<p>Na een lange periode van twijfel of het nou wel of niet zo serieus was, zat ik vandaag dan toch bij de huisarts. Zij concludeerde een postnatale depressie en heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Nu lees ik best veel over postnatale depressies na een paar maanden, maar mijn baby is al 8 maand nu. <br /><br /></p><p>Ik ben op zoek naar ‘lotgenoten’. Hebben jullie het ook aan anderen (behakve natuurlijk je man & beste vriendin ofzo) verteld, hoe lang duurde het tot je kon zeggen ‘dat het over was’? Ik vind het echt heel gek dat er nu een stempel op me is geplakt. </p>
Postnatale depressie na 8 maand
- Onderwerp starter MamavaneenBeebie
- Startdatum
Hi,
wat goed van je dat je naar de huisarts bent geweest! Dat is al een hele stap!
Ik heb ook een postnatale depressie (gehad). Het gaat met mij nu gelukkig wel al een stuk beter dan een paar maanden geleden. (Zoontje is 6 maanden)
Ik heb ookgesprekkem gehad met een psycholoog, gespecialiseerd in deze doelgroep. En nu zit ik nog in een groepstherapie voor vrouwen met vergelijkbare klachten zoals ik.
Het is niet makkelijk en er is geen quick fix voor, waarvan ik vaak heb gedacht, helaas! Maar nu kan ik zeggen dat het ondanks dat het best lang duurt ik er wel echt als een sterker mens uitkom.
Ik heb het zeker ook met andere mensen er over gehad, niet met iedereen uiteraard, maar wel met mensen waarvan ik wil dat ze weten hoe het met me gaat. Het hielp mij om het erover te hebben, dat maakte het iets minder groot in mijn hoofd. Er lijkt nog een beetje een taboe op te rusten en dat je je moet schamen omdat je niet ‘geniet’ van het moederschap etc etc. Probeer dat van je af te zetten en je echt op jezelf te focussen en je lieve kindje. Het maakt echt niet uit wat anderen er van vinden, je doet het op jouw manier en dat is de goede manier voor jou en je kindje.
Ik wil je veel kracht toewensen en je zeggen dat je het goed doet als moeder, en zeker goed dat je hulp hebt ingeschakeld. Dit is een serieus probleem en moet je denk ik niet in je uppie willen oplossen.
Veel liefs en onthoud, je bent niet alleen! ?
wat goed van je dat je naar de huisarts bent geweest! Dat is al een hele stap!
Ik heb ook een postnatale depressie (gehad). Het gaat met mij nu gelukkig wel al een stuk beter dan een paar maanden geleden. (Zoontje is 6 maanden)
Ik heb ookgesprekkem gehad met een psycholoog, gespecialiseerd in deze doelgroep. En nu zit ik nog in een groepstherapie voor vrouwen met vergelijkbare klachten zoals ik.
Het is niet makkelijk en er is geen quick fix voor, waarvan ik vaak heb gedacht, helaas! Maar nu kan ik zeggen dat het ondanks dat het best lang duurt ik er wel echt als een sterker mens uitkom.
Ik heb het zeker ook met andere mensen er over gehad, niet met iedereen uiteraard, maar wel met mensen waarvan ik wil dat ze weten hoe het met me gaat. Het hielp mij om het erover te hebben, dat maakte het iets minder groot in mijn hoofd. Er lijkt nog een beetje een taboe op te rusten en dat je je moet schamen omdat je niet ‘geniet’ van het moederschap etc etc. Probeer dat van je af te zetten en je echt op jezelf te focussen en je lieve kindje. Het maakt echt niet uit wat anderen er van vinden, je doet het op jouw manier en dat is de goede manier voor jou en je kindje.
Ik wil je veel kracht toewensen en je zeggen dat je het goed doet als moeder, en zeker goed dat je hulp hebt ingeschakeld. Dit is een serieus probleem en moet je denk ik niet in je uppie willen oplossen.
Veel liefs en onthoud, je bent niet alleen! ?
Wat knap dat je de stap naar de huisarts hebt gezet! Lijkt me idd moeilijk en helemaal nu je de "stempel" van een PND hebt gekregen..
Echter, je kan nu wel voor jezelf gaan zorgen, eraan werken, want het is niet niks.. en hiermee blijven rondlopen lijkt me echt geen pretje. Jouw kindje heeft er straks ook veel aan dat jij je weer wat beter gaat voelen
dus je doet het niet alleen voor jezelf
Het blijft zo'n taboe ding he.. terwijl het moederschap gewoon best heftig en zwaar kan zijn. Ik vond het de eerste weken ook echt weer een emotionele rollercoaster hoor... terwijl het de 2e is.
Sterkte mama! Zet m op!
Echter, je kan nu wel voor jezelf gaan zorgen, eraan werken, want het is niet niks.. en hiermee blijven rondlopen lijkt me echt geen pretje. Jouw kindje heeft er straks ook veel aan dat jij je weer wat beter gaat voelen
dus je doet het niet alleen voor jezelfHet blijft zo'n taboe ding he.. terwijl het moederschap gewoon best heftig en zwaar kan zijn. Ik vond het de eerste weken ook echt weer een emotionele rollercoaster hoor... terwijl het de 2e is.
Sterkte mama! Zet m op!
Ik kreeg ongeveer 4 weken na de geboorte van mijn dochter de diagnose postnataal depressief .. mijn dochter is nu 3 maanden en ben het nog steeds. Goed dat je aan de bel getrokken hebt.. dit kun je niet alleen. Al moet ik zeggen dat de hulpverlening mij wel lang lat wachten.. gelukkig gaat het hechten met mijn dochter goed maar ik voel me alles behalve gelukkig. Snap wat je voelt... ik voelde me ineens ene patiënt ofzo toen ik de diagnose kreeg.. inmiddels praat ik er redelijk open over... al weet mijn schoonfamilie van niks. Mocht je eens willen praten dan kan dat.. sta er voor open
Wat een fijne reacties, in mijn omgeving ken ik niemand die het ook heeft gehad. Dus dan is een forum echt een uitkomst.
De wachtlijst bij de psycholoog is helaas wel 10 weken, maar hopelijk kan ik er toch tussen en tot die tijd kan ik terecht bij de huisarts (om toch wat te blijven praten).
Ik vind het inderdaad heel lastig dat ik voor mijn gevoel de dingen niet goed genoeg doe. Zo vind ik dat ik de kinderen niet genoeg aandacht geef, en in plaats van dat ik sochtends uit bed spring om met de kinderen te spelen, moet ik mezelf eerst echt opladen.. Maar overdag gaat het wel, tot mijn man thuis komt. Alsof er dan een knop omgaat waardoor ik alleen nog maar boos kan zijn en niet zoveel meer uitvoer.
Ik weet dat het goed gaat komen, maar liever gister dan morgen.
De wachtlijst bij de psycholoog is helaas wel 10 weken, maar hopelijk kan ik er toch tussen en tot die tijd kan ik terecht bij de huisarts (om toch wat te blijven praten).
Ik vind het inderdaad heel lastig dat ik voor mijn gevoel de dingen niet goed genoeg doe. Zo vind ik dat ik de kinderen niet genoeg aandacht geef, en in plaats van dat ik sochtends uit bed spring om met de kinderen te spelen, moet ik mezelf eerst echt opladen.. Maar overdag gaat het wel, tot mijn man thuis komt. Alsof er dan een knop omgaat waardoor ik alleen nog maar boos kan zijn en niet zoveel meer uitvoer.
Ik weet dat het goed gaat komen, maar liever gister dan morgen.