Ik heb een nare ervaring met de eerste gehad.
Het begin liep een beetje vreemd, niet het nare gedeelte hoor. Maar ik had al een tijdje voorweeen die niks deden. En tegelijk een torenhoge bloeddruk, eiwitten in de urine, dus ik kwam dagelijks in het ziekenhuis om de pre eclampsie te monitoren. Ene dag was er niks te voelen. En de andere dag, een zaterdag, lag ik op de verloskamers te wachten op de uitslagen van de testen. Maar de gyn was bij een bevalling geroepen. Dus vele uren daar gelegen. Ik pissig, want hoe was dit rustig?? Ik wilde naar huis, weer die voorweeen, grr grr. Toen de gyn kwam vertellen dat ik voor de nacht weer naar huis mocht, voelde ze toch even. En ondanks dat de weeen niet regelmatig waren zat ik toch al op 5 cm. Geen wonder dat ik me niet zo lekker voelde. Maar ik moest en zou naar huis. Ze zei dat ik binnen 2 uur wel weer terug zou zijn. Maar dat was niet zo. Het viel de hele nacht weer stil.
Toen ik de volgende ochtend weg wilde gaan voor weer een nieuwe ronde testjes, barstte er uit het niets een weeenstorm los. Geen rustige opbouw, gewoon bam vol in de pijn. Ik kwam in paniek en kotsmisselijk aan. Er was nog geen kamer klaar en tijdens die eerste coronagolf was het druk. Dus ik heb een uur in mn eentje samen met mijn man gestaan daar. En daarna bleek de pre eclampsie snel te verergeren. Ik ging me heel slecht voelen. Alle aandacht ging daarheen. Voor mijn gevoel werd ik op bed vastgebonden, allerlei infusen, kabeltjes, banden, medicatie. Ik kreeg weinig uitgelegd. En ik lag daar met mn weeenstorm. In paniek heb ik om pijnstilling gevraagd. Dus er werd gauw een pompje remifentanyl aangezet. Dat stilde de weeenstorm en de weeen helemaal. Dus oxitocine erbij.
Ik was zo apestoned dat mijn man me af en toe aantikte dat ik wel moest ademhalen. Ik zakte tussen de weeen zo weg dat ik stopte met ademen. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik bang was. Maar de arts die naast me zat had alleen oog voor de monitor en zei dat alles goed was. Ging verder met haar boekje lezen. Het erge vind ik dat ik allemaal enge dingen hoorde tijdens de bevalling, zelf in paniek was, mijn man niks kon met de voorbereiding, want bedgebonden... En ik kan niks op een rijtje krijgen door de pijnstilling. Alles is een rommeltje in mijn hoofd. Pas achteraf heb ik kunnen puzzelen wat wanneer en waarom gebeurde, met verslagen en verhalen van anderen.
Bij 9 cm kreeg ik persdrang en toen zeiden ze dat ik mee mocht persen. Wat ik begreep als persen, hard. Dus ik heb 3 uur geperst, want ze zat eigenlijk te hoog en rugligging werkte niet voor mij. Een team van artsen om me heen vanwege de vergiftiging en de vroeggeboorte (35 wkn). Ze bleven maar roepen dat ik een bolletje moest maken en dat ik nog meer had, nog harder moest persen. Ik had een gecompliceerde totaalruptuur als gevolg. Deze is nooit goed hersteld, en daar moest ik maanden later nog aan geopereerd worden. Ik herinner me van het hechten dat er een stuk of 6 mensen bij geroepen werden om te kijken wie het ging doen en waar. De gyn die het deed zei: zo, ik weet niet precies hoe het aan elkaar hoort, maar zo wordt het wel mooi.
Nou goed... Dat was mijn bevalling. Ik heb er maanden letterlijk nachtmerries van gehad. "Maar op papier zijn er geen gekke dingen gebeurd hoor!".
Ik moet binnen 2 weken voor de tweede en eerlijk gezegd ben ik nog steeds bang. Ik heb gepraat met de gyn die bij mijn eerste bevalling was. Met een andere gyn die mijn ruptuur achteraf geopereerd had. Met de verloskundige en een coach. Familie. Praten helpt me niet niet zo. Wel om alles steeds meer te verwerken. Maar niet om de angst weg te nemen. Ik begin nu wel zo'n gevoel te krijgen dat ik er hoe dan ook wel weer doorheen kom. Desnoods weer op een vervelende manier. Maar ze moet eruit. Het wordt te zwaar, weer vele nachten van voorweeen, grote baby, veel bekkenpijn. Ik wil er vanaf. Maar zin in de bevalling... Nee helemaal niet.
Ik ben wel weer medisch, diabetes deze keer, en er is kans op een inleiding waar ik peentjes voor zweet. Maar als ik daarvoor vanzelf start, mag mijn vertrouwde verloskundige erbij zijn. Dat wil ik heel erg graag. Die zou me niet zo aan mn lot over laten. Daarnaast heb ik met meerdere mensen in het ziekenhuis afspraken gemaakt en duidelijk in mijn dossier laten zetten, wat ik deze keer echt anders wil zien. Zoals betere begeleiding bij het opvangen van de weeen, hoe we met de vorige schade omgaan als er weer geen ruimte is (knip en wie het gaat hechten), andere pershouding, duidelijkere communicatie over wat er gebeurt, zoveel als mogelijk is mobiel blijven (mag de mobiele ctg gebruiken). Dat soort dingetjes. Je kan een bevalling niet voorspellen. Maar ik heb nu wel heel duidelijk aan kunnen geven wat ik zou willen als het mogelijk is. En dat is goed gedocumenteerd. Mijn man heeft het ook allemaal uit zn hoofd geleerd zodat hij mijn advocaat kan zijn. Dat geeft ook meer gevoel van: deze keer gaat het sowieso anders (beter of slechter valt te bezien).
Maar ik snap heel goed hoe die angst niet zomaar weg gaat. Hopelijk komt er later in je zwangerschap voor jou ook een soort berusting in dat je er toch doorheen wil, ook al is het eng. Gewoon om het maar achter de rug te hebben.
