijn vriend steunt me hier wel in. Maar het zo moeilijk.. Hij wilt het huis van zijn moeder overkopen. Wat wilt zeggen dat ik met haar moet samenwonen. Ik heb al laten weten dat dit nooit geen optie voor mij kan zijn.. Soms lijkt het alsof mijn vriend nooit weg te krijgen zal zijn van zijn moeder. Ik vind dit zo moeilijk.. Ik zoek zo vaak de fouten bij mezelf terwijl mijn familie zegt dat mijn vriend zijn mama niet normaal is.. Ze roddelt ook enorm veel over iedereen waaronder ook over mij.. Dit doet pijn omdat ik veel voor deze vrouw doe.. Ze is vaak ondankbaar.. Hoe moet ik mijn relatie met mijn vriend instant houden en hoe kan ik laten zien dat ik wel voor S kan zorgen? Het verdriet zit me soms enorm hoog waardoor ik de relatie wil verbreken. Maar aan de andere kant heb ik wel een goede band met mijn pluskindje wat me da n wel tegenhoudt om de relatie te verbreken.. Ik zorg voor het kindje alsof het mijn eigen zou zijn.. Maar ik ben zo het noorden kwijt.. Kan iemand me wat advies geven? Of iets wat me wat geruster kan maken.. Ik voel me vaak alleen in de situatie...

Alvast heel erg bedankt om mijn verhaal te lezen.

Met vriendelijke groetjes,

Senna
 
Hoi Senna, wat moet jij een liefdevolle vrouw zijn dat je dit allemaal pikt. Het lijkt mij heel zwaar. Als ik je zo hoor moet je twee gesprekken gaan voeren om te bepalen of deze situatie houdbaar is. Je schrijft dat je niet met je schoonmoeder kunt samenwonen. Dat geldt voor het overgrote deel van alle vrouwen dus ik geef je helemaal gelijk. Je zult alleen goed moeten nadenken over je bewoording, want moeders en zoons hebben nu eenmaal vaak een sterke band.
Zet voor jezelf op papier wat jij belangrijk vindt in een relatie. Een plekje voor jullie samen (een plek samen inrichten naar jullie beider smaak bijvoorbeeld,) privacy, liefde en respect, etc. Bespreek deze dingen op een moment dat je weet dat je vriend zijn aandacht aan jou kan geven en geef ook aan dat het belangrijk is voor jou. Probeer je emoties te parkeren, mannen zien dat soms als een zwakte en denken dat vrouwen vanuit emoties dingen roepen en dat het wel overwaait. Vertel rustig wat je nodig hebt in een relatie en benadruk dat je om hem en zijn kindje geeft en hen niet kwijt wilt, maar dat deze constructie niet werkt.

Belangrijk is om het respect (wat je misschien begrijpelijk niet hebt) voor zijn moeder te benoemen. Dat je respect hebt voor wat ze kan en doet maar dat samen wonen voor haar en jou twee ongelukkige mensen zou opleveren. Dat jullie beter af zijn zonder elkaar.

Belangrijk; nu vraag je om zijn hulp om dit probleem op te lossen. Laat hem eens nadenken over een oplossing. Houd je vast aan je beslissing om niet voor het samenwonen met je schoonmoeder te vallen. Houdt hij vast aan zijn moeder, dan heb je je antwoord. Zeg dan dat je van hem houdt en hoopt dat hij gelukkig wordt. En dat, mocht hij zich bedenken dan weet waar hij je kan bereiken.

Dan kun je alleen maar wachten. Dat doet pijn en als je alleen bent mag je natuurlijk best heel hard huilen. Wie weet kiest hij voor jou, misschien ook niet. Maar dan kun jij in ieder geval verder met je leven.

Voor wat betreft het mutisme; geef het tijd. Het klinkt alsof ze je vertrouwd. Je kunt nu eerst focussen op die giftige driehoek die ontstaan is met je schoonmoeder.

Kiest hij jou, dan is het tijd voor het tweede gesprek; dat met je schoonmoeder. Waarin je op een respectvolle manier je grenzen gaat aangeven.

Sorry voor het lange verhaal, beroeps probleempje denk ik.

Succes, groetjes een psycholoog
 
Dag Astrid,
Bedankt voor je advies! Ik heb dit gelezen en ik ben een gesprek aangegaan met zijn moeder. En ik heb onlangs ook een gesprek gehad met mijn vriend en hij herkent het probleem. Hij zegt zijn moeder te negeren. Maar dit is enorm moeilijk want dit is een lelijke eigenschap negeren.. Het kindje geef ik alle tijd in de wereld. Ze hangt enorm fel aan me. En dat geeft me vaak de kracht om hetgeen wat de schoonmoeder doet gewoon van me af te zetten. Ik heb een gesprek gehad met haar op een vriendelijke en respectvolle manier. Ze lijkt de problemen niet te zien of ze minimaliseert het probleem. Ik had al snel door dat we hier nergens zouden komen. Ik heb dan ook op een respectvolle manier het gesprek gestopt. Ik heb met mijn vriend hierover gepraat en hij geeft aan om nog even vol te houden. Zodra hij een oplossing vind gaan we iets aan onze woonsituatie doen. Ergens vertrouw ik hem hier ook wel op. Dus ik ga het wat tijd geven. En hem ook niet belasten met de problemen tussen mij en zijn moeder.. Het is en blijft zijn moeder.. En toch is het vaak moeilijk te relativeren.. Onlangs moest ik de oprit oprijden en ze bleef staan zodat ik niet kon oprijden. Ik parkeerde me op de straat en deed alsof het me niet ergerde. Maar dat deed het me vanbinnen wel. Ik heb ook niets gezegd tegen mijn partner hierover. Het leek wel op pestgedrag te lijken. Onlangs had mijn pluskindje een ongeval. Het was laat op de avond. Ik zei dat we best de dokter van wacht konden bellen en de dokter laten beslissen of we naar de spoeddienst moesten of niet. Mijn partner zei vertel jij S dat we naar de dokter gaan. Oke. Ik vertel het kindje op een rustige en op haar niveau dat we naar de dokter gingen. De schoonmoeder kwam ertussen tijdens het gesprek waardoor het kindje panikeerde.. Ik vond dit niet kunnen en heb gezegd voor het eerst om zich hier buiten te houden zodat het kindje niet zou panikeren. Ik was volledig van slag door dit heel gebeuren.. Kon zelfs tegen het kindje niet meer mijn woorden kwijt wat ik wilde vertellen.. Maar ik bleef toch nog respectvol ondanks alles. Vaak twijfel ik zo hard hoelang ik nog respectvol kan blijven? Respect moet je ergens ook verdienen. Zelfs een goedemorgen krijg ik niet en dit is de basis van opvoeding.. Bedankt Astrid voor je advies! Ik apprecieer dit enorm! Ik voel me een heel pak geruster nu. En ook ben ik blij dat eventjes mijn hart kon luchten. Heel hartelijk bedankt!
 
Dag Essil,
Bedankt voor je advies maar ik ben ergens een vechter en geef niet snel op. Ik hou enorm van mijn vriend en zijn kindje waardoor ik liever een probleem op wil lossen dan te vluchten. Misschien zal de relatie niet lukken in de toekomst? Maar ik wil eerst proberen en mezelf het gevoel geven. Oke, je hebt er alles voor gedaan om het op te lossen maar het heeft niet mogen zijn. Maar zoals elk mens heb ook ik soms advies nodig om een weg hierin te vinden. Bedankt voor je reactie alvast!
 
 
Heel graag gedaan. Succes! Enne, dat jouw schoonmoeder geen probleem ziet betekent niet dat er geen probleem is natuurlijk. Blijf benoemen dat het is hoe jìj́ het ervaart. Jouw gevoelens kan ze namelijk niet ontkennen. You got this!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan