Post-natale depressie??

Hoi meiden,

Even een ander onderwerp. Misschien is het hier een beetje taboe, want ik heb er nog nooit iets over gelezen. Maar heeft iemand misschien ervaring met een postnatale depressie of kennen jullie iemand die dat heeft of heeft gehad? Zo ja, wat zijn de symptonen en waar herken je het aan?

Ik voel me erg rot en heb erg nare gedachten, zal niet ingaan op details, maar ik heb nu van meerdere vriendinnen deze depressie geconstateerd gekregen. Soms heb ik goede dagen en dan denk ik dat ik de hele wereld aankan, maar dat kan een halve minuut later ineens volledig omdraaien. Morgen wil ik de huisarts bellen voor een afspraak, want ik heb het idee dat ik hier zelf niet uit ga komen (al denk ik al 2 maanden dat het me wel gaat lukken, maar het wordt juist steeds erger....)

Ik weet dat ik een perfectionist en controlefreak ben, heb alles al geprobeerd om dat los te laten, maar dat lukt niet. Ik wordt er dus gek van dat ik dat rotgevoel maar niet kwijt raak.

Hopelijk hebben jullie tips voor me zodat ik geen doktershulp nodig heb, want ik ben als de dood dat men gaat denken dat ik gek ben. Als ze denken dat ik al niet eens voor mezelf kan zorgen, halen ze straks mijn meisje nog bij me weg ofzo.......

groeten daan
 
Ik heb maar een tip, en das de tip die jij niet wil horen.
trek aan de bel!!
Laat het niet escaleren.
Ze nemen je kind niet weg, dat even ter grote grote duidelijkheid!
Maar je beschermt jezelf en je kind ermee om nu hulp te vragen!!
Als je echt een postnatale depressie hebt dan kom je daar zelf niet meer uit zonder hulp.
Doen doen doen!!
Heb er zelf geen last van, maar mijn vriend wel (no kidding). Die heeft ook therapie!
 
Zeker naar de dokter gaan!
Ikzelf heb evaringen met depressies ik heb bordeline dus,.
Op dit moment gaat het gelukkig goed .
Je hoeft je echt niet te schamen en je kind pakken ze echt niet weg dan hadden ze mijn kinderen allang kunnen pakken als dat zo was.
Heel veel sterkte
 
Hey, NIKS is hier taboe he!!! Goed van je dat je het even van je afschrijft!

Ik heb geen ervaring met een pnd, mar als ik jou was zou ik ook gewoon aan de bel trekken! Het is voor jezelf niet prettig zoals je je nu voelt en daarbij komt ook nog: wat heeft je meissie aan een verdrietige/boze/ongelukkige mama?? Het is juist alleen maar heel goed dat je zelf stappen onderneemt en inziet dat het zo niet gaat! En ze nemen je kindje heus niet zomaar bij je weg! Echt waar, geloof me, dan moet er wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel misgaan in jullie huiselijke sferen hoor! En trouwens, wist je dat 10% van de vrouwen een pnd krijgt? Best veel toch als je bedenkt hoeveel vrouwen er elk jaar een kind krijgen??
Kom op meid, niet zo onzeker zijn en doe waar jij je goed bij voelt!!!!
En hier op het forum kun je in elk geval AAALTIJD met ALLES terecht!!!
Dikke knuffel!
Liefs Kim
 
whaha, sorry voor mijn woordje 'heeeeee-met nog heel veel 'e's-eeeel'.....dacht ie m wel naar beneden zou maken, maar nee hoor, een hele paginaregel met 'e's, haha!
 
Heb je al gebeld? Dat is echt de beste stap nu. Natuurlijk is dit niet taboe! Ik heb na de geboorte van mijn 1e een pnd gehad. Echt niet leuk en je moet het niet op zijn beloop laten. Het kan wel vanzelf goed komen, maar waarom alleen tobben als dat niet nodig is? Het is voornamelijk een hormonending, kun je nix aan doen, gebeurt gewoon.
Ik ben zelf ook behoorlijk perfectionistisch, had altijd alles in orde, maar was ineens heel erg passief. Ik deed hele dagen nix en was daar dan weer heel depri over, echt een spiraal. Goed dat je het open gooit, doe dit vooral ook in je prive. Je moet vanaf nu beter gaan worden en meer kunnen genieten. Als je een dag hebt dat je de hele wereld aankan, geniet dan en ga niet als een malle allerlei dingen doen die moeten. En je perfectionisme en controledrang zullen eerder minder worden als het weer goed met je gaat. Stoor je er neit teveel aan.
Laat je weten hoe het verder met je gaat?
x Taraneh
 
Wat knap van je dat je het ons verteld. Daar is heel wat moed voor nodig. Een klein babietje is ook niet alleen maar rozengeur en maneschijn.
Misschien heb je geen depressie maar zit je gewoon even in een dipje. Na 9 maanden zwangerschap moet je ook 9 maanden ontzwangeren. Er is natuurlijk heel veel gebeurt met de komst van dit kleine wondertje. Dan zit je ook nog eens met die maffe hormonen. Als ik jou was zou ik gewoon eens de huisarts bellen. Baat het niet dan schaadt het niet. En je mag hier natuurlijk ook over je gevoelens praten. Ik heb vanmorgen ook flink zitten huilen. Mij wordt het ook af en toe allemaal te veel.

Liefs Petra
 
Indd niks is hier taboe en vindt het ontzettend goed en knap van je dat je deze stap al hebt gezet en dat je de dokter wilt gaan bellen.
Ik heb zelf er tegen aan gezeten. Bij mijn oudste was dat. Maar toen was yordi wel al wat ouder. Die was toen 1,5 jaar oud. Bij mij bleek de oorzaak te zijn, dat ik gewoon niet meer wist wat ik met yordi aanmoest. Die bleek al vroeg aan het peuterpuberen. Me dokter wou me toen aan de prozac hebben, maar die heb ik toen niet geslikt. Zelf ben ik vitamine b complex gaan slkikken. Dat is voor geestelijke en lichamelijke energie. Ik had soms dagen dat ik nergens geen zin in had en zelfs yordi niet om me heen kon verdragen, en erg veel huilen enz. Later nog een gesprek met een orthopedagoog gehad en die heeft me veel tips en adviezen gegeven hoe we het beste met yordi om konden gaan en zijn gedrag en dat heeft toen goed geholpen en toen ben ik langzamerhand ook beter geworden. Het is dus niet helemaal een post-natale depressie wat ik heb gehad, maar het viel wel onder een depressie. Het kan een depressie bij jou zijn, maar ook indd het ontzwangeren nog.
Het is helemaal niet zo dat je meteen voor gek wordt evrklaard hoor meid!! dat gevoel had ik eerst ook, maar dat is echt niet zo!!! Heel veel succes en sterkte meid en laat je even weten wat de huisarts zei??

Liefs marielle
 
Terug
Bovenaan