Even m’n ei kwijt, hoeveel pech kan je hebben…
Eigenlijk 8 oktober uitgerekend. Helaas op 39.3 begonnen met inleiden omdat ik al meer dan een week minder leven voelde en de controle op 4 oktober ook niet goed was. Uitwendig was geen groei meer waarneembaar.
Dezelfde dag wederom een CTG die heel slecht begon. Gelijk een ballon gekregen, na anderhalf uur viel hij uit. De volgende dag verder ingeleid en vanaf de actieve fase is ons zoontje Lennon binnen 15 minuten geboren.
Na de bevalling bijna een liter bloed verloren. Ze bleven maar hormonen geven waardoor de pijn nadien nog erger was dan tijdens de weeën.
Donderdags ging het beter en zijn we ontslagen uit het ziekenhuis. Wel aangegeven bij vertrek dat ik keelpijn had, maar dat was te wijten aan de ziekenhuislucht.
Thuis bleek Lennon meer dan 10% afgevallen te zijn, het leek er even op dat we weer terug moesten naar het ziekenhuis. Gelukkig viel dat later mee.
Vrijdags bleek m’n oudste zoontje koorts te hebben waarna ik mezelf maar getest heb. Positief, Corona dus. Later kreeg m’n vriend ook Corona, dus beide jongens ook waarschijnlijk. Daarnaast nog de nodige kraamtranen en niemand die op visite kwam maakte het nog rottiger.
Gisteren is de kraamzorg vertrokken en dat viel me al zwaar (had ik bij de 1e ook). Dat trekt gelukkig weer iets weg.
M’n bedoeling was om vroeg te slapen, tot m’n oudste zoontje opeens helemaal in paniek wakker werd. Eenmaal bij hem op z’n kamertje stikte hij, kreeg hij op geen enkele manier nog lucht en is de ambulance geweest. Gelukkig ging het toen al beter, op wat vieze longen na. Een bovenste luchtweginfectie. Het gaat nu iets beter met hem gelukkig.
Maar oh, wat heb ik niet kunnen genieten van deze week. Ik baal zo. ? voor mijn gevoel moet ik gelijk weer zwanger raken om het gemis in te kunnen halen…
Eigenlijk 8 oktober uitgerekend. Helaas op 39.3 begonnen met inleiden omdat ik al meer dan een week minder leven voelde en de controle op 4 oktober ook niet goed was. Uitwendig was geen groei meer waarneembaar.
Dezelfde dag wederom een CTG die heel slecht begon. Gelijk een ballon gekregen, na anderhalf uur viel hij uit. De volgende dag verder ingeleid en vanaf de actieve fase is ons zoontje Lennon binnen 15 minuten geboren.
Na de bevalling bijna een liter bloed verloren. Ze bleven maar hormonen geven waardoor de pijn nadien nog erger was dan tijdens de weeën.
Donderdags ging het beter en zijn we ontslagen uit het ziekenhuis. Wel aangegeven bij vertrek dat ik keelpijn had, maar dat was te wijten aan de ziekenhuislucht.
Thuis bleek Lennon meer dan 10% afgevallen te zijn, het leek er even op dat we weer terug moesten naar het ziekenhuis. Gelukkig viel dat later mee.
Vrijdags bleek m’n oudste zoontje koorts te hebben waarna ik mezelf maar getest heb. Positief, Corona dus. Later kreeg m’n vriend ook Corona, dus beide jongens ook waarschijnlijk. Daarnaast nog de nodige kraamtranen en niemand die op visite kwam maakte het nog rottiger.
Gisteren is de kraamzorg vertrokken en dat viel me al zwaar (had ik bij de 1e ook). Dat trekt gelukkig weer iets weg.
M’n bedoeling was om vroeg te slapen, tot m’n oudste zoontje opeens helemaal in paniek wakker werd. Eenmaal bij hem op z’n kamertje stikte hij, kreeg hij op geen enkele manier nog lucht en is de ambulance geweest. Gelukkig ging het toen al beter, op wat vieze longen na. Een bovenste luchtweginfectie. Het gaat nu iets beter met hem gelukkig.
Maar oh, wat heb ik niet kunnen genieten van deze week. Ik baal zo. ? voor mijn gevoel moet ik gelijk weer zwanger raken om het gemis in te kunnen halen…